Ochtendstond heeft goud in de mond

Ja, het is zo ver! De zon en iets aangenamere temperaturen zijn terug. De ijskoude wind laat ons genieten van het feit dat we de hele dag buiten kunnen werken om de achterstand in te halen van die maanden binnen moeten zitten. Het gesleep met natte stammetjes om de temperatuur binnen boven de 13 graden te houden. Het geglibber en het laten drogen van natgeregende dikke truien, de kaplaarzen die de mat bezetten en meer van zulke minpunten die het leefgenot op deze schitterende plek af en toe in de weg staan.

Vandaag levert Marc een vriendendienst; Met Bernard naar de Ardeche reizen om daar een auto op te halen. Een rit van 5 uur heen en 5 uur terug. Iets dat niet gaat wennen, de afstanden hier zijn lang, en dat blijven ze. Ik zet hem af op de hoofdweg om 6 uur in de morgen, wat me de dag ziet ontwaken. Er drijft nog een wolk laag in de kloof. Een nog steeds onbeschrijfelijke ervaring en dat gewoon thuis! De vrijheid is duur betaald, maar blijft het meer dan waard. 

De eerste zonnestralen maakt de wolk vergankelijk, de druppeltjes zijn als stof en lichten goud op, ochtendstond heeft goud in de mond. De enige dagen dat ik graag ontbijt. Altijd als ik zo vroeg uit de veren moet zijn, wil ik mijn leven beteren door er een gewoonte van te maken. Voor alsnog mis ik de discipline.

Om de brembossen goed droog te krijgen heeft Marc een droogrek van bamboe in elkaar geknutseld op het verloren terrasje naast de oven. (Ook weer een nieuwe speeltuin voor de katten, die beesten hebben hier een fantastisch leven. Ik vraag me vaak af of ze zich dit beseffen.)

Vrijdag is het zover. We duwen ons gehaast een broodbakdag door de strot. Het heeft erg lang geduurd voor de temperaturen net aangenaam genoeg zijn voor het deeg om buiten te reizen. We zijn te klein en onpraktisch behuisd om dit in één van de tien gebouwen te doen. Ik nodig drie vriendinnen uit, maar iedereen werkt nog, dus waarschijnlijk wordt het weer samen rennen, vliegen en kilometers maken met de gevulde bakplaten in de armen, het steile paadje in de moestuin af en op.

De zon troost de verkleumde bloemknoppen. Dat doet hij goed en snel. De acacia's zijn topzwaar en lijken stuk voor stuk een enorm bruidsboeket. De salie is de eerste die ons haar pracht toont, meer bloemen dan voorgaande jaren.

 De mensen klagen steen en been over de kou die IJsheiligen van de tuinkalender vaagde. Ze hebben behoefte aan kleur in hun tuin nu ook hun jonge kiemplantjes in de moestuin zijn bevroren. De winkels rekenen dan ook niet niks voor fleurige planten. Een hortensia in een pot met een diameter van 20cm kost dan ook rustig 30 euro. Ik blijf me verbazen over het feit dat bloemen en vaste planten ontzettend duur zijn. Een kleine geranium moet toch echt iets van 3 euro kosten, waar je in Nederland een hele tray voor hebt. Vandaar; Geef mij maar wilde bloemen. Zoals de wilde lavatera hieronder. Want ze zijn weer massaal gearriveerd, die wantsen. In alle kleuren waarvan de bruine wants onze aardappelbloemen opvreet en de rood-zwarte 'punaises' alles dat tot de koolsoorten behoort. Wilde bloemen leiden de insecten af en zo redden we onze groenten op natuurlijke wijze, ze trekken ook insecten aan voor bestuiving en het blijft een lust voor het oog.

Spruitjes, witte kool en broccoli krijgen extra aandacht. Slakken houden niet van scherpe randjes. De top van een petfles doet dienst als mini-kas om de tere jonge koolplantjes extra te verwennen en aan te laten sterken voor het doorgroeien. Ook opaarden gaat heel makkelijk met de onderkant van zo'n petfles. Er zit hier toch geen statiegeld op deze flessen. Om koolsoorten in banden te zetten is geen doen. We zouden teveel oppervlakte kwijt zijn. Dan ploeg ik liever met de hak wat vierkante meters vrij.

Wist u datje; Alleen wat jongeren hier geen moestuin hebben? Het is meer regel dan uitzondering, want groenten en fruit zijn duur in verband met de afstanden waarover deze vervoerd moeten worden. Dit zal dit jaar nog een tikkie duurder zijn door de afwijkende lente. En ja, Fransen blijven kieskeurig wat hun voedsel betreft. Hier geen genetisch gemanipuleerde rommel en liever geen kasgroenten. Locals kopen liever niet de zo mooi uitziende waterige groenten met zoveel minder voedingswaarde. 

En dan nog even 9 seconden lang het kwispelen van een varken. We vinden het erg jammer dat we geen vleesvarkens konden vinden waarvan de staartjes intact zijn. Een kwispelend krulstaartje is natuurlijk veel leuker dan dit wat onaangename gezicht. Hopelijk volgend jaar beter, echte kontjes in plaats van de mismaakte achterkantjes van Lardon & Jambon.