30 juni

30 Juni 2012. Ik zat vanaf 2 uur in de middag alleen. Man weg en misschien voorgoed. Het was goed, dat wist ik. Over de consequenties maakte ik me nog geen zorgen. Het ‘misschien’ troostte niet, ik zal achteraf wel in een shock  gezeten hebben toen Nadine in de schemering het terrein op kwam rijden. Ze is jarig de 30^ste, wist van onze scheiding en kwam zich over me ontfermen onder het mom van een klein feestje. Op haar verjaardag en mijn kogel door de kerk  gorges.

Nu weet ik dat ze zich in mij herkent, van toen zij zich in dezelfde nesten verwikkeld zag als ik die periode vorig jaar. Ze kwam me gewoon troosten. Met de meest zuivere eau de vie op basis van peren en een blowtje op de koop toe. Ik had natuurlijk heel de dag niet gegeten. U snapt het al, ze heeft me naar bed moeten brengen en is blijven slapen in haar eigen busje. Ook de zondag erop is ze tot in de middag gebleven, babbelen, luisteren en laten zien dat weet waar ik zit. Achteraf precies wat nodig was om me uit die shocktoestand te halen.

30 juni zal altijd een memorabele dag blijven. Voor de M&M die op eigen wijze hersteld lijkt te zijn. Er gingen 4 weken aan vooraf met vele verwikkelingen, de modder te hard om mee te gooien. Er gingen 4 jaren aan vooraf die de voorbode waren van de invulling van een groot verlangen. Zo’n groot verlangen dat het voor veel mensen pas in zicht komt als ze de dood in de ogen kunnen kijken. Een verlangen waar de hele spirituele wereld op geënt is en er een leuke ‘business’ van heeft gemaakt. Wat toch iedereen wil en soms ook probeert af te dwingen ; Thuis komen in jezelf. En thuis blijven. Daar zijn, dat je onafhankelijk bent van waar je bent, met wie je bent, wat je doet om nooit meer te hoeven verhuizen met je ziel of daarop moet wachten tot het laatste moment.

Het is bijna een jaar later, die 30^ste juni. Afgelopen donderdag stond ik de tafel te dekken bij JP en Nadine, te midden van haar chaotische hypermanier van de organisatie van het verjaardagsfeest en de grote intocht van vakantie vierende vrienden en twee families. Omdat ze beter is gaan luisteren, pikt ze ook hier en daar mijn zoete broodjes op en maakt een grapje in het Frans, dat ik pas vat na toch zeker 10 seconden erover na te moeten denken. “Vorig jaar op deze dag één ezel eruit en dit jaar dezelfde dag een ezel erbij.” Dit natuurlijk met haar kenmerkende vleugje ondeugend sarcasme. JP is niet zo doof als dat hij al blind is. Hij kijkt naar mij omhoog vanuit zijn vaste rook- en TV-stoel en trekt zijn wenkbrauwen op. ‘La Grande’, zo noemt hij me sinds ik vorig jaar november vaste donderdag tafelgast werd, huisvriend met een sleutel van het kapitale pand, krijgt een onderzoekende blik.  

Sinds die 30^ste vorig jaar is alles in mijn leven volledig op z’n kant gezet. Het roer ging wéér om. Eén groot verschil, het balletje is nog lang niet uitgerold.  

Marc is aan het einde van de zomer naar huis gekomen. Hobbels en bobbels, maar weer een stuk verdiept door onze eigen afstand te bepalen, eigen ruimte te nemen. Pure overlevingsdrang, leek me zo. Maar schijn bedriegt. Het is enkel zoals wij getrouwd willen zijn, alleen wisten we dat voorheen zelf nog niet. 

Mijn penvriend vergeleek het met de eenheid die Simone de Beauvoir en Jean-Paul Sartre vormden. Ik geloof dat ik me daar helemaal in kan vinden. Onze kracht is groter geworden, we kunnen meer aan als M&M en profiteren nu van het even doorbijten vorig jaar.

De 30ste juni 2013 wordt vandaag al aangehaald, omdat ik morgen Nadine wil verrassen om te feliciteren en te bedanken, we P op bezoek krijgen én we onze puberale Sarko mogen verwelkomen. Marcel zal nog wel even blijven om te kijken hoe we een klein stukje terrein hebben afgezet voor de eerste weken.