energie

Ik heb er zelf geen erg in, ik weet het wel, dat ik nauwelijks nog schrijf en weinig foto's publiceer, ik schrijf ook niet voor het aantal lezers. Of om populair te zijn of te doen.
Afgelopen weken is het sumier geweest voor mijn doen. Dat heeft uiteraard redenen.
"Zou er iets aan de hand zijn?" hoor ik enkele van mijn lezers denken? "Zou ze er zo zoetjes aan mee stoppen?"   Zou kunnen.... Maar nee hoor, ik stop niet met schrijven of fotograferen, ik stop ook niet met het delen van al die letters, woorden, zinnen en belevenissen.
Het is weer lente, dus wederom dezelfde wilde bloemen als afgelopen 3 jaren, dezelfde groet van de rode wouwen die ons komen begroeten door onder ons langs in de gorges hun verkenningstochten te ondernemen. Dezelfde fantastische mistige ochtenden, wakker gekraaid door Emiel, om halverwege de ochtend al de truien uit te trekken en een glas bronwater te drinken in de zon met het beestenspul om ons heen. Dezelfde klusjes die niet vast te leggen zijn op foto, om net als duizenden andere foto's in mijn archief te verdwijnen, want ze zijn al gedeeld, hier, op deze weblog. Dezelfde beleving als ik naar de markt ga en echt ie-de-reen uit zijn winterslaap gewekt, mag begroeten om weer op het terras koffie te doen in plaats van binnen in de bistro. Dezelfde pret als we met Castel en twee katten naar het meer lopen. Voor en na plaatjes van een schoongemaakte stal -buitenkant; bramen maaien en hazelaartjes kort zetten-, de eerste blauwe kleedjes van vergeet-me-nietjes, de immens grote paardebloemen, de uit de grond schietende rabarber.

Of het saai begint te worden hier? Nee nooit, maar om nu in herhaling te vallen is ook zo wat. We gaan er niet zo vaak op uit, op avontuur met picknick, dus ook vanuit die kant gezien weinig vernieuwends om over te schrijven. Ik ben nog steeds 'in de leer' met die Powershot G6, afgelopen week voornamelijk gebruikt om mijn bureau na te bouwen in SpotOn3D. 

Marc werkt zich een bult, binnen aan Meshes, buiten aan het afdakje boven de middendeur en in de moestuin. Afgelopen winter zijn er veel grote stenen, halve rotsen, uit de hellingen gespoeld, een muurtje viel om pardoes op de spruiten en zodoende moet hij weer wat renoveren om de grond tegen wegspoelen te behoeden.
Z'n knie is weer helemaal over, net als ik een spier verrek in m'n rug en me 357 keer omdraai in bed om een pijnloze slaaphouding te vinden die me twee dagen stil laat zitten. Dan maar kleine klusjes als rommelbakjes uitzoeken, was vouwen, beetje vegen op z'n elvendertigste en zo meer van datzelfde wat lamlendige werk.

Maar das allemaal wat oppervlakkig zonder de diepe beleving die mij eigen is. Is er dan toch wat aan de hand?? Ja dus. Niks om me zorgen over te maken. Ook niet voor mijn lezers.

Soms kom je in bepaalde groeiprocessen terecht die zich niet uit laten leggen. Laat ik nu middenin zo'n proces zitten, een essentieel proces waar deze meid sterk van wordt, gezonder ook, blijer en energieker. Maar geen proces om over te verhalen op een openbare blog. Dit als antwoord aan een vriendin die zich al af zat te vragen waarom ik zo weinig schreef en misschien ook aan andere lezers. Het is een groei-moment dat de tijd nodig heeft en me hele dagen bezig houdt, me opslokt en me enorm veel energie geeft. Zoals bijvoorbeeld die acacia 'ff' snoeien, gelijk opstaan zodra Emiel van zich laat horen -das vroeg!!!- en diezelfde energie zorgt ervoor dat ik mijn leven beter en dat bijna 3 volle maanden na 1 januari!
Ik ontbijt sinds kort met twee gekookte eieren, iets dat ik voorheen oversloeg. Ik drink veel water, normaal moest dat water toch echt een smaakje hebben. Ik heb meer discipline, maar geef ook lekker toe als ik een tukkie wil doen of gewoon wil niksen. En deze nieuwe energie mag je 'lente' noemen, of zon, maakt niet uit. Ik kan hem erg goed gebruiken nu de overdaad aan klusjes en werk er weer aankomen.
Komt bij dat er stilte voor de storm is; In april komt er een britse vriendin 10 daagjes op vakantie bij ons en daarna mijn ouders als alles 'mee' zit. April is dus volgeboekt, we kijken er erg naar uit, maar weten ook dat er na die maand wat achterstand zal zijn, eerlijk is eerlijk; gasten is leuk, maar sommige dingen blijven liggen.

Ik beloof dus geen beterschap in de vorm van meer schrijfsels. Ik beloof wel dat ik blijf bloggen, maar even op een ander tempo.