Kicken op eiken

Vandaag trok Lief aan de teugels. Om half 9 deze ochtend zet hij de kettingzaag in een spontaan gevallen eik onderaan de puinhelling halverwege het stuk bos waar we schuilden van de lente, aan de andere kant van het ravijn. Voordat je daar bent met kettingzaag en boodschappentas met olie, brandstof, water en een cracker...
Maar nog geen teken van leven in het benedenhuis, de gasten worden steeds aanmatigender en wij daardoor steeds chagrijniger. (Het stoppen met roken heeft daar wat mee van doen, 'zegt men'.) De zware kettingzaag en de kloofbijl liggen klaar op de buitentafel met een briefje dat we hun hulp nodig hebben. Zou het werken?
Ik ben afgelopen 2 dagen flink tekeer gegaan, heb ongegeneerd van leer getrokken, enz... ehm etcetera.
Ik ben aan de andere kant van ons terrein Sarko aan het zoeken om hem mee te nemen naar de eik. Dat is een oefening off-road. Meer voor mij dan voor hem trouwens, hij is net een geitje van 150 kg. Ik dump de ezel bij Marc en al dat hout en ga ze maar halen, weer helemaal naar boven, zware klim. Maar zaag en bijl zijn weg, ze hebben een andere route gekozen, een geruststelling.
Met z'n vieren worden we steeds blijer van het zware werk op een natte steile puinhelling. Klotewerk, mag u weten, maar het verzet de zinnen.  Om half 12 ren ik terug naar boven, kook macaroni, pak een 2e boodschappentas met warm eten, pickled courgettes (lekkerrrrr), litertje wijn, plastic bekers maar gewone borden en bestek en zeul dit alles naar beneden. Tot 3 uur werken we door, is de eik in mootjes en leg ik op de valreep nog even 2 eiken om.
Daar krijgt Tien een kick van!
Nu Sarko nog trainen dat hij beetje bij beetje al dat hout over drie jaar naar boven mag sjouwen. Voor nu hield hij het vrij grazen tijdig voor gezien. Hij loopt al smullend zoetjes terug naar zijn kant van het terrein, rust en geen gezeur aan zijn oren. Hij kent de weg.