Herrie

Eerst een log over de herrie. Tergend is het.

Aan de overkant staat een huis. Een kast van een huis. Oud en traditioneel gebouwd, in eigendom van Parijzenaren die er misschien 3 weken per jaar gebruik van maken. Verder niet, want het is hier veel te koud 's winters. En te nat, denken ze. De klimaatverandering zijn ze even vergeten. Waar hier zo'n 50 jaar geleden nog tot eind april een dikke meter sneeuw lag, is het nu prima toeven met winters vrijwel gelijk aan die in Nederland. 

Die Parijzenaren besloten 2 jaar geleden dat er toch maar een zwembad moest komen. Het meer beneden hen is natuurlijk te ver lopen en veel te koud. Ook maar wat bijgebouwen, in traditionele stijl opgetrokken. Moet kunnen toch? En wie heeft daar nou last van? 

Wij dus. Bouwherrie. Enorme kranen, bulldozers, schreeuwende vaklui die we letterlijk kunnen verstaan als ze de daken aan het bedekken zijn met lauze-stenen. Dat ging zo een volle 19 maanden door met als doel om zomer 2013 heerlijk te kunnen plonzen met bijgaande vakantiepretherrie. 

De eerste jaren hier waren we nog niet ontdekt. Wisten alleen de jagers, postbode en Paulus de Boskabouter ons te vinden. Kraaide één van de 5 hanen net zo lang tot zijn kop eraf moest en raakten wij verknocht aan de stilte van de natuur, de spechten en de uilen, een roepend hert met als antwoord een schreeuw van een wild zwijn.

Het is weg mag u weten, al twee jaar lang zijn we hiervan verstoken. 

De bouwherrie hield op eind mei, dachten we.

Prochain; 

Het maken van de weg, die met de landverzakking wegspoelde april vorig jaar. Het conflict tussen le Conseil en de EDF beslecht wie o wie het moet gaan bekostigen. DoubleDutch dan maar. In juni zijn de werkzaamheden gestart, de andere 'schuin aan de overkant' dan die vermaledijde Parijzenaars met hun arrogantie dat 'het maar domme boeren zijn, jammer van het platteland'. (Laten wij domme boeren nou eenzelfde soort overtuiging hebben,maar dan net andersom!)

In een kloof als deze weerkaatst ieder geluid, vaak een schitterende loepzuivere echo. De benodigde mega- en supermachines die ze hier gebruiken om een berghelling zo te manipuleren dat er weer asfalt gelegd kan worden, maken een dito geluid. Dat zijn de draaiende motoren alleen, die vroeg in de ochtend stationair warm mogen draaien. De tientonners die rotsen en stenen aanvoeren doen er een schep bovenop. Ze kieperen zichzelf leeg om de inhoud het ravijn in te laten donderen. Nee, ik heb er geen nette woorden voor. 

Het is net oorlog, een explosie, of nee, het geluid van net na de knal. Een instortend gebouw, een opgeblazen berg.

Tenen krommen zich, adrenaline schiet door mijn systeem, het geluid probeer ik te plaatsen. Hier falen we in, allebei. Want het is geen oorlog en het komt telkens onverwacht als variatie op die draaiende motoren.

Dit gaat van maandagochtend 8 uur door tot vrijdagmiddag 4 uur. Jaja, ze mogen vrijdagmiddag eerder stoppen! En als u denkt dat ze de lange maand augustus vakantie hadden, help ik u uit de droom. De stilte bedroeg 8 dagen, werkdagen welteverstaan. 

Ze voorspellen dat ze tot eind oktober dit jaar nodig hebben. Los van het asfalteren, dat kost een dag of twee.

We maken samen ook herrie, omdat we Durven, omdat het Kan. Een 'quitting-quitter' en een volhardende niet-roker die geïsoleerd elkaar het leven zuur maken, in liefde. We willen zo graag. Samen; oogsten, werken, de herrie aan de overkant dealen, leven en rusten. Maar voorlopig is er herrie, veel herrie. Om tijdens de weekenden bij te komen, overweldigd te worden door het gebrek aan herrie. Met pijn achter de ogen te moeten constateren dat we niet meer tegen herrie kunnen. Onnatuurlijke geluiden, machines, verstoring van een delicaat evenwicht. Het maakt er de interne herrie, waar we al onder leden sinds Goldmann-Sachs besloot de boel te besodemieteren, niet minder om.