Toulouse

Toulouse, een grote onder de Franse steden. Ik hekel stads gebied, misschien omdat ik er zovele gezien heb, in m'n up en ze me vaak desorienteren, te veel herrie en stank. Maar nu moest ik; paspoort-gedoe. Er is een fotograaf met studio die een monopoly positie heeft bij de Nederlandse ambassade. Alleen Jean schijnt te weten hoe de Nederlandse overheid foto's voor in paspoorten accepteert. Vooruit dan maar, afspraak gemaakt en tomtom ingesteld. Het ding, die tomtom, is sinds de aankoop in 2005 nooit meer ge-update, wat hem net zo antiek maakt als mijn toetsenloze mobieltje. Na tig rondjes door het centrum van spitsdruk Toulouse, zegt de tomtom -meer een domdom inmiddels- dat ik de bestemming bereikt heb. Een brede boulevard met enorme panden, tig auto's en busjes voor en achter me, alle bomen ingepakt in houten kisten, want het midden van de boulevard is op de schop. Dus ik ben de fotostudio al voorbij voordat ik een idee kreeg waar ik was en hoe weer terug te moeten komen op diezelfde boulevard. Ik kom uit op de grootste onoverzichtelijkste rotonde ooit; Grand Ronde. Met wel 12 afslagen, 3 banen zonder duidelijke lijnen, een soort weg eroverheen, verhoogde ronding vol groen en natuurlijk een stuk of 5 stoplichten op de rotonde zelf, lekker dan. En de Blauwe LaRo is tof, een blikvanger, een steun in de rug en onder de billen, laat me nooit zitten, maar parkeren met dit gevaarte in zo'n stad?? Vergeet het maar zonder doorgezweette kleding, plakhanden en een glimmende huid waar mijn haar van gaat plakken. Maakt voor die boevenfoto's voor in een paspoort niet uit, maar toch!
Terug naar de andere kant van de rotonde, Francois Verdier Metro station, meer 'het centrum' zal het niet worden en Tien rijdt zo nog een rondje of wat. Maar zo ongeveer pal naast dat metrostation, waar een enorme stenen monumentale poort staat midden op die brede superdrukke boulevard zie ik wat schuine parkeervakken met 1 vrije plek. Brutalen hebben de halve wereld, Toulouse is nu van mij, want ik heb een parkeerplek gevonden. Ik doe net zoveel muntjes in het paaltje totdat ik er weer zovele terugkrijg, ik mag er maar twee uur staan, zat voor het lopen naar die fotostudio en terug. Het is best warm en ben blij met platte comfortabele wikkellaarsjes, daar moet ik toch zo kilometers op kunnen lopen. Fout! Te dunne sokjes, schoenen blijken te groot en op die grote rotonde voel ik de blaren al opzetten. Ik zet even door, die foto's moet ik hebben, want de ochtend erop vroeg heb ik een afspraak bij de ambassade, helaas weer midden in de binnenstad, dus hetzelfde parkeerdrama, maar dan in de ochtendspits.
Ik bel aan bij de studio, het ziet er donker en gesloten uit, geen teken van leven, en ik wacht. Tot er een Porche met veel kabaal me bijna omver rijdt en op de stoep parkeert, dan gaat plots de deur open. Tjongejonge! Ik mag binnen komen, 'la Hollandaise' vraagteken.... Ja hoor Jean, c'est la Hollandaise. M'n tas mag op een glazen tafel, krukje staat klaar, flits, flits flits, c'est ca madame. 2 Minuten! Meer is het niet en de ambassade zit weet ik hoeveel kilometer verder de stad in! Achterlijke toestand. Zodra we mogen, gewoon een Frans paspoort, leuk avontuur om te naturaliseren, we zien wel, want dit is drama.
Terug wandelen naar de stad en nu gaan me dingen opvallen; fietspaden! Een eindelijk weer mensen van allerlei nationaliteiten, leuk, mensen kijken, dat mis ik wel eens. Ik heb niks te kopen, 'lekker shoppen' zit er voor mij niet in, niet dat ik er ooit echt naar getaand heb, maar soms zie ik dingen die ik dan toch wel erg graag wil hebben. (Ik zag een zomerjurkje, een plaatje, één op mijn lijf geschreven en nog draagbaar en betaalbaar ook. Maar net niet betaalbaar genoeg.... ik passeer het plaatje en ben het alweer vergeten als ik naar de mensen kijk.) Zakelijk, mooi, dik, arm en bedelend, man met mitella die me een sigaret vraagt, best, ik geef de beste man een sigaret. Ik krijg een sms-je... das lastig om te beantwoorden zonder toetsenbord, dus cameratas en handtas op de grond, potlood opdiepen en geimproviseerd een berichtje terug sturen. Niks aan de hand. Later een telefoontje terwijl ik naast een bouwput sta, dat beantwoord ik later wel als het me lukt een super goedkoop hotel te boeken, misschien wel met wifi, who knows. -Ja, ik mag dan een plattelandsmeisje geworden zijn, maar als ik dan de stad in ga, doe ik moedig mee en gebruik de middelen die ik heb, te weten; toetsenloos mobieltje, bejaarde tomtom en stokoude labtop.-
Ook de winkelstraat waar de ambassade zit, met de meest mooie winkels en warenhuizen, is opgebroken, ik snap de omleiding voor voetgangers niet, het geratel van asfalt en beton dat aan stukken gehamerd wordt doet me zeer, de blaren gaan nu echt steken. Eind van de middag en ik ben er nog geen twee uur, ik vind het al weer genoeg. Dus strompel ik terug naar de auto, start m'n grote lieveling en voer Cité de l'Espace in, een zone met hotels en grote bedrijven aan de rand van de stad. De keuze is een B&B Hotel, inchecken gaat eenvoudig en op de bon staat je kamernummer met toegangscode, bereikbaar via een open galerij.
Klein benauwd hokje, verduisteringsgordijntje, badkamertje, tafeltje-stoeltje en een bed. De tv ontdek ik later, maar die laat ik nog uit. Ik maak wat te eten in de auto, zet koffie en neem de volle mok mee naar de kamer. Moe, bedje toe, lezen... Ow wacht, nee, ik probeer de douche nog even uit, lekkere grote douchekop die z'n belofte waar maakt. Plof, regels, oogjes toe, tot morgen.

Half 10 moet ik bij de ambassade zijn. Consulaat, ach, maakt het uit, ze vernieuwen paspoorten. Op tijd sta ik op, in kloffie slof ik naar de auto, maak weer koffie -het hotel voorziet wel in een ontbijtbuffet, maar ik wil geen koffie kopen voor 6 euro 90. Daarna wil ik weer douchen, maar die hoge best grote douchebak is voorzien van een stop wat mij verteld dat je ook een minibad kunt nemen, lol, doen we.... En ik heb een reden me weer eens te verkleden als vrouw, hakjes, leuke rok, mooi gestreken witte blouse, net als alle andere stedelingen, ik doe eens mee. Maak me een beetje op en verlaat om 8:15! het hotel om op tijd bij de ambassade te zijn.
((Later als ik uit check door mijn spullen te pakken blijkt de hotelkamer blank te staan met water, wat kleding die van een krukje af was gevallen is doorweekt. Ik roep de schoonmakers erbij die al lege kamers aan het doen zijn en wijs hen op de nattigheid en mijn natte kleding. "of ik mijn kleding gewassen heb?" Nee, ik heb alleen 'gedoucht' vanochtend. Ze verontschuldigen zich en gaan een reparateur roepen. Een oudere werknemer vraagt of ik hollandse ben, want dat kan hij horen. En ik spreek zeker ook wel engels? Klopt, hij ook, zegt hij me glimlachend. Leuk, want de man is al op leeftijd. Hij wijst met zijn ogen naar mijn figuur en grinnikt dat ik de oorzaak niet kan zijn van de lekkage in de badkamer, dat moet een zwaargewicht zijn geweest. Ik zeg maar niets over dat ik de douchebak tot de rand toe gevuld heb met water en mezelf....))
Met goede moed rijd ik mezelf in 15 minuten dat centrum weer in met het idee zo dicht mogelijk bij de ambassade te parkeren. Lopen op hakschoenen is andere koek dan ze gewoon alleen maar aan je voeten hebben!! Op die winkelboulevard parkeren kan natuurlijk niet, maar iets dichterbij als gister moet toch kunnen. Nu heb ik een goede voertuigbeheersing, dus vol vertrouwen manouvreer ik door de kleinste straatjes, heb erg in de voetgangers die stoplichten negeren, fietsers en scooters, die stoplichten zelf en de remlichten van alles dat voor me rijdt. In één van die straatjes, allemaal éénrichtingverkeer, met aan beide zijde hekjes en paaltjes, stuit ik op een T-splitsing. Ik wil rechts en doe een poging, mispoes, want de paaltjes staan zo dat je beter links af kan slaan. Ook de lengte van de LaRo haalt het niet in één keer, dus ik geef het gelijk op en zet hem in z'n achteruit.... Boem, Knars, Krak... Ja hoor... paaltje! Nou zijn die paaltjes slapper als mijn auto, maar toch. Ik blijf zitten, stap niet uit om te kijken, tis toch al mis, laat maar. Ik wurm de auto door de bocht en sla weer links af, om op de busbaan terecht te komen. En die busbaan houdt maar niet op, wel lekker doorrij-ruimte en een kenteken uit de Aveyron wat me vrijwaard van heel boze blikken, maar prettig voelt het niet. Ik blijk ook nergens naar links of rechts te mogen. Dus het drama is compleet, want om 9:10 uur rijd ik dus nog steeds rondjes. Bij toeval kom ik weer op Francois Verdier uit, dankzij die busbaan, die boulevard en ik schiet de schuine zijstraat in waar ik de middag ervoor een plek vond. Mis, geen plek, wel pal naast het parkeerautomaatje, maar de stoeprand is geel geblokt... Wat zou dat betekenen???? Ikke nie weten, ik vreemdelinge, tadaa, brutalen hebben de halve wereld en ik een parkeerplek. Gokje....
Weer dat end naar de ambassade, op hakken, maar ik kan nog mee gezien de ogen die ik voel, ik mag er nog wezen, wauw! Nu weet ik wel de omleiding voor voetgangers te vinden en stap de dubbele houten deuren binnen van een verzamelpand, een oud pand met zo'n prachtige houten trap. Kale gangen met deuren en een bordje ernaast wat er achter de deur plaats vindt. "Bellen a.u.b. en wachten" ... goed, ik ben er voor openingstijd, maar ik wil zo graag even zitten dat ik aanbel. Na 10 minuten sta ik 64 euro armer weer buiten.

8 euro parkeren
64 euro paspoort
49 euro hotel
15 euro pasfoto's
150 euro diesel
voor 12 minuten om een nieuw paspoort te bemachtigen.