Weekje weg

Het weekend in de Hooge Veenen.... correctie Belgische Eifel is intens;
M'n neefje is als m'n grote broer, maar dan drie jaar oud. Mijn ouders zijn idolaat van het ventje en zijn niet de enige. Als Haags binnenstad-jochie komt hij alleen in de natuur terecht als opa en oma oppassen. Als het aan hem ligt blijft hij in de modder zitten, met steentjes sjouwen of stokken hanteren alsof het een zwaard is. In het huisje dat 'opa en oma' huurden, is hij helemaal op z'n gemak. De ezeltjes Sanne en Lotte, waarmee ik nog uit wandelen ging (foto's volgen misschien later) moeten het ontgelden in die zin dat ze steeds geroepen worden. M'n neefje staat aan het hekwerk geplakt met z'n knuistjes over het prikkeldraad, in de mouwen van zijn jas voelt hij het niet. Het bos is in dit gebied van ongekende schoonheid; mistig en vochtig, prachtig stil ook met eindeloze wandelpaden. De zon piept er even door en zet de mossige bosgrond in een aparte gloed. Dit gebied vind ik op z'n mooist swinters; als het nat en koud is. De eigenaren van Krachtpunt zijn ook zelf-voorzienend bezig. Dat schept een band, geeft inspiratie, ideëen en de bevestiging dat wat wij proberen te creëren ook echt goed is.
Ik zie mijn broer van de andere kant. Niet de snelle geslaagde jongen zoals de 'anderen' hem voorbij zien stuiven, maar een uitgeputte man die vecht tegen de bierkaai, altijd pech heeft met werkelijk alles in zijn leven en ondanks alles zijn best blijft doen, maar zonder al te veel resultaat. De moeder van de kleine is -met alle respect nog wel- niet in staat om haar zoontje een stabiele basis te geven. Ze doet maar wat en het ventje lijkt een speeltje, een pop. Dat valt extra op als we met z'n allen in een klein huisje zitten. Zo klein dat ik in de auto moet slapen, wat ik alles behalve erg vind!!!! Het is een 5-personen Vakantiewoning, dus zijn alle bedden bezet. Ik slaap met alle liefde in mijn huisje-op-wielen. Tijdens een heel mooie wandeling van 5 km met elkaar is het manneke onvermoeibaar, ik wandel en klets met m'n broer, wat goed is. Het ontroerd me, de grote man die ik 11 jaar niet zag of mocht kennen. Ik als zusje die redelijk terecht gekomen is, maar anders dan m'n grote broer. Ik heb hem losgelaten. Dat is blijkbaar DE nuance die ik ervaar. Ik schreef dat ik niet weet of ik van hem houd. Ik houd wel van m'n broer, maar heb hem alleen losgelaten. Hij raakt me niet meer, hij is hij en daar kan ik het mee doen. Wat me wel raakt is wat zijn strijd en de kleine bij mijn ouders teweegbrengen. Dit is meer dan zwaar en het blijft me bij als een zwart-wit contrast.

M'n slaapplek is prima, stiller dan binnen in Krachtpunt en niet zo warm als in het ook houtgestookte huis. (Dat heb je met een kleine, krakende bedden en pappa en mamma die uit de drukte, na hun werk nog 'ff' een rit maken van 3 uur.)

Eerst wilde ik maandagochtend pas gaan rijden naar Nederland. Maar het zou me veel gehaast schelen als ik de zondagavond benut. Het weekend in de Belgische Eifel was 'af' en een heel goede overgang. Iets drukker, veel talig en het gezin bij elkaar dat dat ongeveer 20 jaar geleden voor het laatst was.....

Dus rijd ik in het donker zondagavond naar de Drechtsteden waar ik in een warm appartement beland waar ik geen schouwvuur of kachel aan hoef te steken en een druk op de knop genoeg is voor een lekkere bak koffie! De skyline blijft mij lief!

Vorige week maandag wordt ik wakker op bekend, maar niet eigen terrein. Terwijl ik een eerste sigaret rook op het balkon moet ik echt even een extra keer in mijn ogen wrijven. De skyline is verrijkt met deze ark....... http://www.arkvannoach.com/ (Voor de mensen die hun virus-programma niet vertrouwen of het zekere voor het onzekere nemen; lees even de onderstaande reacties op dit blogbericht voor je op deze link klikt!)

Zodra ik de slaapkamer van mijn ouders betreed, val ik haast om van verbazing. Eén hoek staat barstensvol dozen, de tv is ermee ingebouwd alsof het een kerstboom is. Ik had een oproepje geplaatst op deze weblog, voor oude afgedankte kerstspulletjes. Eén lezer heeft destijds wat opgestuurd en toch tref ik 10 keer meer aan dan die ene toegezegde doos. Zelfs één van mijn tantes, die toch echt wel wat anders aan haar hoofd heeft, heeft voor een mand met spullen gezorgd. Hoe ga ik dat allemaal meekrijgen? Want ik moet nog inkopen doen, voorraden halen, Makro-shoppen (alles in grote hoeveelheden) en spullen uit ons huis in NL meenemen.... Maar weer; waar hebben we dit toch aan verdiend? Wij vertrokken, misschien zelfs tegen beter weten in? En toch zoveel hulp, liefs en nog meer helpende mensen die ons niet vergeten!Daar wordt dit mens echt heel stil van....

Een andere oude vriendin, ook een C., doet er nog een schepje bovenop als ik haar bel dat ik een 'gaatje in mijn program' heb deze week. We duiken haar schuurzolder op, wat m'n leenauto'tje (Corsa) vol maakt. Maar ach, hoe kan het anders, vol is in Nederland niet vol, maar standaard.

Ook m'n schoonvader heeft bij onze gezamelijke vriend en fan Cees wat geritseld, die op zijn beurt weer wat ritselde, zodat de auto verzwaard wordt met een tas met kettingen en trekhaken, te zwaar voor de boodschappentas die doormidden scheurt als ik hem met twee handen in de auto probeer te tillen. Nog zo'n tas met administratie dat eens onze kant uitmoet.
Verder ontving ik deze week ook weer!!! een doosje van mijn naamgenote; zeep! Wauw. En een ontzettend mooi boekje met lieve tekst van Krachtpunt. Het kan niet op; ik ben gewoon deze hele week als 'jarig'!

Ik bezondig me aan het kopen en verhuizen van een doos vlokken, een doos rookworstjes, poffertjesmix en nog meer van die oerhollandse dingen.

Vol = vol

De auto kan en mag niet voller. Alle kastjes zitten vol en voorin staat mijn bagage en de zware kettingen met daaronder de kapotte lierkabel die vervangen is door een liertouw. Hoger kon ik het niet opstapelen, bij een noodstop op de weg, zouden alle spullen op schoot liggen. De tocht naar huis duurt lang, maar verloopt zo goed in een gerepareerde wagen, dat ik glunderend en niet moe thuis kom waar Castel het niet meer heeft van blijdschap en m'n lief me lang vasthoudt alsof ik maanden ben weggeweest.

Thuis komen, het zal nog wel een weekje duren ;-)