Keukenproject

Soms heb ik goede ideëen en 'vroegah' sprak ik die niet snel uit naar m'n lief. Dat hij in z'n up gaat sjouwen met een dik 3m lang mdf-blad, in en uit, passen en meten, draaien en nog eens het huis door, vind ik niet zo'n goed idee. Dus net voor de lunch, oppert hij toch om al vast te beginnen. "Al zit het lange blad er maar vast in"... Ja tuurlijk lieve schat. Dus na het eten, was en droog ik af en haal de kasten leeg onder het blad, maak ruimte en zie de bende. De pannenkast is vaak bezocht door een muis die teleurgesteld afdroop, want pannen zijn niet echt lekker of fijn nestmateriaal. Aan de linkerkant van het werkblad stond ooit een afwasmaschine, die liet een gat achter, waar we een tussenwandje achter aantreffen met het gootsteenkastje dat een vachtje heeft van Crosharen. Die heeft hier dus erg vaak rondgescharreld zonder ons weten. Verder heb ik veels te veel troep laten staan en bewaard van de vorige eigenaar. Vooral spuitbussen tegen beestjes in huizen. Verroeste gifspuiten, plakkerige flessen, bah.

Alles gaat op de grond en tafel in de woonkeuken, ik houd een breed looppad vrij. Het gasfornuis, de spoelbak -van steen- liggen er zo uit en op de vloer, buiten en binnen. Dan het sloopwerk van het blad. De tegeltjes zijn gehard en komen heel netjes van het blad af dat er verrot en vaak doorweekt uitziet, volgezogen, gescheurd, ingedroogd, verteerd. Het is nodig!

Dan komt het Mr.Bricolage gehalte om de hoek zetten. Altijd als mijn lief klust, meet hij, denkt hij na, meet na en meet nog een keer, maakt schetsjes, schrijft alles op en loopt de vier-daagse naar de schuur om spullen te pakken, maar! Lief vergeet wel eens waar hij bit-houdertjes laat, bitjes zelf en andere gereedschappen. Hij vindt zijn decoupeerzaag en het eerste gat voor de spoelbak gaat erin. Dat komt minder nauw, maar er gaat al wat mis terwijl ik rommel, sop, zuig en dingen weggooi. Het zaagje in de decoupeerzaag wil best een decimeter rechtop het mdf in, maar daarna buigt het zaagje schuin af en zaagt dus ook schuin! Hoogst frustrerend! En weer vragen we ons af of zijn goede decoupeerzaag niet nog in NL ligt. Maar daar hebben we nu niks aan. De frustratie over de scheve zaag loopt hoog op. Ik probeer de werksfeer te redden, maar dat valt niet mee en jaloers kijk ik naar Pipo die, ondanks het oortjes-zonverbod, toch heel de dag op de tuintafel, in zijn Piponest en op het barterras ligt te genieten met dichtgeknepen oogjes en ontspannen lijfje van de hete zonnestralen...

Ook de muren staan niet haaks op elkaar, geen van de drie waar werkblad komt, de tegeltjes zijn niet strak op de muren geplakt zo'n 30 jaar geleden, dus hoe goed je ook meet, die bladen passen nooit superstrak in elkaar en tegen de muren. Marc wil het gewoon netjes doen en meet en past en meet en we versjouwen het lange blad, inmiddels met gat, maar weer naar buiten op de schragen. Het maakt bij de grove houtconstructie voor een schuurdak niet veel uit, met het strakke spierwitte mdf-spul wel en dit tot grote frustratie van m'n lief. Tot dat de decoupeerzaag bijna de gorges in verdwijnt en tranen aan toe, want het zaagje trekt scheef in het mdf, wat resulteert in het hoekstukje naast de koelkast dat volledig verzaagd is. Hij kan nog 1 keer dat stuk helemaal opnieuw doen uit de rest dat we nog hebben, maar koppig en standvastig als hij kan zijn, gaat het net en maar net goed. Het verzaagde vlak zit op de plek van het gasfornuis, dat moet er toch nog uit. Om half 8 's avonds is hij nog non-stop gedreven in de weer. Ik heb mijn takenpakket verlegd en steek de kachel aan, schipper en steun, denk extra mee, houd het haardvuur brandende voor de ketel, thee! Geen warm water en geen gas, ik improviseer wel en haal water uit de buitenkraan en gebruik het vuur als gasfornuis. Ik zuig het zaagsel op binnen, veeg de straat aan buiten en sjouw de frietpan naar de schuur, want we moeten eten. Ouderwets is het friet & Startrek op de bank, heerlijk even pauze.

Ik ben zoooo trots op mijn lief aan het einde van de avond. Ondanks rotmachines, onvindbare spullen, het niet op de milimeter nauwkeurig kunnen werken door een scheef huis en perfectionisme, het doorleven van trots en het loslaten van enige koppigheid, ligt het hele werkblad er al in op de nette en nodige 90 cm hoogte. We zijn een prachtteam en wat kunnen we toch veel samen. Wat ben ik trots op m'n lief die niks belooft, maar doet wat hij zegt. Ik ben blij met mijn eigen flexibiliteit zo voor mijn vertrek. (Altijd nerveus voor zo'n lange rit en een tijd weg van huis in m'n up.)

Nu, 7 uur 's ochtends, maak ik koffie op een campingbrander, het vuur in de schouw moet nog kooltjes vormen voor de grote ketel. Al heel gelukkig kijk ik even in de keuken-to-be, wauw!

Ik maak nog een filmpje van deze klus, maar voor nu alleen foto's.

Of we ook vandaag tussen de middag warm eten hebben, valt te bezien. De afwerking, het verven van de kastpaneeltjes, het wegbreken van de afzuigkap, komt allemaal later en als verrassing als ik weer thuis ben......