Herrie

Ik hou van de stilte hier. Van het ruisen van de wind door de bomen, het aan kunnen horen komen van een bui, de spechten die naar voedsel boren en de uilen die communiceren. Ik hou van de donder als het onweert en van de stilte die aan de stormen vooraf gaan, ik hou van het getok van de kipjes en van de afwezigheid van TV-reclames. Ik hou van het klappen van Castels kaken als ze denkt weer een vlieg gevangen te hebben, ik hou van het geluid van een donderende beek en zijn watervallen, maar ook van het summiere gesiepel dat diezelfde beek 's zomers voort brengt. Zelfs hou ik van de dans-muziek, ach nee, laten we het maar gewoon 'house' noemen die Marc zo graag luistert, vaak zachtjes als achtergrond muziek. Liever hoor ik chillout en lounge of de eeuwige krekelkoren en verlangend kijk ik uit naar de paar weken dat de acacia's bloeien, want het insectenkoor dat dan hele dagen voor ons zingt is van een ongekende muzikaliteit waarbij de krekels maar zielig afsteken.
Nu was ik net genezen van het geluidsoverlast-trauma dat ik opliep tijdens het vervaardigen van een wenteltrap. Dwars door de betonnen vloer een gat maken sneed me door merg en been. Hardhout vast timmeren met een grote houten hamer deed meer dan snijden alleen en menig keer ontvluchtte ik het huis om in weer en wind maar te gaan wandelen of met het geklop in mijn hoofd naar het centrum te gaan, om daar te proberen los te komen van de krampen in hoofd en schouders die tevergeefs hun best deden dat gehamer en geboor, geschuur en geklop te absorberen. Ja die trap is af, helemaal geweldig, maar de regen ging door. Dus m'n Lief wil verder klussen in huis. Nu de tussenwand weg is, de ruimte vergroot en dus ook ons wooncomfort, moeten er nog puntjes op de I van dat comfort; de stereoinstallatie van Harman Kardon met 4 één meter hoge Kef speakers, een subwoofer -of zoiets, pin me er niet op vast- en een centrale speaker.
In Nederland hadden we een ruime L-vormige living, nu een 40 vierkante meter grote woonkeuken met laag plafond. Maar in de bar, waar de installatie al die jaren stond, was de akoestiek zo ontzettend goed, meer dan indrukwekkend als je een goed muzikaal gehoor hebt, dat we toch wel heel graag, ooit, die stereo boven willen hebben, daar waar we leven, waar we muziek luisteren en films kijken. Marc heeft de klus al lang geklaard, tussen zijn oren, een twee jaar geleden toen hij uitdacht waar en hoe die wenteltrap zou komen, want "dan gaat die tussenwand weg en is er ruimte voor".
Maar vergis je niet, die boxen zijn immens, de woonkeuken echt maar 40 vierkante meter, een huiskamer hebben we niet!! en ik zag in gedachte de ruimte alweer vol gebouwd worden na het slopen van de oude rechte trap.
Eergisteren zie ik hem al grijnzend en stralend boven komen met de centrale speaker en wat snoeren. 'Ow jee, hij gaat het dus echt doen', denk ik nog. Me niet beseffend dat er ook een kast voor getimmerd moet worden, planken gezaagd en geschuurd, weer stof, weer zaagsel, weer een verstopte stofzuigerbuis -alles zuigt ie op, makkelijker als even aanvegen, welja.....-. Maar a la, het vooruitzicht van goed geluid tijdens het luisteren van muziek en het kijken van films bij de afwezigheid van een TV, daar valt wat voor te zeggen, dus bemoei ik me er niet mee en help hem een handje tijdens het kabels leggen via mijn kamer en het recht houden van de planken terwijl hij aftekent op de granieten muur. Het grove werk doet hij in de schuur, de draagbalk voor de kast zagen en schuren, de planken op maat zagen en in de grond zetten. Lief is lekker bezig en verheugd zich op het eindresultaat. Ik besef me nog niet wat 'goed geluid en een goede akoestiek' me deed, ik ben het gewoon vergeten en ben gewend geraakt aan de kleine boxjes van de computer. Heel soms tijdens heel mooie muziek vind ik het jammer dat het niet harder kan, of tijdens een meeslepende film, maar ach, ik hoor het toch goed?
Maar helemaal genezen van klusherrie was ik niet. Zeker nu ik een schrijfritme te pakken heb; 's ochtends als ik fris en fruitig achter de pc kruip. Ik moet me kunnen concentreren, de rust en de stilte hebben. Die muziek zachtjes op de achtergrond gaat nog wel en als Marc naar buiten gaat om te werken zet ik dat gelijk uit om alleen vogels en de kraaiende Emiel te horen.
Maar vanochtend draaide Tien ouderwets door. Midden in een prachtzin die nog maar deels op de monitor verschenen was, me verheugend op alle zinnen die zaten te drammen om die mooie zin te mogen volgen. Emiel is nogal een kraaierd, die gaat soms de hele dag door. Eerst heb ik hem de snavel gesnoerd door de voordeur dicht te doen en hem zo te laten weten dat er niks te halen valt en er niets te gebeuren staat. Dat hielp! Maar het getimmer aan dat kastje! Weer dat snijdende klop-geluid! Vlak naast me, naast het bureau. En ook nog doodleuk een sierrandje frasen aan ieder zijplankje, in huis.. auw! Weg zin, weg alinea, weg inspiratie. Deze herrie verdraag ik even niet, niet vandaag! Ik vlucht de moestuin in om daar schoon schip te maken, dus ga ik maaien. Met zo'n herrie-apparaat en gehoorbescherming. Dat maakt ook kabaal, maar die maak ik zelf en ik word afgeleid door stukken slak als dagcreme, word gesteenstraald (wat dat is? ga eens bosmaaien op rotsig terrein, je begrijpt me gelijk!) en dat doet zeer, pijn leidt blijkbaar af van herrie, misschien omdat dit echt zeer doet? En ik moet me in creatieve bochten wringen om niet uit te glijden of te vallen. Het is rotwerk en ik gebruik dit altijd om van onredelijke sjagrijn af te komen. Maar tijdens een pauze op het terras voel ik aan mezelf dat het nog niet over is. Het gehamer gaat gewoon door, Marc geeft me een dikke knuffel, want die weet ook wel dat ik ongesteld ben en dan wel eens 'nergens' tegen kan en jaagt Emiel weg om tenminste één stoorzender voor me weg te nemen. Verontschuldigend maar ook stiekem zo blij als een kind zegt hij dat misschien vanavond die stereo werkt.
Maar na de hele ochtend maaien en sjouwen in de moestuin, een douche om de slakken-Q10 van mijn lijf te wassen en het opzetten van een pan met water, kan ik even niet bij m'n pc, want... Hij is aan het testen, geluid uitbalanceren. Zodra de macaroni de pan in gaat, zet hij mijn lievelingsmuziek van Lisa Gerrard op en draait de volumeknop open. Foetsie, weg bui, weg irritatie, door merg en been, maar dan van vervoering door de geluidskwaliteit van deze topmuzikante. Ik kan haast niet koken, zo ben ik onder de indruk van het effect van een goede installatie, van goede muziek via zo'n top-stereo....
Ik hou van de stilte, maar de rest van de dag zullen ze aan de overkant van de gorges, de bewoners van de dorpen verderop op het plateau, wel gedacht hebben; "zullen we gendarmerie maar even bellen, tis zo'n herrie en wij weten van geen feestje?"