stekelig

 De doorns van de robinia pseudoacacia. Mooie bomen met eetbare bloemen in de lente en voortreffelijke honing. Minder voortreffelijk en mooi is als je zo'n boom in wilt om hem te snoeien en hij is 3 jaar daarvoor ietswat bijgewerkt. Als knothes staan de nieuwe takken bij elkaar met allemaal om de 10 tot 15 cm twee van deze doorns a 4 cm -gezond, dat wel!-. De boom staat pal naast en half in het muurtje naast de secadou, heeft twee stammen waarvan er één vervaarlijk schuin staat, met als basis een rommelige stamvoet met gaten, scheuren, half afgebladderde bast, begroeit met klimop die zijn takjes en wortels verstopt heeft onder de grove open schors, en tijdens de herfst een glibberige en bruine zwam op een kluitje. De boom heeft het zwaar! 

De eerste klimpartij heeft me laten weten dat de boom niet het eeuwige leven heeft doordat er een tak -diameter van 15 cm- afbrak waar ik op ging staan.

Weg ermee, zou je denken. Maar deze vergroeide oude boom zorgt wel voor de meeste schaduw bij het huis en laten we daar nou juist zo'n prijs op stellen zomers; die schaduw!

Gisteren hadden we een lichte kater van een flink gesprek van dinsdag. Dus zat er 's ochtends geen puf in mij of Marc om deze boom te verzorgen of gewoon helemaal weg te halen. (Vervanging is geregeld, we gaan een jonge linde uit het bos 'plukken' , een iets vriendelijkere boom dan dit schaap in wolfskleren.)

's Middags gaat hij even naar de notaris om te vragen hoe het zit als je een stukje grond wilt kopen en hoe dat werkt met de overdracht. 

(Van 'grond' kun je niet echt spreken, meer rots- puinhelling met bomen! En het gaat ons om de bomen (=hout=warmte). Boven het bospad liggen wat kleine kaveltjes die aansluiten op onze lappendeken, ze zouden 1 groter stuk worden en die ruine bevatten waar onze lauzestenen gestolen zijn. We hebben het nagevraagd, zulke 'grond' kost hier een 1000 euro per hectare!!! Onvoorstelbaar en grappig, dat maakt het voor ons haalbaar en de eigenaar van die lapjes grond is al akkoord dat we het van hem overnemen. Ja gut, wat moet je als Parijzenaar met 3 hectare versplinterde stijle boshelling in de spreekwoordelijke 'middle of nowhere'?)

Terug naar deze ene boom. Er staat een stormachtige warme wind, de lucht is zwanger van iets dat nat en koud aan zal voelen, Marc is er niet en toch ga ik die boom in. Het is een bende, de enige mooie ononderbroken tak die een deel van de kroon vormt leunt -al jaren- tegen de resten van een ooit afgezaagde top. De doorns zijn al link om gewoon die boom in te klimmen. Takje voor takje zaag ik met de handzaag me een doorgang richting die kluit met knoetjes takken erop. Geen pretje, voorzichtigheid geboden. Maar de boom als geheel beweegt niet, ook als er een lekkere windvlaag door me heen wil waaien. Dus gaat de kettingzaag aan en roetsj, ratsj, zaag, wiede wiede waag, alles gaat eraf in no time, behalve die ene sterke tak die met een flauwe boog richting huis groeit. (Het is wel extreem wreed om te zien hoe ik de helft van het kopje van een kleine hagedis heb geraakt met de kettingzaag tandjes. Een bloederig puntje met een ongeschonden lijfje dat zich vast klamt aan de kopse kant van een afgezaagde dikke holle tak. Ik heb zijn schuilplaats vernielt...)

De bende onder de boom is ondoordringbaar met al die doorns en de stugge twee en driejarige takken. Cros kijkt van een afstand toe, Joppie is hem gevlogen, Castel blijft wijselijk in haar huis en de haan ziet zijn kans schoon om met zijn kipjes een uitvoerig bezoek te brengen aan de moestuin. Als Marc weer thuis komt is de boom af en ben ik op mijn gemak van het uitzicht aan het genieten. Het is droog gebleven, de wind blijft warm, ik heb er weer lol in, want de doorns hebben me niet geraakt en die boom is voor de helft af. (De andere stam moet nog geknot, andere keer.)

Marc vecht zich een weg door de venijnige takken heen om papieren binnen te leggen en komt dan helpen met die takkenberg. Dikke stukken als haardblok of paaltje, kleinere takjes gaan gelijk de stookplaats op, die we met wat oude diesel aan de praat krijgen. In 3 uurtjes is  alles opgeruimd en zijn wij van onze kater af.

 Als we op het bankje naast de stookplaats warme choc met slagroom genieten, komen al onze dieren kijken, tokkend scharrelen Emiel en zijn dames onder de boom op zoek naar lekkers, Joppie klimt op en in ons, Castel zit te bedelen om een stukje van een koekje en Cros kletst ons de oren van de kop en kijkt wantrouwig naar 'zijn boom' waar hij altijd zijn nagels op verzorgd. Zijn tak zit er nog aan en tevreden kruipt hij op schoot om zich in zijn klittevacht te laten kroelen. (Die plakken van klitten zijn lastig voor hem, maar met een beetje hulp van onze kant, lijkt zich dat komende maand wel op te gaan lossen.)
Pais en vree, een groot vuur en de beesten om ons heen doet ons alles vergeten dat ons zorgen zou kunnen baren.