Dualiteit

Er wordt me soms voorzichtig gezegd dat mijn wereldbeeld wat negatief is. Voorzichtig, omdat ik natuurlijk best snel op de kast zit en ik op z'n Frans best een pittige discussie aan wil gaan waarin ik nog wel eens doorschiet. Ik maak het ook af hoor, op z'n Frans, dat betekent dat je lachend elkaar de kroeg in trekt om het gezegde nog eens te bezegelen met een Ricard, of 3.

Dat we met elkaar op deze aardbol niet in een utopie leven zal niemand betwisten. En zo zwart-wit als dat ik ben, iets wat niet meer voorzichtig gebracht hoeft te worden - ik geef het gelijk volmondig toe, vraag ik me af of we dan wel in een dystopie leven?

(Soms leer ik een nieuw woord. Nog niet eens een Frans woordje dit keer. Bij nader inzien logisch dat het tegenovergestelde van utopie bestaat. Het wordt geschreven als dystopie, maar eerlijk is eerlijk, ik had er nog nooit van gehoord.)

In Rob Wijnberg's artikel 'Fictie' wordt de dystopie me wat tastbaarder, voor zover mogelijk. Hij zit beangstigend dichtbij, raakt net te veel facetten die me steken om zijn tekst te filteren, als het nieuws zo snel en vluchtig. Toegegeven is dit één kant van mijn wereldbeeld. Zoals de titel van dit log al suggereert, er zal ook wel een ander wereldbeeld zijn dat recht van bestaan geeft aan de dystopie. Als in ieder goed boek met een knap neergezette hoofdfiguur. Zo'n type die je niet helemaal mag, maar die je wel moet blijven volgen, tot de laatste pagina.

'Ik', zei de gek.

'Ik dans op de carrousel van het leven, juist in de stilte huist mijn lijden.' Ik gebruik deze rede als excuus om zwart-wit te zijn en mijn dualiteit simpelweg te omarmen. Een excuus om achter mijn keuzes te staan, wat de consequenties ook mogen zijn. Fouten bestaan wel, maar ik erken ze niet als zodanig. Eerder een kans om te groeien, verder te gaan, net als de wereld,los van het beeld dat men erbij mag vormen.

Dat zogenaamd fouten maken maakt een mens vrij, om te leven en te zijn.

Mijn leven is een gewoonte, maar gewoon wordt het leven nooit. Dat maakt mijn andere wereldbeeld, het wit, het licht, tot de utopie. Want zeg nou zelf; Op mijn leeftijd midden in een bos wonen waar de natuur nog de dienst uitmaakt, omringt met een vredig spulletje beestenboel (haan#5 rest in peace). En alles voorhanden voor een goed leven dat ik zelf vorm kan geven. Mijn vrijheid, die een hoge prijs heeft, maar gelukkig geef ik niet om geld. Ik geef om wat ik zie en ervaar. De vrijheid heeft ook zijn zwarte kant die ik toesta om er te zijn.
Ik ben geen engeltje, ik ben het alle twee. Morgen hoeft niet te bestaan, zo ik recht van bestaan geef aan mijn utopia, leven in het hier en nu. Wanneer anders?