thuis zoete broodjes bakken

De gezapigheid druipt ervan af. Het leven in het mooie bos, vrij van dagelijkse verplichtingen. Die heb ik enkel wekelijks en beginnen soms ook zwaar te vallen. Van het weekend had ik een soort van vrij. Beetje rommelen, huishouden, niks doen. Dan doe ik dus ook niks en wordt door lief versleten als aards lui. Dat mag ie, hij wel. Verder niemand anders, want als ik dan de draad weer oppik, is het lastig op de rem trappen. 

Ik hoopte nog een supermoon-camp te doen, maar de kou en de zware bewolking lieten het aan mijn neus voorbij gaan. Ook Marc zag het niet zitten, want de probleemknie die hem parten speelt maant hem tot dezelfde vorm van aards lui zijn. Dat zit hem niet in de koude kleren, want geen werk op de daken, geen wandelingen, niets tillen en zeker niet in de moestuin rommelen en bijna alles aan mij overlaten is een verzoeking.

Maandag naar het nieuwe poetsadres, op afroep. De weg is lang, 3 kwartier. Maar mooi, zo mooi. Om na een keer verkeerd rijden en de Rode te draaien op een boerenerf -waar ik de enge kriebels krijg van de verwaarloosde vieze vliegenbende, het lijkt wel een verbanningsoord voor vieze mannen-, een gehuchtje binnen te rijden waar een kappelletje staat uit de 12e eeuw. 

Hartelijke ontvangst door het gepensioneerde stel waar de telefoon niet stil staat en ze druk in de weer zijn met gepensioneerd zijn. Eerst geef ik hen het toegezegde tuin- en bomenadvies. Dat ze eerst maar eens de tuinman van het arbeidsbureau alles moeten laten doen wat hij kan en mag doen. Voor de overige werkzaamheden kan ik dan een offerte maken. Daarna zet ik mezelf aan het soppen. Het huisje is als een kopie van het onze. Uiteraard netter, beter geisoleerd en schoner. Met een tientje in de hand voor de diesel tuf ik eind van de middag naar huis. Weer door de pracht van een gorges aan de andere kant van het plateau.

Gisteren 7 uur bosmaaien van manshoog gras en kruidige bloemen rond een vakantiehuisje en de steile taluds erom heen en een haag tot de helft terugsnoeien. Nu vind ik bosmaaien heel leuk om te doen, echt heel leuk. Maar 7 uur lang was een verzoeking die verzacht werd door de goede zorgen van Bernadette. Een uitgebreide maaltijd tussen de middag met een glaasje heel goede wijn uit 2006 hielpen me de middag door. Lief gaat normaal gesproken altijd mee, maar de knie zei nee. Toch kwam hij mee eten, ze had erop gerekend, want 'jullie zijn toch vrienden'. Oef, dat valt zomaar in mijn schoot. Ze is een moedig mens, net even te eenzaam, moest de bestraling en chemo alleen doormaken en zo snel mogelijk verder met het leven. Een werkweek van 45 uur of meer is heel gewoon, en even tussendoor, verzwakt door een zware hormonenkuur, een dag takken sjouwen, gras bij elkaar harken en nog eens over mijn maaisel heen met een loopmaaier. Maar werken kunnen wij, twee dames! Het was voldoende voor nieuwe werkschoenen, mooi meegenomen. 

Morgen weer m'n donderdag-riedel. En weer heb ik er geen zin in. Dat thuis zoete broodjes bakken bevalt me prima en we hebben nog veel te doen. Voor het weekend.

Want.... Sarko komt toch. Sarko is inmiddels 14 maanden jong en begint hitsig zijn zusjes en moeder lastig te vallen. Marcel kwam het even hoogstpersoonlijk vertellen begin deze week. Ik was er niet, Marc werd voor het blok gezet en kon geen nee zeggen. Het ezeltje wordt komend weekend gebracht en ik houd mijn hart vast. Er is niks niet een omheining, hek of schrikdraad en zullen de eerste maand het dier vlakbij huis houden. De eerste work-awayer komt 6 juli voor twee weken helpen. Zes handen doen vast meer dan vier.

De bosaardbeien zijn geoogst. Acht uur plukken leverde een ruime 2 kilo vruchtjes op die meer zoden aan de dijk zetten dan onze banden met aardbeiplantjes. Er staan 20 kleine potjes van de rode delicatesse in het kot naast de potjes met sambal. We kijken dagelijks de late groenten uit de grond, aardappelplanten bloeien, alle beesten zijn kerngezond en gedragen zich gelukkig. 

Zoete broodjes bakken we thuis, dat zijn de lekkerste.