'Thuis'

Het bos dampt na van urenlang regen en onweer. Het ruikt tropisch en al wadend door de hoge wilde planten en grassen op het stalpad, gaat Castel uitgelaten met ons mee om de varkentjes te voeren. Nu zie ik ze wel iets gegroeid, maar wat bijna schokkend is, is de hoeveelheid helling die ze kaal gewroet en gegeten hebben. Weer terug boven zitten we uit, kletsen we bij, praten we ook na. Dit terwijl alle katten zich om ons heen verzamelen en om en om mijn schoot even opeisen. Op Sooty na die zich vandaag niet heeft laten zien. De bloemen van de acacia's liggen bijna allemaal als vergeelde huwelijks confetti op het terras, in hoekjes opgestoven door de storm van maandag, de geur overgenomen door de uitbundig bloeiende roos onder de schoorsteen die door het schuurvenster 's winters het kippenhok nog iets verwarmd.

'Thuis' ben ik nog niet. Fysiek misschien wat moe, maar de rest van mij is opgefrist en nog hyper van alle indrukken. Dankzij het onweer kom ik toe aan het nakijken van De Blauwe, koffers uitpakken, wasjes draaien en de M&M. Sooty lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen en langzaam wen ik aan het idee van 1 katje minder.

1500 Kilometer, de route als twee landen gemarkeerd op de kaart, de péage gelukkig als een enkele zwarte dubbel gereden streep, het buitenbeentje. Want de overige routes waren een heerlijkheid.
Hier en daar smal hobbelig asfalt door landerijen zonder veeteelt. Klaprozen en wikke tussen het groene graan. Het Frankrijk dat ik op de fiets leerde kennen. Lange stukken als Dordtse buitendijken met die eindeloze verhoogde wegen, Franse bomenlanen, platanen als snelheidsremmers. Met hoog gras in de bermen, waaiend in de wind, geen andere weggebruikers. Al slingerend omhoog en omlaag langs kloven, lieflijke valleien.

Thuis is thuis. Vakantie houden thuis is onmogelijk. Het is leuk dat vakantie voor mij begint in het terrein verlaten in de Blauwe. Thuis komen is net zo'n prettige ervaring als vertrekken.

Frankrijk, mooi Frankrijk. Zo blij dat hier Fransen wonen.