De taalbarrière

Het kostte deze donderdag erg veel moeite een plek aan tafel te bemachtigen voor een hapje en een praatje.

Ik had de hele dag het liefst mijn snor willen drukken, ik heb mezelf tenslotte een soort thuisvakantie toebedeeld, even zo weinig mogelijk input, geen sociaal gedoe. 

Maar omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om mevrouw Ravelac en IJskonijn te laten zitten met de rommel makende mannen en een erg vieze wc, omdat ik de varkens het hoogtepunt van de dag gun middels een emmer met non-bush-food -Tien raapt de koolbladeren van de straat in de regen onder de altijd maar weer zelfde praatjes pot-, omdat ik tijdens de laatste week dat het centrum open is nog ene keer die sauna in wil om daarna yoga te beoefenen met dames die me graag zien komen als vogelvrij verklaarde -ik kan hen onmogelijk uitleggen wat deze 2e familie die maar 8 maanden bestaat, voor me is gaan betekenen afgelopen jaren-. 

Daarom dan toch maar de stilte uit, de auto in tijdens regen die geen miezer is, maar ook geen paraplu waard. (Ik als Nederlandse ´vreemdeling´ mag namelijk veel meer fouten maken. Ik kom ermee weg -per ongeluk- om stomme dingen te zeggen en te doen. Ik ben een nar en een clown in de vermomming van een normaal mens, voor eeuwig Nederlandse of Britse, daar zijn er hier nu eenmaal veel meer van. Mijn bokkenpruik of extraverte buien worden als entertainment geabsorbeerd als een compensatie voor de televisie.)

Ik ben laat, ´s ochtends eerst de ezel, koffie, spullen pakken voor een lange dag weg met als dagafsluiting zwem- en yogaspullen. Ik breng eerst een urenbriefje naar het arbeidsbureau, dan even door naar de dierenarts om een afspraak te maken voor een eerste echte check-up voor Sarko. Gewoon… hoeven, gebit, vacht, die dingen waaraan je kunt zien of een dier gezond is. Maar ik krijg verontwaardigd weer 0 op rekest! Het zal wellicht te maken hebben met de actie van de dierenartsen in Frankrijk. Ze mogen namelijk niet meer te allen tijde alle soorten antibiotica voorschrijven en dreigen dan maar helemaal te stoppen met, ja heus, dierenarts zijn. Nee, ze zijn alleen bereid te komen als er echt iets mis is, vaak te laat natuurlijk.

Ik durf te concluderen dat we een gezond ezeltje hebben dat enkel een maatje nodig heeft.

En daar gaat het even om! We kunnen afwachten of Sarko´s moeder komende lente weer een zoon krijgt, die is uiteraard van harte welkom hier, dat weet Michel ook wel. Maar toch, de kosten. Ezels worden hier niet weg gegeven, dan gaan ze nog eerder naar de slager en onderwijl staan hierdoor vaak ezels te verpieteren.

Goed. Crowdfunden dan een idee. Ik dacht het wel. Hoe heet dat in het Frans?

Deze donderdag is Nadine ergens rond Nice om haar moeder thuis te brengen na een 2 maandelijkse logeerpartij. Haar Lief, JP, is net even wat ouder dan haar moeder, zoals ik maar net 1 jaar ouder ben dan haar zoon. Wat een voedingsbodem voor roddels die toch aan me voorbij gaan, daar heb ik me al bij neergelegd. Ik vroeg Nadine ooit hoe ik hier te boek sta in een canton met maar een ruime 3000 inwoners. Ze kletst zich er positief uit en ik geloof haar. Niet op haar vele woorden, want luisteren doet ze niet zo goed. Wel omdat ze bevestigt wat de mensen hier me laten zien. 

Normaal sluit ik tijdens de woensdag even kort of het uitkomt dat ik een stoel bezet aan de lange robuuste eettafel, per email in het Engels, wel zo makkelijk. Als ze er niet is, verlaat ik me ouderwets op de telefoon. Die wordt woensdag niet opgenomen. Donderdagochtend ook niet. Ik geef het even op en rijd toch naar boven voor de markt en een kleine boodschap. Voor een bijna wekelijks rondje waar de garage ook bij hoort. 

-De Mitsubishi L200 had ik daar gedumpt om de verkoop ervan aan hen over te laten met bijna 10% commissie. Het makkelijke rommelgehalte van het leven hier is haast aandoenlijk. Verkocht in no time, betaling middels 2 verschillende cheques en wat cash in grote coupures, aan me overhandigt in een gekreukte enveloppe, alles van waarde doodleuk aan elkaar geniet. En ja, dan haal je je schouders op, lacht eens lief en krijgt een vette Franse knipoog retour. Als ik zou kunnen, zou ik hem lachend in acceptabel Frans uitleggen dat een transactie en werkwijze als deze praktisch ondenkbaar is in Nederland. Maar helaas, ik moet het weer doen met mijn gezicht, ogen vooral.-

Om hier en daar uit te leggen dat ik iedereen serieus neem en echt, heus, toch, wel een maatje zoek voor mijn ezeltje, ben ik er toch op gebrand te tafelen met JP en Max, want die kan me wel helpen met vertalen, van Engels naar Frans. De meeste mensen die ik op de markt niet ontlopen kan, vragen me altijd over ezeltje Sarko. Ons kent ons, daar moet je in mee.

Nadat ik afgepoeierd ben bij de dierenarts, trotseer ik de regen om te kijken of 1 van de 2 thuis is om mijn komst aan te kondigen. Een extra mond is extra inkopen. Zelfs Danielle de poets is al naar huis, met achterlating van 2 borden, 2 servetringen en 2 glazen.

Ik zal op de markt moeten gaan zoeken naar 1 van de 2. Terwijl ik in de rij sta zie ik een bekend silhouet nippen aan een apero; JP. Die zit met Pierre en Monique –klanten van mij- en nog een voor mij onbekend stel te proosten op een weekje vrijheid zo zonder vrouw. Terwijl mijn groenten en wat fruit onder de linde staan te schuilen, wandel ik het ruime café binnen met het hoge plafond, waardoor het geluid van rammelende kopjes schel klinkt en ik conversaties helemaal niet meer volgen kan. De laatste hindernis; mezelf uitnodigen voor de maaltijd in het gezelschap van zijn intimi, het blijft een verzoeking, niet leuk. 

Hiërarchie is hier nog van belang. De oud burgemeester die 20 jaar lang als een dictator zijn werk deed, was ook De Dokter, hoofd van de school, chef van de pompiers. Men knipt en buigt nog altijd voor de bijna blinde JP. In het gezelschap van Pierre, als gevierd gepensioneerd journalist 'van hier', en de eigenaar van het niet te missen kasteel net buiten het canton, voel ik me nog erger een vreemde eend in de bijt. 

Voor ik iedereen aan tafel heb begroet, staat er al een bak koffie en een stoel op me te wachten, krijg ik warme handdrukken van de eigenaren van datzelfde kasteel met het aanbod een dagje aanmaakhoutjes te komen zagen. 'Als je even geen werk hebt, toch een schnabbel, nietwaar?' Ach ja, dat mogelijk Franse bekrompen boeren achterland is zo slecht nog niet voor ons.

Ik weet na de maaltijd –garnalen en vis- nog steeds niet wat het Franse woord is voor crowdfunding. Wel zeker is dat JP en Max heel anders zijn als ik in hun gezelschap verkeer dan met Nadine als gangmaker. De behoefte voor enige te maken gang lijkt hen dan opeens vreemd en de sfeer is een stuk rustiger, anders, gewoner. De tafelgesprekken korter, minder opgesmukt, het gaat eens niet over 'die of gene, zus van hem en achterneef van haar'. Bevrijd van de standaard vragen -varkens en ezeltje, werk en Nederland- geniet ik van de garnalen met vis.

Toch is de taalbarrière een onmogelijk te nemen hindernis, moet ik het er maar bij laten als ik zie niet begrepen te worden. ‘Ooit’ en ‘er komt een dag’…. 

******************************************************************************

Dat geldt niet voor het crowdfunden voor Sarko’s maatje. Dat project moet er komen, net zo een speelmakker voor een geweldig mooi en lief dier als Sarko is.

Nu eerst; een goede tekst schrijven voor de betere crowdfunding websites. 

Iemand nog degelijke suggesties?