Sloten

Soms krijg ik op m'n kop van Lief. 

Dan zijn 7 sloten bij lange niet voldoende, de uren in een etmaal niet genoeg, doe ik heel veel van een beetje en niets helemaal zoals het moet.

Inclusief pruilende lip, een stampende voet, moet ik mokkend toegeven. Aan zijn gelijk en mijn rechten.

Een informatie-reductie; maar 10 keer per dag mijn email bekijken en zo weinig mogelijk beantwoorden, maximaal een uurtje op dat facebook 'on' en 'zin' tot me nemen, alleen de artikelen van De Correspondent lezen als ik ze ook echt wil lezen, er de tijd voor neem, met aandacht.

Het is geen werkweer voor bomenklussen, ook dat werkt in mijn 'voordeel', want zo ontkom ik niet aan verplichte rust. Mijn elleboog is me dankbaar. 

Alsof ik op de ic lig wordt ik gemonitord door Marc. Die wil graag dat ik een tijdje naar mijn eigen stem ga luisteren in plaats naar die van die grote boze buitenwereld. 

Ik dwing mezelf om naar sofrologie te gaan maandagavond. Om het terrein af te gaan in het donker, in de stromende regen, om een half uur te rijden voor een uur 'ff uitbalanceren' is geen pretje. Ik voel me misplaatst op de smalle kronkelwegen, 'het zwarte gat' zoals we het hier altijd noemen. Dit bij gebrek aan verlichting van de wegen. In het donker blijkt het bos van zichzelf en het wild te zijn, niet van ons mensen, die van allerlei toeters en bellen nodig hebben om te denken dat dat de enige manier is om de soort te laten voortbestaan. Maar al weken niet geweest, is dit de laatste week dat het centrum nog open is, ik neem het ervan. Deze keer wordt de sessie gericht op het leegmaken van te volle borden, het hoofd schoonvegen van rommel. Ik tref het toch maar weer. Daarna weer door de stromende regen naar de auto rennen om het zwarte gat weer te trotseren. Die kleine gitzwarte wereld die ontzag in blijft boezemen, enkel groot licht dat een tipje van de sluier oplicht.

Thuis is het behaaglijk warm, sfeervol verlicht, rust. Dat blanco word.doc dat heel de dag open staat op de trage laptop naast mijn naaimachinemisschiene, blijft leeg, terwijl mijn hoofd niet kan wennen aan het terzijde laten liggen van die 7 sloten. Volhouden, zolang ik nodig heb om in te zien dat 2 sloten echt meer dan genoeg zijn.