vissen

 Door de behoefte aan zoetwatervis willen we graag vissen. Op de markt verkopen ze zeevis, schelp- en schaaldieren. Erg duur, want dat moet met vrachtwagens deze kant op, geen kleinigheid, want die tientonners kunnen hier niet komen. Vissen met een hengel kost veel tijd, leuk als hobby, maar zo dik in de vrije tijd zitten we niet. Ook blijven onze blinkers in de bodem steken achter keien, rotsen en bijna versteende bomen. Vissen in een stuwmeer vlakbij de turbines is een extra moeilijkheidsgraad. Nu juist deze turbines zijn afgesloten voor het grote onderhoud (logje - onderhoudsproject-barrage) lijkt het waterniveau natuurlijker en stabieler. 

De wereld waar Lief, ik en de vrijwilligers instappen vlak voor het donker en tijdens het allereerste blauwe licht van de dag, is van ongekende stilte en schoonheid. Het is ontzettend jammer als we herrie maken, met water plonzen en moeilijk doen in een piepklein bootje voor maximaal twee.

Marc begon het visavontuur met een hengel. 2009, toen we de oude bestofte hengels vonden in een hoek in de schuur. Uren stond hij daar. En ik maar blinkers opduiken, los halen van de bomen waar je langs moet gooien, hengels bevrijden van takken op de kapstokboom... (Marc heeft een hekel aan zwemmen in dit koude water, ik geef hem geen ongelijk meer met een gemiddelde temperatuur van 14 graden) 

Met ook een keer onderstaand effect. (2009)

Het is Marc 3 keer gelukt in al die jaren. Deze karper Kopvoorn oftewel Chevesne, een fikse forel en een grote zeer smaakvol uitziende vis die wist te ontsnappen na van het haakje bevrijd te zijn.

De Chevesne en de forel zijn gerookt en opgepeuzeld. Maar na 3 jaar zouden we wel weer eens een visje lusten!

Dus kopen we een bootje, trailer inclusief. Het was een 3 uur rijden, een mooie dagtocht. Een net, een drijflijn, zo besteld. Loodveter en boutjes verzwaren ook goed.

Paul en Lief gebruiken eindelijk het oude stuk roest dat me als een doorn in het oog in de weg lag op het terrein. Een geimproviseerde installatie om boot met trailer op het droge te trekken.

En zo komen we steeds dichterbij het punt dat we het net kunnen spannen tussen twee bomen in het meer. Lege kannetjes als drijvers, zinklijn, drijflijn... Maar och, wonen aan een stuwmeer in bos verpakt!

Eén probleempje; Het niveau van een stuwmeer wisselt per dag. Soms meerdere keren. De centrale staat in Toulouse. Alles is geautomatiseerd. Als er ergens meer stroom nodig is, gaan hier de turbines en de pompen draaien. Binnen 24 uur kan dit enorme meer zo goed als leeg (dan is het een riviertje), maar net zo goed helemaal vol. Dat visnet hangt dan in de lucht, of is onbereikbaar ergens een paar meter onder water. Er is geen pijl op te trekken, er zijn geen vaste momenten dat de knop omgaat in Toulouse. Altijd weer spannend. (Lees; frustrerend)

Onze vrijwilligers vinden het wel een leuke klus om de drijflijn en zinklijn te verbeteren. Uren hebben ze nodig om de drijflijn met lussen vast te zetten en de zinklijn te verzwaren.

Op en neer, elke dag weer. Denken, nachten over slapen, tekeningen en schetsen, weer een poging na het uitpluizen van het net. Geen vis, niet 1.

Meditatie nodig? Net schoon maken. Ik heb er een hard hoofd in of het ooit gaat werken. Ik pak toch liever een sprinkhaan en een hengel om in de pracht van het moment in het bootje te gaan zitten, stilte. Maar ik sta enig en alleen...