Integratie

Niet van horen zeggen en ook niet uit de boekjes, het idee om iets te doen met de locals op regelmatige basis. Toevalligerwijs kwamen de burgermeestersvrouw en ik in gesprek in de loop van de avond van het dorpsfeestje ter ere van Felix en zijn vrouw Georgette. Ik vroeg haar wat er gedurende de winter te doen was en zo nee of ik iets kon organiseren. Hoofdschuddend maakt ze me duidelijk dat de mensen niet zo van nieuwe ideeen houden of van inmenging van buitenaf. Het is zoals het altijd was en dat wil men graag zo houden. Niet van de wijs gebracht, vraag ik haar of zij iets weet van de activiteiten voor dames buiten het hoogseizoen om. Ik vroeg het in augustus en dan zijn de feesten en evenementen altijd en overal. Enthousiast begint ze over Yoga dat ergens in september start. Ik heb al eens een jaar aan yoga gedaan in Nederland en wil toch echt iets gaan doen, dus blij knik ik expressief en geef haar een volmondig 'oui' en ze belooft me te bellen rond de start van de lessen. Ik wacht de eerste week van september af, de scholen zijn weer begonnen, de markt is weer verstild, de franse nummerborden als vanouds gesiert met nummer 12 en geen buitenlandse kentekens meer te bespeuren. Omdat ik erop gebrand ben toch één maal in de week iets voor mezelf buitenshuis te doen dat niet onder de noemer werken maar onder socialiseren en integreren valt, pak ik het telefoonboek en zoek het prive-nummer van de burgermeester op en toets het nummer in. De fransen nemen de telefoon op en zeggen gedag, maar zullen nooit hun naam zeggen. Wij ervaren dat als zeer prettig, je kunt zo gelijk vragen naar diegene die je spreken wilt, nog beter, je hoeft ook je eigen naam niet te zeggen. Onze drempel om de telefoon aan te nemen of om zelf te telefoneren vinden we hier minder hinderlijk als in Nederland. Dat heeft ook te maken met dat we nog niet alles begrijpen of zelf kunnen zeggen. Jaja, het de taal niet goed spreken heeft ook voordelen. Soms!!! kun je het niet begrepene langs je heen laten gaan, je pikt niet alles op, geen 'randgebeuren of geruis'. Ik krijg niet de vrouw van de burgermeester te pakken, maar ben zelfs verkeerd verbonden en met een verontschulding hang ik op. Toch fijn dat ik mijn naam niet hoef te zeggen, maar wel ontmoedigd dat het toch nog moeilijk is om iets voor mezelf klaar te spelen zo nog wat in 'den vreemde'. Ik vraag me vervolgens 2 keer af hoe ik toch aan die informatie kan komen, want yoga lijkt me wel passend in dit natuurlijke nieuwe leven en een middel om verder in de gemeenschap te groeien. Ik besluit naar de dichstbijzijnde 'office du tourisme' te gaan. Gewoon de 'VVV' van Frankrijk, waar ze meertalig zijn en internet hebben, zelfs voor je bellen indien nodig en alles weten van toerisme, omgeving, activiteiten, evenementen, sport, cultuur, accomodatie enzovoorts. Vele folders heb ik al inmiddels thuis liggen en in het zelfde gidsje als waar ik meer informatie, ideeen en tips uithaalde staat dit ook. Maar de kop van dit hoofdstukje heet 'Animations Permanentes'. Permanent had ik wel kunnen begrijpen, maar 'animations' interpreteerde ik verkeerd. Animations zijn vrij vertaald dus activiteiten. Bovenaan het lijstje staat yoga. Een muziek- en dansschool zijn er, een schilderclub, theatherclub en alle sporten nog niet meegerekend. De vriendelijke dame vraagt me honderduit zodra ze hoort dat ik in de georges woon en ze vindt het helemaal geweldig dat we hier permanent wonen en dan nog wel op een voor haar persoonlijk belangrijk stukje. Haar man loopt vaak over het pad vanaf de sluizen met de hond. Ze wonen in de dorpen bij de electriciteitscentrale op de punt van de georges en kennen de omgeving erg goed. Na een kleine 3 kwartier later sta ik buiten met meer dan de info die ik zocht. Yoga gaat eind september van start. Later die week kom ik de 'vrouw van' tegen bij het café in ons dorp en vertel haar wanneer het begint. De eerste keer heb ik verstek laten gaan, het was een hectische middag ervoor en ik had bezoek. Marc was voor technische boodschappen en radiateuren kijken, een middag op pad. En een lief stel uit het kasteeldorpje hadden de vele stappen gewaagd naar ons te komen lopen met een vinaigre-moeder en een beschrijving in het engels, terwijl ik ze zie rusten op het bankje langs de weg ben ik net met de projectleider van onze nieuwe telefoonleiding op pad om ter plaatse de plaatsing van palen en draad te bespreken.
Deze maandag gaat het wel door. Ik doe onderweg nog een boodschap en wacht dan een beetje zenuwachtig voor het onbekende en een nieuwe groep mensen waar je plompverloren bijstapt. Madeleine (de vrouw van) heeft de andere dames al verteld dat ik ook zou komen.
Deze maandag kwam het prima uit en heb op aanraden van iemand die al eens geweest was, dat ik zelfs een slaapzak mee moest nemen. Veels te vroeg loop ik het strakke wat oud en sombere gebouw rond. Via een zij-ingang van het buitenterrein met verder een coniferenhaag, hoog en dik, loop ik door het piepende hek. Daarachter ligt een tennisbaantje en wat paadjes door kort gazon. Enkel een nooddeur met een grote glazen wand waarachter een dojo met een spiegelwand. Het gebouw is uitgestorven, maar zie naast de achterdeur een schema met de sporten en activiteiten en waar in het gebouw. Tien minuten voor het begin van de les is het eng stil. Nog geen 20 minuutjes geleden komt de jeugd van college en gaan verdeeld over een zestal schoolbusjes naar huis. (de middelbare scholieren zitten tot half zes op school!) Ik besef me dat het alleen in een nieuwe groep binnenstappen me hier makkelijker afgaat als in Nederland. Puur door de andere kant van de medaille; dat we ons nog niet goed uit kunnen drukken in het frans. We kunnen alles zeggen en vragen, maar je tot uitdrukking kunnen brengen en in details treden is echt nog te moeilijk na 9 maanden.
Ik ben dus erg blij dat ik evendoor heb moeten zetten, want ik word al vriendelijk gedag gezegd door een zevental vriendelijke moderne alle slanke dames van 50+. Ik begrijp de helft nog niet van wat er gezegd word en kan me niet op m'n ademhaling concentreren en de ogen dichtdoen. Ik zou dan zeker weten zijn blijven steken in de eerste ontspanningsoefening. De atmosfeer was erg zacht, de judo-mat aangenaam en de yoga-leerares had een fijne stem. Ik heb alles af moeten kijken , los daarvan kon ik eigenlijk prima meekomen. Mijn lijf vond het super, deze aandacht en concentratie. Na de les wilden ze wel weten wat ik ervan vond. Heerlijk en super om even zo lief te zijn voor m'n lijf en dat komend jaar iedere week. Diepe vriendschappen zijn er nog niet met iemand na 9 maandjes hier wonen. Maar het gemak waarmee we kunnen integreren valt ons alles mee. Je hebt het met je directe omgeving te doen en mensen zijn mensen. Ook met alle taal-misverstandjes, de groei die we doormaken, de leuke dingen aan het herhaalde contact met mensen (met wie dan ook zonder uitzonderingen), geven je de kans helemaal opnieuw te starten. Alles is anders, dus binnen in ons gaan we de dingen ook wat anders zien. 'Waar je mee omgaat, daar wordt je mee besmet.' Is hier al wel een beetje voelbaar. Daarom ook vinden we het heel fijn om met de Nederlanders die we vanuit deze regio dan wel kennen een beetje contact te blijven houden. Zeker als je toch zoveel voor elkaar kunt betekenen. Het maakt je niet afhankelijk, want er zitten toch aardige ritjes tussen en het 'drukdrukdruk' is hier ook gewoon aanwezig.
Integreren zit hem voor ons in de dagelijkse dingen die je hier niet anders doet dan in Nederland. Sociale omgangsvormen staan geweldig goed beschreven in 'Waarom de Fransen zo frans zijn'. (zie boekenlijst) Dat is zeer zeker ook een kwestie van de kat uit de boom kijken en observeren. Gewoon doen en bij jezelf blijven...