hokjes voor later

Marc wil wel even een break en laat de boel de boel als P hem vraagt even met hem mee te gaan naar Port Leucate, een badplaats aan de Middellandse zee, voor het aansluiten van een airo van een kennis die daar een 'vakantiehuisje' heeft. (Die dat niet door Fransen wil laten doen, al zittend in Nederland... -ik zeg niks-) Een 4 uur rijden, maar dan wel strand en zee, een vlakke horizon op de dag van volle maan.
Ze komen aan, wandelen op het strand met hond, eten een hapje en gaan slapen in het 'vakantiehuisje', nadat Marc zich een uur vergaapt aan het opkomen van de maan. Doordat we zo diep in een kloof zitten zien we geen opkomen en ondergaan van zon of maan en dat is het enige gemis dat we ervaren, een wijds uitzicht. Dat dat uitzicht je ook wijds laat denken beseft Lief zich tijdens het turen tot zijn ogen er zeer van gaan doen.
Dat vakantiehuisje aan de Middellandse zee is als 13 in een dozijn, kleiner als 30 vierkante meter, met kitchenette, twee bedden, tafel en stoelen, ramen en luiken, toilet en mini douchecabine en je bent dan 80 duizend euro lichter en een heus vakantiehuisje aan de Middellandse zee rijker.... 80.000! Waar je in het zelfde authentieke rustieke fris ruikende favoriete Frankrijk een normaal goed huis voor kunt kopen, vrijstaand met voor Nederlandse begrippen een riante tuin en rommelzolder. (Ik zeg niks.) Maar die zee hè, die doet het hem.
Dat je geen plek hebt je kont te keren, de rottende algen ruikt aan de binnenzee van het opgespoten schiereiland, dat de straatverlichting van een nu verlaten boulevard als een eeuwige zon je enige kamer verlicht, dat je zomers altijd in de herrie en BBQ-stank zit, dat je geen privacy hebt en er geen stukje echte natuur te vinden is doet er allemaal niet toe. Je hebt een huisje aan de Middellandse zee. (Ik zeg niks.)
Het seizoen is nog niet open, daar moet je natuurlijk op wachten, 65 plusser of niet, voordat je je kunt laven aan de Middellandse zee, op de boulevard, kijkend naar buiten, met een bespiegeling in de rimpelloze zee, een spiegel buiten jezelf, net zoals je spiegelt buiten jezelf als je naar mensen kijkt, op terras, strand, straat, restaurant en club, 'zij wel, ik (gelukkig) niet'. Al het groen is aangeplant, ook de palmen met hun ziekte die er misschien allemaal aan gaan zodat de Middellandse zee de Middellandse zee niet meer is, zonder palmbomen. (Herman, ik heb een bult gezocht op je weblog om een link te plaatsen naar het bericht over de zieke palmbomen, maar ik heb het niet kunnen vinden :-(
Verschraald doen de planten hun best om zich prettig te voelen in de zoute rottende algenwind, treurnis alom is wat Marc ziet, hokjes met een dak erop, zover het oog naar het Noorden kijken kan met daarachter die machtige blokkade van de Pyreneeën. Veelal opgetrokken gebouwtjes met dezelfde daken, afmetingen en muren aan zelfde straatjes net dezelfde tuintjes met RTL4 via de satellieten op de daken. Vanuit de lucht ziet dit plaatsje eruit als een printplaat, een zelfde iets als Zoetermeer en Almere??
Opeens moet ik denken aan hokjes, hokjesgeest, hokjes denken, etiketten plakken, inkaderen, veilig stellen, verzekeringen, banken, crisis, gevallen kabinet, opnieuw structureren, nieuwe hokjes, nieuwe ronden, nieuwe kansen, hokjes, andere 'steunpilaren'.... Wat we met de omgeving kunnen en doen, doen we ook met elkaar en de oh zo veilige, in hokjes opgedeelde maatschappij, wordt onzeker. (Ik zeg niks.)
Die heeft het voor elkaar, met zijn huis aan de Middellandse zee.
Die is Commissaris van Ingewikkeld-Orgaan.
Die heeft een topbaan, is nooit thuis, maar rijdt wel een mooie wagen of drie. -wanneer weet ik niet hoor-
Die combineert moeder zijn met vrijwilligerswerk en een voltijd baan en gaat regelmatig op vakantie. Naar de Middellandse zee?
Die is aan het rentenieren in het buitenland.
De ander, de spiegel, het naar buiten kijken om jezelf te zien. Helaas het effect van het hokjes denken en ook wij ontkomen er niet aan. Niet door gebrek aan een wijds uitzicht, maar als we de hokjes opzoeken waarbinnen mensen zich zo veilig voelen, die duidelijke grenzen als je naar je oude brik kijkt dat niet wil starten terwijl je je moet haasten om te werken voor Commissaris van Ingewikkeld-Orgaan met een wagen of drie, een vrouw die alles-kunner is met een huis aan de Middellandse zee, al toe aan het rentenieren aldaar.
Wéér die keuze die we allemaal hebben, en nu zeg ik wèl wat!
Op het randje van die maatschappij leven wij. Af en toe stappen we erin, maar zijn dankbaar weer terug te keren naar ons innerlijk wijdse uitzicht. Het gaat heel erg slecht in Europa, de eindresultaten zijn een glimp aan de platte horizon, te ver weg om het goed te kunnen zien. Teveel leven we binnen ons zo veilige kadertje, halen onze schouders op met een blik van 'wij kunnen er ook niks aan doen', laden ons karretje nog steeds vol in de supermarkt, terwijl we onze buik al vol hebben van vol. Zeven miljard zielen, 7!
RTL4 kijken via de satelliet, het nieuws volgen en 'op de hoogte zijn', verder kijken naar diezelfde hokjes dan je eigen omgeving is voor ons zinloos, het maakt geen verschil, het blijkt niet te verrijken.
Wij groeien, we veranderen, transformeren, worden geraakt door vele dingen die ons op ons pad houden, de weg wijzen die ons hart blijkt te weerspiegelen. Marc dacht, had de hoop, dat iedereen meehobbelt op de onvermijdelijke stroom van het leven. Maar helaas, een dag aan de Middellandse zee, de reis ernaar toe, de smerige lucht met verziekte geuren, de kaalheid, het beton, de aangeplante natuur, nog steeds die snelle dure auto's, mensen hutje mutje, mensen met een status die wij niet meer begrijpen, reikend naar meer of beter, of ja, rijker... Helaas, wij, als mensheid, lijken niet te groeien, oorlog-dreiging in het Midden-Oosten, kindjes met hongerbuiken, drinkwater tekort, gevallen kabinetten, armoede, haat. Waar zou het toch door komen?
Hokjes, labels, etiketten, tunnelvisie, een zee die niet meer spiegelen kan en een beslagen spiegel in de badkamer.
Laat maar, M&M zeggen niks.....