Crowdfunding

Ik heb net de stap gewaagd naar de nieuwe vorm van bedelen, want dat is het toch; Crowdfunding.  Ik heb er gruwelijk de pest aan mag u weten. En weten is meten, dat lukt me wel na ruim 4 maanden, het welzijn van een (huis)dier inschatten. En niks ervan, het zal me niet gebeuren dat ik te laat aan de bel trek. Beter voorkomen dan genezen, nietwaar?

Sarko is in een gezin opgegroeid, spelend met 3 zussen, vrij en blij met moeders in de wei.

Ik heb afgelopen 5 jaar een volledig ezelskelet gevonden tijdens het vrijmaken van terrein. Het harde maar ‘natuurlijke’ drama dat zich ooit op ons terrein heeft voltrokken is een duidelijke waarschuwing. Weer ‘meten is weten’. Een ezel kan niet zonder gezelschap van een soortgenoot van ongeveer hetzelfde kaliber. Hij moet een makker hebben, ook om voor ons een fijn maatje te zijn.  Ons terrein is niet geschikt voor een pony of een paard, voor ezels is dit een midden Europees paradijs.

Hij is moedig genoeg het allemaal zelf te doen, te leren om met ons te werken in het bos, maar zijn basisbehoefte, zijn recht, is om het niet alleen te hoeven doen.

De link van het project overal delen vergt uiteindelijk de meeste energie. Ik wil er niets van verwachten. Weet niet wat zoiets kan doen, durf niets te hopen ook. Soms is het leven uitermate simpel, durven lopen en pas dan denken aan rennen, zoiets…

Vandaag hebben we ons weer flink wat keren door de modder gewaagd. Katten volgen nieuwsgierig om als toetje een fikse bui op de koppen te krijgen. Een zwijnenstal is niets vergeleken met de huidige staat van het pad. De langdurige regen, wroetende varkens juist op het pad naar de stal en daar omheen. Want daar zijn de gevallen vertrapte kastanjes nog wel op te wroeten. Experiment ‘varkens evenveel vrij als ezeltje’ niet helemaal geslaagd. De gehoefde speelse roze tanks kiezen de makkelijke weg; het vlakke pad. Ook grote bij elkaar gelegde stenen voor muurtjes e.d.  duwen ze met gemak de helling af richting rivier. En bedankt hè, toekomstige hammen! Maar voor nu zien we Sarko nooit ver weg van de varkens, bij gebrek aan beter.

Temeer een reden dat anders te doen als de varkens er niet meer zijn en Sarko samen is met zijn maatje. Tijd en middelen om voor de varkens iets anders te ‘rommelen’ op z’n Frans met de M&Mse slag. 

Met die varkens schiet het trouwens niet zo op. Ze zijn misschien nog maar 60 kilo, compact en gespierd en heel gelukkig met alle modder, wortels en ander bossig eten. Felix, de dorpsoudste van het kasteeldorp, kwam even aanwaaien van de week om de varkens te zien. Hij snapte gelijk waarom ze nog niet groot genoeg waren om te slachten komende maand. Onze varkens krijgen geen ‘krachtvoer’. Gewoon dat wat verwende zwijnen krijgen en nodig hebben; elkaar, alle etensresten en extra er bovenop plus 2 hectare bio-bos.

Over het weer gesproken. De avonden zijn het tegenovergestelde van de dagen. Een sikkelmaan met een kleurige halo beschijnt fel een dikke regenwolk die in de gorges ligt te slapen, waardoor het lijkt of er een stad onder de wolk verscholen ligt, met wit schijnsel van beneden, feeëriek hoe het de sterrenhemel erboven lijkt te verdiepen. Een ver kabbelen van de rivier, ver beneden het terras. De bergbeek al gezwollen bijna bulderend. En de uilen zijn terug, om de paar minuten een signaal dat ver draagt. Fris en droog met een spel van contrasten door het licht van de nacht. Mooi!

Iedere dag iets doen wat je moeilijk vind. Daar houd ik me al een 12 jaar aan, gouden leefregel die dynamiek belooft.