Donderdagbeleving XXVII

Goed warm aangekleed met als bekroning een regenjas, hees ik me vanochtend in de Rode. Met pantoffels voor bij familie Ravelac, boodschappentassen, een agenda en die ene zak huisvuil in de 2 weken. 

Eerst een afspraak bij het arbeidsbureau. Ik krijg er namelijk een 2e poetshuis bij. Een alleraardigst ouder echtpaar. Hij lijkt als twee druppels water op mijn vader, spreekt voortreffelijk Engels evenals zijn vrouw en tekent met zorg een nauwkeurige routebeschrijving naar hun optrekje om dit aan te vullen met naam en telefoonnummer in sierlijke hoofdletters. De man is niet van gisteren, spontaan en trots zwaait hij met zijn Iphone om eraan toe te voegen dat bij hen geen enkel mobiel bereik is. 

Ze blijken ook hulp met de tuin nodig te hebben. Hagen knippen, snoeien, maaien, gewoon onderhoud. Ik bedank er vriendelijk voor. Eenvoudig hovenierswerk doe ik echt niet voor het SMIC. (Frans minimum loon) De krappe 9 euro per uur zonder reisvergoeding zou inhouden dat ik de markt verziek en mezelf beroof. Maar dat poetsen eens in de paar weken, blijft voor mij het summum van integreren. Bij de mensen thuis, in hun veiligheid en privacy.

Het regent weer dat het giet met een wisselende intensiteit. Paraplu en boodschappen doen is een slechte combinatie, ik spreek inmiddels van ervaring. Je prikt of zelf iemand in zijn oog of zij prikken jou. Hij valt om als je het natte ding tegen de sta tafels van de groentekraam wilt zetten en vallen in de plas met rotte avocado. Iemand gewoon groeten is er niet meer bij, je hebt je handen al vol. Scheelt wel de onverwoestbare etiquette van de hand met de zoenen, een knik is genoeg. In dit weer kan er weinig lach af, het is 20 juni!!

Maar... lang verwacht, toch gekregen moeten afnemen; rode pepers. Spicy. 

Maanden geleden vroeg ik de groenteman al om een doosje pepers. Geen haast, want de doos bevat 4 kilo en om daar nu allemaal sambal a la Tien van te maken? Gedroogd heb ik ze nog liggen, van de vorige keer. Daar lag het frisse doosje met de meest perfect uitziende rode pepers. Ik vraag of ze er al 1 van verkocht hebben, maar krijg een hoofdschuddend 'non'. Deze week een ruime 2 kilo, volgende week de rest. Want zelfgemaakte gebakken sambal is een niet te versmaden goedje als je van wat pit houdt.

Sambal-fabriek 'Hot Tien'

Recept .... Toch eens toevoegen op mijn minimalistische recepten-blog.

Kneuterig Knus zo samen aan tafel; Hij met blote handen (!!????) de pepers, ik de rest van de groenten en trots haal ik mijn blender uit de kast. Hilarisch, hoe Lief kan reageren als zijn vrouw een heuse keukenmachine uit de kast pakt. Nu had mijn naaimisschiene al honend haar bijnaam gekregen, maar die staat hoger in rank dan dat mijn blender ooit zal komen.

Smoothies maak ik nooit, ik gebruik het ding voor wat zwaarder en droger werk. Weet ik veel, had genoeg Texaco zegeltjes gespaard, denk ik me te kunnen herinneren. Een uilskuiken heeft er ook al een keer de achterkant van een pollepel in gestoken, om de grovere stukjes onder te duwen. Gevolg? Hout in mijn mengsel, wat het ook geweest was. Guacamole geloof ik. 

Ik blender de kleine rode zo pittige stukjes terwijl Marc de laatste hand legt aan het laatste pepertje. Het is geconcentreerd stil, een clubmix gaf zijn ritme aan, discipline gevraagd; Niet met je handen ook maar in de buurt van je gezicht komen. Ik kreeg wat weken geleden vers sap van knoflook in mijn ogen. Het was zo vers en sappig, dat de spetters van mijn persje afvlogen. U mag het weten, ik heb geschreeuwd van pijn, ik wens het mijn ergste vijand niet toe. Pitié!

Rooksignalen met een stank van 'hé hallohooo, ik sta hier door te branden' laten me weten dat zo'n zegeltjes blender ook al weer een wegwerpding is geworden. Maar de sambal, die is heerlijk.