Mammalou

Vorig jaar zomer ging ik op een snikhete dag met onze makelaar ter plaatse naar een historisch stadje om het opknappen van een tuin te inventariseren en de klant een offerte op te sturen. De keukendeur van het betreffende huis dat verkocht moet, is nauwelijks bereikbaar. Alle ruimtes in huis blijken een puinhoop en zijn net zo moeilijk toegankelijk als de tuin van een slordige 1000m2. Ik stuur mevrouw via de makelaar een offerte en daar blijft het bij, het wordt stil en ik vergeet de hele dame. Ook het contact met de makelaar verwatert.

Mevrouw heet bijna 'Mammalou', daar houd ik het in deze log maar even op.

Een ruime maand geleden word ik mobiel gebeld. 'Allo ...... allo?.....' Weg is de verbinding. Dit gaat nog een aantal malen zo door. Het zal wel, mobiele bellers neem ik minder serieus als die telephone fixe.

Ze zet door en tijdens een moment met de slechtste verbinding ooit sta ik haar buiten op het terras wederom te woord. De hemel zij geprezen, ze zegt haar naam en die vage beller is benoemd. Er gaat een lampje branden, madame Mammalou!

Of ik toch weer eens langs wil komen voor een offerte. Ze zal de week erop de reis van Parijs naar het 's winters lege stadje maken en voor twee weken blijven. Om orde op zaken te stellen.

Twee weken? Orde op zaken??
Ik ken de chaos in dat huis, de tuin, de rommel en viezigheid, het luilekkerland voor de ratten... En zo ook de slangen waar de buren over klagen. (Liever slangen dan ratten, maar dan kan persoonlijk zijn.) Die buren zijn ook iets in de richting van Parijzenaren. Beider huizen superstrak gerenoveerd, het mocht een Frank kosten zogezegd. Uiteraard met een strak gazon, gekochte hagen en een sjiek ijzeren krulprul-hekwerk. Oh! zou ik bijna het zwembad vergeten dat nu al bedekt is met een zeil. Welk blad daar in moet waaien is mij in de lege steriele tuin een raadsel, maar goed.

Ik vraag haar een keer of 4 of ze s.v.p. ons huisnummer wil gebruiken, dat praat makkelijker. Ook dat kwartje neemt zijn tijd. De afspraak gemaakt om een offerte aan te bieden, ter plekke, spijkers met kop graag! (Twee dagen later doen M&M ff die tuin, een wereld van verschil, het ijs gebroken, vreemdelingen onder elkaar.)
Terwijl Marc met haar in de cave een begin maakt en het met bakken uit de herfstlucht komt vallen, bekijk ik alle foto's nog eens. In iedere ruimte, kamer, hal of zolderruimte; rommel, spullen, stof, plakband, kranten, vuilniszakken, dozen, verpakte meubels en andere haast niet te definiëren spullen, troep, rommel, ballast. Ze zit al jaren vast in het gegeven van dat huis in niemandsland waar zij alleen maar iemand kan zijn en zo miskend wordt. 

Nu had de makelaar destijds al verteld dat mevrouw iemand zocht om haar te helpen het huis ook op te ruimen en schoon te maken zodat er überhaupt foto's gemaakt kunnen worden voor op een website, daar komt Mammalou nu op terug.

Het is een dame van een stuk in de 60 die net als vorig jaar met een dood-zieke kat zeult. Alles draait om katerkind van 17. Kinderloosheid doet ook iets moois met mensen.    Verder heeft ze na een ongeval, ooit, een geheugenprobleem opgelopen. Een excuus voor het rommelige leven dat ze blijkt te hebben, een focus van nul. Maar dat herken ik nu als de beste, het scheelt ergernissen.

Samen met haar zus, die verder niets van pa en zijn nalatenschap van doen wil hebben en haar eigen rijkdom vergaard heeft maar wel mede verantwoordelijk is, probeert ze hier in het afgelegen zuiden orde op zaken te stellen. Het huis te ontdoen van de vieze rommel, het te verkopen om verder te gaan. Dit zonder de ballast van pa die ze beide sinds hun late tienerjaren niet meer gezien hebben, maar nadrukkelijk aanwezig is in de vorm van een erg oud verwaarloosd huis met tuin, vol gestouwd met spullen, zijn spullen.

Ze kennen hier niemand, zijn hier les étrangères, net als M&M. Toch anders, wij wonen hier, weten van de hoed en geen rand, de gezusters geen van beide. Of we iemand kennen om de waardevolle spullen op te kopen, voor op Leboncoin, vide de greniers, een brocante misschien?? Of wij naast het opknappen van de tuin ook het huis op willen ruimen, schoon willen maken, netjes en representatief voor de verkoop?

M&M doen hun best.

Mammalou is hier eenzaam, kent heg nog steg, wil van de ballast af. Haar verleden als wereld op zich op de tengere nek, die in al die rommel is gaan zitten over haar dikke 60 jaren. In het stof dat overal aan kleeft. Het bouw- en verzamelstof van papa die op zijn zachtst gezegd toch een vreemde geweest moet zijn gezien de 'nalatenschap' van art deco meubels, al dan niet gedemonteerd in tape, afgeplakte deuren met diezelfde tape, alles getapet, verpakt, opgeborgen, het varkensvet in Keulse potten.

Maar u mag weten dat de nood haar hoog zit, moedeloos laat ze haar vaders huis zien. Een kleine dame die niet gek is, wat warrig misschien, woont tijdelijk op de ook vervuilde 2e etage zonder warm water, armoei troef.

En toch is het een krachtig mens met het golvende half lang grijzend haar in een slordig staartje dat in rap Frans via vele omwegen ons duidelijk maakt dat het haar allemaal boven het hoofd is gegroeit, au secours! Ik voel meewarigheid, sympathie hoe ze voor haar surrogaatkind zorgt, een eenogige rode kater, graatmager van ouderdom met een vet-abces op een heup. Hij is de test of M&M oké zijn om zich op te verlaten. Het dier krult zich op midden op de kleine keukentafel. Tussen drie grote kommen waar dampende groene thee in zit. Hij laat zich alle aandacht welgevallen... We zijn binnen bij Mammalou.