Spiegels

Spiegels, spiegel van de ziel, spiegelend water, spiegelen, leuk woord eigenlijk. Toen ik Marc leerde kennen en zijn huis voor het eerst betrad, zag ik overal spiegels. In alle maten,maar vooral hele grote. Overal in dat huis kwam ik mezelf tegen, eerder mijn koppie dan dat van hem. Spiegels waren voor hem van grote waarde, niet omdat hij nou zo'n narcist is, het is iets dat van 'vroeger' komt. Altijd veel spiegels in de huizen waar hij heeft gewoond, dus ook in zijn huis. Het moet gezegd; het weerkaatst licht van lampen en van buitenlicht, het vergroot ruimtes en soms doet het je even stilstaan bij jezelf. "wie is dat mens toch dat door dit huis loopt, heen en weer, met nat haar of juist verwaaid met rode buitenkoontjes.. Spiegels spiegelen...
Samen ons plekje hier maken in dit kleine donkere cottage hield automatisch in 'spiegels'!! Zoveel mogelijk. Maar de grootste mooiste spiegels hangen nog gewoon in 'het huis te koop' in Nederland. Wat kleinere zijn wel verhuisd, die komen uit mijn familie en er hangt er maar één, op het toilet, die weerspiegelt een blinde vieze muur en wordt niet gezien daar wij mensen op de wc zitten en er niet voor gaan staan om om het hoekje in die spiegel te kijken.
Toch tikken we aardig wat spiegels op de kop. We vonden twee kastdeuren met een spiegel erin, een complete kast met spiegeldeur als betaling voor het opruimen van een huis, de badkamer heeft een spiegelwandje boven de wasbak, een heel klein rond spiegeltje dat nauwelijks meer spiegelt en een verschrikkelijk lelijke kitsch-spiegel die we toch ophingen in het halletje achter de middendeur.
Nu we de woonkeuken vergroot hebben moet er natuurlijk geschoven worden met meubels, het kan ruimtelijker... ietsjes dan, want de vrijgekomen ruimte gaat gevuld worden met ehm... andere dingen. (DE stereoinstallatie bij gebrek aan TV)
Maar ik wilde in deze post even iets verder gaan dan dat spiegelende effect dat spiegels hebben.
Op deze plek is het een hele kunst niet te spiegelen. Ook zonder spiegels in huis spiegelen we hier heel de dag door, ook 's avonds voor we gaan slapen, spiegel ik de dag. Jezelf gespiegeld zien is letterlijk en figuurlijk confronterend, je ziet jezelf en hier zeker, zonder fratsen, zonder afleiding, puur. Dat verrijkt een mens en ik durf te beweren dit zeker te weten. Dat het ons dieper laat kijken naar wie we zijn, in eerste instantie voor onszelf. In tweede instantie wie de ander is, anderen, de mensheid of iets kleiner; volkeren. Mezelf zo spiegelen, mijn Lief spiegelen en naar buiten durven kijken na het jezelf eens goed gezien hebben, laat me meer mens voelen, eerlijker en transparanter. 'Niets menselijks is me vreemd', ook niet wat mensen elkaar aan doen, de meest mensonterende toestanden. Je kan een mens zichzelf namelijk niet afnemen. Wel diens vrijheid, iemands eigenwaarde teniet doen, iemand denken te ondrukken of denken iemand te kennen, te beinvloeden, te beschermen, maar dit alles ontmenselijkt maar ten dele. De mens blijft altijd van zichzelf.
Door spiegels, het spiegelen, het durven zien, niet gewoon 'kijken' dus.
Het spiegelen van afgelopen jaren, waarvan onze vele spiegels alleen maar een kleine spiegeling is, verbind me met de mensheid als geheel. Ik ben een mens, en niet zomaar één. Net zoals jij, de buurman, je baas en je kind. Ja, ik ben een mens, en een heel bijzondere, al zeg ik het zelf, ook niet bepaald een narciste, geloof me.
Het doet me even denken aan Hans Bouma, een dichter, die hier een heel mooi dichtbundeltje over schreef.
Mens, ben je!
Spiegelen maar, hoe meer hoe liever, of beter???