Boos

Ik ben niet snel boos. Ik zoek er simpelweg de redenen en excusen niet voor en kijk vaak eerst of het wel de moeite waard is om echt boos te worden. Het vreet zoveel energie. Vaak blijk ik bij nader inzien ook niet boos, maar onmachtig of verdrietig.
Maar als ik boos ben, ben ik Boos!
Ik werd gisteren heel stilletjes aan boos. We gaan levende eiken vellen. Eiken die hutje mutje op een puinhelling staan. Zo'n helling waar je over het puin naar beneden zou kunnen skieën, laat staan omhoog kunt lopen en ik ben al geen held op hellingen, in de bergen en op rare oppervlakten. Iedere paar meter die je doet, wordt weer met de helft afgeknabbeld door de glijpartijen naar beneden. Maar zagen omhoog, katrol, treklijn (een bijna nieuwe klimlijn van 50 m. met beschadiging, dure spullen), werplijntje met zakjes om die treklijn bovenin de dode toppen te krijgen, olie en brandstof, helmen, fluitje en tas met drinken, koekje, pleisters en al niet meer. Dit alles via een oud gebogen laddertje die we tegen een stijle rotspartij aanzetten, anders is de helling niet te bereiken. Ik ben heel zuinig op de goede spullen die we hebben en nog zuiniger op onszelf, dus krijg ik m'n lief zover dat hij een helm draagt. ("Waarom, ik sta toch onder de boom?" Wil hij weten. "Daarom juist!" is mijn antwoord. Vallende eikentakken uit een dode kroon komen heel erg hard aan...) Stuk voor stuk willen ze niet de helling op vallen, de noordkant, ik zou ook de kant op willen van het bospad. Dat is de zuidkant en het bospad is naar 1 kant plat. Maar daar staan wat palen met een nieuwe heel dure telefoonlijn, en de bomen zijn hoog genoeg om bij een val dwars door die lijn te gaan. Ook daar wil ik zuinig op zijn.
Marc ook, maar die wil gewoon 'wat bomen vellen'. En eigenwijs!!!!
Hij heeft een zaagafwijking, als het blad er horizontaal in moet, zet hij hem er toch scheef in wat de boom minder snel en mooi doet vallen, de boom gaat draaien of gewoon de kettingzaag klem zet. Ik probeer hem nog wat aan te sturen, maar die bomen geven niet mee en willen stuk voor stuk de verkeerde kant uit. Dus de treklijn gaat via een katrol aan een boom verop de helling -zwaaaaaar- naar de andere kant, oppassen om niet in Castel haar professioneel gedraaide drol te stappen of de lijn erin te deponeren, en we trekken met de hand. Maar de treklijn is klimlijn en half dynamisch, dus die rekt mee. En eiken zijn zwaar, lieve lezers.
Dus eik nummer 1 ligt niet zomaar. We geven op. Marc gaat een handliertje halen. Een kwartiertje later is hij terug en bevestigd hij het Mr. Bricolage-liertje. Dit geval was betaalbaar, maar de kwaliteit is slecht! Na veel gefoeter en het verplaatsen van het liertje komt de boom.... Boefffffff. Nummer 2 mag gewoon vallen, want die heeft al geen top meer en vormt geen gevaar voor de telefoonlijn. Eik nummer drie wil ook niet. Dus weer klauteren we omhoog, proberen de treklijn erin te krijgen zonder al te veel zijtakken ertussen. De paalsteek lukt snel, dus ik koel weer wat af van de ergernis dat Marc zo eigenwijs is met zagen wat ons zoveel gedoe en energie kost en we spullen moeten gebruiken die er niet geschikt voor zijn en duur.
Lunchpauze....
We komen geen steek verder met dat huis in Nederland. Dus tijd voor actie in de vorm van 'verkoop per inschrijving'. Wat een belachelijke 3500 euro kost. Wat er ook uitkomt, de notaris heeft 1200 euro nodig????? M'n lief is dit aan het regelen, voor in maart. Maar de huisoppas vindt dit niet zo'n prettig idee! Want hun spullen staan daar in huis en dan zien al die nieuwsgierige mensen dat, dus die wil eruit zijn voor die datum. Marc belt en belt, telefoneert nog wat en belt en mailt. De afstand is in dit geval lastig, we kunnen geen handen schudden en ogen zien om mee te communiceren. Het belemmert de grip die we op de situatie zouden willen hebben. Ook kunnen we onze huisoppas niet geruststellen of laten voelen dat er geen andere oplossing is. Ook hun situatie is niet rooskleurig en wij zitten -in hun beleving- in een Hans en Grietje huisje op een fijne plek. Dat snappen we wel, maar het neemt het water aan onze lippen niet weg. Ook laat het het water geen centimeter zakken, dus ontstaat er wrijving.
Marc wil proberen te voorkomen dat er onmin ontstaat, maar in deze omstandigheden kan dat niet en ik probeer hem daarvan te overtuigen. M'n boosheid begint al enige vaste vorm te krijgen, gebaseerd op onmacht.
Marc haalt in één van de telefoongesprekken het gedrag van onze bank aan. Rabobank Nederland heeft nu al drie keer in een paar maanden tijd geprobeerd om ons te forceren tot contracten-breuk. Met dreigende brieven zeggen ze gewoon dat we bepaalde dingen moeten doen of juist niet mogen doen. Verklaring van uitmuntend (financiëel) gedrag of niet. Dus moeten wij de soms 15 jaar oude contracten erbij pakken, de hypotheek zelf en noem maar op, om erachter te komen dat zelfs de Rabobank z'n boekje te buiten gaat. Het schaadt het vertrouwen, maakt ons bozer en bozer. Het zijn geen leuke geintjes meer en dat nog wel van een bank waar je je centen naartoe brengt in het volste vertrouwen en contracten tekent, die je niet meer tot op de laatste letter nauwkeurig leest. Als m'n lief hen er fijntjes op wijst dat dit niet volgens de regels is, is het antwoord al drie keer hetzelfde; "ow ja, meneer, das waar, u heeft gelijk, maar als ik u was moet u toch proberen om dat zo en zo te doen....." Ja, kom nou zeg!!
Na het eten was ik af, haal de was af en pak mijn spullen om naar Marc te gaan die al weer aan het ski-zagen is. Nog net hoor ik de telefoon, andere helft van de huisoppas, wij spreken elkaar nooit en er moet een brandje geblust voor onze lieven dat veel duidelijkheid verschaft en een nieuw raadsel opwerpt. Ongerust klim ik de helling op.
Marc inmiddels zonder helm. "I rest my case." En weer gaat het niet. Helling op en skiënt eraf voor de treklijn met handtakel, werplijn, waarvan het tonnetje niet wil blijven staan... Wil ook skiëen en rollen en het lichte lijntje blijft achter alles haken dat daar uitsteekt, braampjes, brem, eikentakjes, stenen.... Eik nummer 4 gaat ook niet, dus de handlier moet weer aan de treklijn. Nu met een dun prusik-touwtje, maar ok, ik geef toe. De handlier is van dermate slechte kwaliteit dat na het oprollen van het spoeltje, het geval niet afrollen wil. (Het zou echt verboden moeten worden, als zo'n dingetje uit elkaar spat ben je meer dan alleen een oog kwijt. Levensgevaarlijk spul!! En het wordt gewoon verkocht!) Steeds glijden de steentjes onder je voeten weg en steeds moet je weer die meter omhoog klimmen om dan op het schuine vlak een goede plek te vinden waar je even kan blijven staan om kracht te zetten.
De handlier ergert ons zo, dat het ding uit elkaar in stukjes wordt geschud, Marc gaat de grotere halen die ergens beneden achterop het terrein aan het ezelhek vast zit dat we aan het renoveren waren.
De boosheid groeit meer en meer in ons alletwee.
Onderwijl probeer ik op dit terrein een werplijntje in eik nummer zoveel te slingeren... 6 Pogingen, 6 maal die helling aftrappen voor een standplekje, 5 maal naar de boom om het werplijntje uit de brem te halen en te ontwarren, ik ben zo moe.... en 'n beetje boos. Wat een gedoe, waarom nou deze eiken? Waarom niet een paar die gewoon vallen mogen? Waarom nou dat gepruts met te dure spullen die er niet voor zijn gemaakt of met spullen die te goedkoop zijn, dat ze uit elkaar vallen als je ermee bezig bent? Marc neemt het werpen over voor de één nalaatste eik. Ik probeer hem nog te zeggen dat je de lijn niet te strak moet houden, omdat de zakjes zich dan om kleine takjes winden a 5 keer en je dan de lijn en het zakje kwijt bent. Maar nee hoor, eigenwijs. Er hangen dus al snel mijn enige twee zakjes in de dode wiebeltop. Hij trekt en trekt terwijl het lijntje in zijn handen snijdt. Ook daar is het lijntje niet voor bedoeld en het breekt.
Ik wordt bozer, gebroken werplijn en twee! verloren zakjes. Die boom moet dus om, voor ik de zakjes terug heb. Hij bindt een steentje aan het gebroken eind en gaat door met pogingen om een treklijn in de boom te krijgen. Ik zaag ondertussen zijtakken af van een gevelde eik. Dat werkt veiliger en de boom is makkelijker de helling af te trekken, in de toekomst. Die takken moet ik zo wel opzij leggen, want daar val je over, als je al niet spontaan valt op die helling. 'Zo' ja, even naar zijn pogingen kijken en meedenken. Ik durf die boom niet in met ijzers, te dood daar waar ik moet zijn. Bij zijn verdere pogingen blijft het lijntje steeds in die gezaagde zijtakken hangen, en dat brengt hem over de top en uit zijn boosheid. "Ik ben boos" roept hij. "Ja echt?" denk ik nog. Ik maak het goed door alle takken weg te slepen, al glijdend en foeterend. Maar ik ben blijkbaar te laat. Hij blijft boos.
Nu ben ik echt gewoon boos!
Door dat eigenwijze gedoe zijn die dure waardevolle spullen stuk en kunnen we nu niet verder. Dus pak ik mijn kleine zaagje, doe de hoes om de ketting en verlaat de helling zonder wat te zeggen. Thuis por ik de kachel op, leg blokken op het schouwvuur en stap onder de douche met een tirade tussen de oren voor als 'lief' ook naar huis komt. Als ik uit de douche stap, stapt hij de badkamer binnen met een guitig gezicht. Dat gezicht heeft een grappige pruillip en een zachte uitdrukking in zijn ogen. Met afhangende schouders zegt hij "Die eik die wil niet om Tien. Hij wil gewoon niet, goede maanstand of niet, na gesprekken met de boom, Tien, hij wil niet".
Weg tirade, weg boosheid, snel en zacht trek ik bij terwijl ik me afdroog in de behaaglijk warme badkamer.
We doen 'film-met-chips' en zijn moe. Heel moe. Van het boos-zijn, van het vechten tegen de bank-bierkaai, van de puinhelling en de omstandigheden. Het is vroeg tijd voor een helende slaap in een donker en stil bos, waar de uilen je je droom in roepen. Waar je wakker wordt in een vredig huisje en het Hans en Grietje vuur aansteekt. Waar de koffie uit de cafétière altijd goed smaakt en de katten je een môge-kopje komen geven. Wat wil ik nou nog meer?


Een nieuwe dag, alles nieuw, mooi.