Zenuwen

Sommige dagen gaan zo snel voorbij, dat je me 's avonds niet meer kan vragen wat ik 's ochtends deed, zodat er niets 'op papier' komt vlak voor het naar bed gaan. Zodra ik op bed lig stroom ik over met de woorden, zinnen, gebeurtenissen en diens gevoelens, maar vertik ik het mijn warme kleine onderkomen voor de nacht te verlaten om beneden weer alles op te starten en het eruit te typen.
Het weer is normaal, dus koud en er is weer sneeuw voorspeld. Ik heb nog steeds een lijstje liggen van doe dingen, die alleen maar langer schijnt te worden. Van die simpelen dingetjes als dat netje sinaasappels eens uitpersen en was opruimen. Maar ook het schrijven van drie mails in het frans en die schuif ik als een struisvogel netjes voor me uit. Ook moet ik naar boven om de winkeliers van een promo-decoratie te voorzien, de brievenbus maar weer eens aan de binnenkant te bekijken, belangrijke post van Marc te versturen en een kleine boodschap te doen. Maar eerst moeten de prijskaartjes af en die guirlande. De bloemiste wilde hem wel ophangen, buiten aan de pui met binnenlampjes.... Dus zal ik haar uit moeten leggen dat dat echt niet kan. H raadde me aan het in het winkeltje van haar moeder te hangen, een kruideniertje zo klein dat je er niet om je as kunt draaien met een stijve vierkante handtas die je noodgedwongen maar bij de ingang naast de kassa zet. Het winkeltje en de bloemiste zijn verbonden met elkaar en van het ene stille straatje geraak je zo in het Dickensachtige straatje aan de andere kant van het plein. Een straatje dat begint op de hoek van het café, achter de eeuwenoude poort met zijn ijzeren ridderharnas ernaast. Het straatje van de kerk, het office du tourisme en de marie. Kleine boetiekjes zijn daar gevestigd en het is voetgangersgebied. Geen lange straat, maar een snuffelrue. (De bloemiste snapt mijn verhaal en samen hangen we de enorme decoratie op aan de eerste plafondbalk als je het schattige winkeltje binnenkomt, te zien door de etalageruit waarin de etenswaren lieflijk uigestald staan. Het is een ereplaatsje en ik ben trots dat het me gelukt is. Ook de mannen op het plein die een 6 meter hoge kerstboom optuigen met gekleurde buiten-peertjes en foliestrikken, kijken verrukt naar de guirlande als ik voorbij loop.)
Maar die guirlande moet nog af, ik wil nog douchen. 's Ochtends ruim ik de schuur op, we kunnen er niet meer lopen door mijn stukken, rommeltjes, takken groen, rozenbottels en hulst en je struikelt over het grote zeil met plakken inmiddels droge mos. Wat een klus en wat een bende!
Marc is een man van 'eerst zien dan geloven', dit keer met betrekking tot mijn creaties en het verkopen op de markt als zelfstandige. (Weer die mail die ik nog aan de franse kvk voor zzp-ers moet sturen om de inschrijving om te zetten.) Hoe meer ik maak, hoe meer hij resultaat ziet, hoe meer ik 'zijn schuur' confisceer, hoe meer medewerking en enthousiasme van zijn kant. Hij schept erover op bij zijn broer aan de telefoon, die hem belt om hem te feliciteren.
Daar staat tegenover dat ik ontzettend zenuwachtig aan het worden ben. De tijdsdruk natuurlijk, nog steeds geen lintjes, maar vooral hoe ik dat allemaal moet gaan doen. Met de voorspelde sneeuw zie ik de bui al hangen van een lege Salle de fêtes en glibberpartijen met een autolading vol kwetsbare stukken. De prijskaartjes houd ik maar even leeg, de locals hebben geen behoefte aan zulke dingen, ze kennen het hier niet en onbekend maakt onbemind. Zijn de rijken die hier een vakantiehuis hebben er zaterdag al? Verkoop ik er een paar? Genoeg om me uit de kosten te halen? Wat doe ik met de rest? En ik word wel erg serieus genomen als ondernemer, terwijl dat helemaal niet in mij huist, ik er geen inzicht in heb, geen ervaring en zeker in deze regio niet en het nog niet helemaal geregeld is.... Ja oei, ik groei!
Ik vind het zo leuk om te maken allemaal, dat ik me in moet houden en echt moet stoppen. De kransen moeten nog af, ik heb er 6 liggen die nog gekleurd groen moeten krijgen en één of twee tafellopers waarvan er nog 5 lege staan te wachten op groenvulling. Maar ik heb nog zoveel ideëen, voor kerststalletjes, nog meer van die geinige wintertafereeltjes, aparte stukken met contrasten erin verwerkt, een pure hulstkrans met rode theelichtjes erin, ga zo maar door, eindeloze inspiratie hier in de prachtige natuur.
Samen hebben we zondag besteed aan het zagen van dood hout uit gevelde kastanjes. Aan het einde van het stalpad heeft m'n lief er 'ff' drie omgezaagd. Uit de deels dode kronen komen een hoop leuke knoestjes, stukken bast met mooie ronde gaten erin en weer valt mijn oog op takjes en groen dat ik ook kan gebruiken, wederom; dit is eindeloos.
Als er dus iets recht uit mijn hart komt, ben ik een klein enthousiast kind dat niet te stoppen is. En toch moet ik op de rem, het is een try-out houdt m'n lief en mijn hoofd me voor.

Daarnaast ben ik begonnen met de supplementen om de effecten van mijn pms een beetje te temperen. Samen met m'n eten probeer ik uit wat werkt voor de eerste keer. Ik richt me meer op het eten waar vitamine B6 en magnesium in zit en slik deze twee bij in een lage dosering. Ik zal het een paar maanden moeten doen en bijhouden wat de effecten zijn. Marc is heel wars in het eten van pillen en andere zaken die het lijf ook zelf aan kunnen maken. (Nog feller tegen medicatie die uit chemische fabrieken komt, waaronder deze B6 supplementen.) Maar soms weet ik dit te negeren, omdat het me te belangrijk is om er niets aan te doen en anders een kilo bananen en een pond pindakaas per dag te moeten eten. Het kan niet altijd op de natuurlijke manier.

De reorganisatie heeft als gevolg dat heel veel losse troep nu een plekje achter kastdeurtjes heeft gekregen en er weer meer ruimte in huis lijk te zijn. Alsof wij, tijdens deze stressmaand waarin de wereld afscheidt neemt van dit jaar, de bedrijven hun balans opmaken en de laatste orders de deur uitdoen, de mensen iets meer aan anderen -in nood- denken en zich klaarmaken voor kerstmis, orde op zaken stellen. Extra schoonmaken, rommel ruimen en ruimte maken voor 2011, alles dat teveel is, extra, onnodig, overboort gooien. "Wat we met kerst doen?" Niets!
Waarschijnlijk sta ik stil bij wat kerst betekent en beluister ik mooie kerstmuziek terwijl Marc op kerstochtend altijd wakker wordt met een universeel gevoel van stilte, wapenstilstand, een kosmische ervaring van vrede. We komen waarschijnlijk om in de kerstdecoraties, dus gezellig zal het hier zeker zijn, op z'n Hollands gezegd.

Vandaag -en morgen, en donderdag, en ...- ben ik in ieder geval zenuwachtig en zal ik in een bevroren schuur met groen en friemels aan de slag zijn, koortsachtig, in dagdromen verzonken met het puntje van mijn tong net voorbij de lippen, blauwe vingers en een hond opgekruld in een hoekje, terwijl Cros zich bedient van het zachtste slaapplekje; de stapel vochtig mos.

Landschapje

Het sleetje is gemaakt van de bladsteeltjes van de robinia, een mooi stukje hout is de basis, een relatiegeschenkje is de kerstboom, de lieve sneeuwpopbeeldjes een gift, de watjes en de spuitsneeuw is de sneeuw en de takjes komen van een els....
Een plaatje, te koop....

kroketten, lentegroen en zonneschijn

De bovenstaande foto's lijken niets bijzonders. Maar het is toch wat vreemd als je 11 december een linde nog vol in het groene zachte blad ziet staan of een meidoorn die lentegroene prille blaadjes heeft met op de achtergrond het winterse kale bos in een felle laagstaande zon. Het heeft hier al flink gevroren, doet het nog steeds, en de 30 centimeter sneeuw is ook pas net een weekje weg.

Ook al slaap ik rond 3 uur vannacht pas in, toch wil ik er voor negenen uit zijn, het vuur in de schouw vast aandoen, koffie zetten, kaarsjes aan en een enorme ballon opblazen met de tekst "Joyeux Anniversaire". Ik blijk een zee van tijd te hebben en zet ook vast notentaart op tafel. Babbel met m'n moeder die net te vroeg belt om Marc te kunnen feliciteren en ga daarna aan de slag met m'n kroketten.
Zodra het vlees opstaat, een lapje rund, te luxe misschien, maar restjes hebben we nooit, komt de jarige met een slaapdronken koppie de kamer in. Zijn pakje ligt op tafel, donkergroen glimmende folie met een gouden kadostrik eromheen, het ziet er sjiek uit in het kaarslicht en samen drinken we een bakkie. De oude poezen-van-dagen dralen om hem heen, niet om te feliciteren hoor, oh nee, maar om hem aan te sporen zijn pap te nuttigen zodat de heren wat te snoepen hebben.
H gaf gisteren het bot met sangliervlees mee voor de hond. Castel kijkt me kwispelend onzeker aan en kan het niet geloven dat ze dat zomaar van me aan mag nemen en dat het helemaal van haar is. Haar zien we de rest van de ochtend niet meer.
Marc is blij met zijn trui en trekt hem niet meer uit op deze koude start van de dag. Het vroor flink en het valt niet mee om in de onverwarmde keuken op de tegelvloer te staan om geduldig in mijn roux te roeren.
Het prutje wordt heerlijk, smaakvol, stevig en dat wordt 's avonds zeker smullen. Het is wel veel werk, alles zo fijn snijden, heel lang roeren, heel geduldig een liter bouillon beetje bij beetje toevoegen, maar dan heb je ook wat.

We eten niet echt vandaag, de notentaart vervangt de lunch en we willen in de zon gaan wandelen. Een tocht op en neer naar de brievenbus a 7 kilometer valt altijd weer mee, mits je goede schoenen aan hebt en geen extra truien en vesten aandoet. Marc 4 lagen, ik maar 2 en we puffen en we zweten! Castel gaat in een beekje langs het bospad liggen, meer een watergeul, ook zij is flink verhit door de 14 km. (Zij rent vele stukken dubbel en doet nog een flinke spurt extra over de hellingen op zoek naar wild.) En nee, geen lint in de bus....
Thuis moet ik echt met de kroketten aan de slag. Ik maak 14 volwassen kroketten en leg ze nog even te stijven in de koelkast. Tis een kliederboel, maar ze zien eruit of ik bij de snackbar in de Rozenstraat sta, wauw!
's Avonds maken we een ouderwets nestje, matras voor de schouw, dikke dekens en kussens erbij, wat drinken, hapje en een filmpje, die we snel verwisselen voor een andere, want deze schiet-die-bandieten-maar-lek-film krijgt van ons het label D-Movie; zo slecht.
Tijd voor friet-appelmoes-kroketten. En die waren me lekker!!!!!! Och och, beetje mosterd erop, dikke krakende krokante paneerlaag, (h)eerlijke smaakvolle vulling en na 3 moet ik echt stoppen of ik plof. (Gelukkig liggen er nog 9 in het vriesvak, mmmm)
Een tweeede film voorkomt dat we op deze verjaarsavond gaan zitten werken en hij heeft La Rafle gedownload.
Al wie het boek "Haar naam was Sarah" gelezen heeft weet precies hoe deze film is. Een prachtige op de waarheid gebaseerde film over de deportatie van een kleine 13000 joden uit Parijs die tijdelijk in het velodrome zijn opgesloten onder erbarmelijke toestanden om uiteindelijk naar een vernietigingskamp in Polen gebracht te worden. Van dit aantal kwamen er 25 levend terug. Een smet op de franse geschiedenis, zeker gezien franse politieagenten deze razzia uitvoerde onder het Vichy-bewind.

Krenten in de povere pap

We verlaten de gorges in het pikkedonker, bijzonder, want dat doen we zelden. Zodra het donker is en iedereen thuis van werken, zijn de wegen verlaten, de luiken gesloten en het gebied bestemd voor de dieren die het moeten hebben van de nacht. Met 6 flesjes wijn als gebaar, een potje chocopasta-van-eigen-bodem en uitgaanskleer gaan we naar H&T die wel raad weten met een mooi stukje wild zwijnendij. Alles krijgt een slowcooking-bereiding. De broccoli en courgette zijn uit hun eigen tuin, het vlees wordt zachtjes gegaard onder een gril van 135 graden en we drinken de wijn bij de warme houtkachel terwijl we engels en nederlands door elkaar halen. We lachen en praten serieus. Het doet ons goed ongedwongen bij elkaar te zijn in de wetenschap ons uit te kunnen spreken.
Een pompoensoepje -ook uit hun eigen tuin- spreekt haast tot de verbeelding, geweldig!! Eigen appelmoes en met aardappelpuree en spruitjes maakt het zwijnenvlees tot een bijzondere culinaire ervaring. Wild zwijn smaakt als geen ander vlees, tis vlees, maar zo anders! De jus is subtiel en toch sterk kwa smaak, ik wil hier iedere dag wel eten. De jagers jaagden ons even de stuipen op het lijf, maar op deze wijze mogen ze het nog eens overdoen. (Geschoten wild moet worden aangegeven bij de organisatie, het is echt geen jacht voor enkel de lol, we wisten wel beter. Met de bijkomende kennis van H&T smaakt het beter, stom eigenlijk!)
De knuffels bij het komen en gaan zijn een warme douche die anders aanvoelt als diezelfde bestaande uit water. Kletsen in je eigen taal, verwantschap voelen is als het vieren van kerstmis. De nacht is koud, vol sterren en een subtiel sikkelmaantje. De terugtocht rustig aan, gereden door m'n jarige lief die al wat felicitaties in ontvangst heeft genomen. Morgen het kadootje, de taart, kroketten en warmte, waarvoor ik zo toch echt bijtijds mijn bed uit wil.
Maar de wijn in mijn bloed moet nog even zakken voor ik slapen kan.
mmmmm Een heerlijke avond! Super, waren we echt aan toe!

Opluchtingen

M'n opluchting van de geslaagde behandeling bij m'n vader wordt versterkt door het feit dat hij al weer wat dagen thuis is en ze samen bij kunnen komen van een heftige week. Een beetje uitzieken en medicatie afbouwen en hij zal weer 'zo goed als nieuw' de feestdagen tegemoed kunnen zien.
Met een opgelucht hart kan ik verder met m'n ding hier; de kerststukken, en ik rij iedere dag naar en langs die brievenbus en houd het hek open voor die lieve postbode. Die wel komt, maar met een aangetekende enveloppe uit Nederland, van de boekhouder.... ahum. Of een pakje van Sinterklaas.
En wederom krijg ik bevestigd dat het zo weinig zin heeft om je zorgen te maken. Of het nu om hout gaat, lintjes, het hart van een familielid of dat van mezelf, het komt altijd goed. Gisterenavond krijg ik van een blogvolger het aanbod om lintjes te kopen en dit snel op de bus te doen vanuit een land waar de posterijen niet staken. Dezelfde lieve schat die voor Marc dat wekkertje regelde dat ook binnen 5 werkdagen in onze brievenbus belandde en een eervolle plaats op zijn nachtkastje inneemt.
Dus opluchting nummer twee in één week.
We realiseren ons dat we het goed hebben. Niet makkelijk, maar wel heel goed! Marc belt eens lang met zijn broer en hij krijgt de vraag hoe het met ons is. Ook van andere kanten komt deze vraag en lezen wij over andere mensen. We staan dan even stil hoe het echt met ons gaat. Ook een blogpost op Raptitude (zie 'Medebloggers') vraagt aan zijn lezers om deze vraag eens te beantwoorden als reactie op die post. Het regent reactie's en ik lees er een dertigtal; het varieert en weer merk ik dat het ons goed gaat. We tellen onze zegeningen met dankbaarheid.

Vanavond krijgen we een diner, ja heus, bij H&T, met onze sanglier op professionele manier bereid. Ik zorg voor de wijn die ik gisteren gebottled heb en nu staat te warmen bij de schouw. Koude rode wijn is niet lekker. Morgen een klein feestje hier om de geboortedag van mijn lief te vieren. Ik heb de trui mooi ingepakt, de 2 lange grote ballonnen liggen klaar, de notentaart staat op de koelkast uit het zicht en ik ga hollandse kroketten maken. Dus misschien gewoon friet met kroketten en appelmoes tijdens een leuke film. Als ik zin heb ga ik naar een kerstconcert in het stadje en lever dan gelijk de decoraties af bij de winkeliers.

Nu nog even doorzetten met het opruimen van de laatste losse spullen die hier overal nog rondslingeren na de reorganisatie.

Improviseren, reorganiseren

Konden we gisteren nog in T-shirt buiten zijn en hoefden we de kachel niet te stoken, vandaag is het dikke truien aan, sjaal om en nog kleumen buiten in een snijdende wind. De contrasten geven ons een antwoord op de vraag hoe de winters zijn in de luwte van het Centraal Massief; afwisselend, geen pijl op te trekken.
Marc is zaterdag jarig en de wens voor een echte fijne wollen trui was al een paar keer uitgesproken. De fleece-truien die hij in grote getale heeft liggen blijven een beetje zozo, alsof het te dunne goedkope truien zijn. Dus koop ik bij een plaatselijk boerenbond-winkel een fijne eenvoudige deels wollen trui die in de aanbieding is.
In plaats van een betaling per cheque voor het tweeede deel van het tuinonderhoud dat we mochten doen bij een huis met australische eigenaar, hebben we hem gevraagd om een massief houten kast met spiegeldeur die in het gemeubileerde huis staat weg te rotten. Dit keer niet door houtworm, maar door het vocht. Het is zo triest te zien dat het huis door gebrek aan bewoners of huurders steeds vochtiger wordt, het plamuur van de muren komt en de schapenboer uit het dorp de tuin gebruikt als uitvalsbasis voor een twintigtal schaapjes. Daar gaat ons werk van afgelopen seizoen.
Maar de eigenaar gaat akkoord met het meenemen van de kast. Het is een zwaar massieve kast en alleen gedemonteerd krijgen we hem de trap af de auto in. We hebben echt grote behoefte aan een extra kast in huis voor spullen die nu overal open en bloot verspreid staan, stof vangen, verkleuren, zoek raken en in de weg liggen. De spiegeldeur die erin zit zorgt weer voor een ruimtelijk effect. Alleen 's avonds gedemonteerd in huis dubben we over waar de kast moet komen. We zijn nog steeds die trap van plan om het middenhuis met het bovenhuis te verbinden en we zullen wat dingen om moeten hangen of moeten versjouwen naar boven of benee. Lastig al die kleine ruimtes die geen van allen geschikt zijn om vol te stouwen met toch onmisbare zaken. Improviseren dan maar weer.
Omdat we er toch uit waren gisterenmiddag, rijden we voor het kast-verhaal eerst naar P&W om dode fruitbomen en twee doodgevroren vlinderstruiken te verwijderen, op z'n M&M's. Dat wil zeggen; ketting om de stamvoeten heen en gas in z'n achteruit, met beleid, dat wel.
Ik spit en schraap de ontstane gaten weer vol aarde die op het gazon ligt uitgespreid, en freubel alle steentjes ook terug, anders draait de grasmaaier erop stuk volgend seizoen. Het valt nog niet mee, want ook al trekt een auto best goed, veel handwerk is noodzakelijk om het gazon heel te houden en gaten vullen met aarde moet toch echt met de hand. Het versjouwen van de dode bomen is ook geen sinecure, 7 stuks in totaal. De zwaarste boompjes dragen we samen naar het bos, waar het door de landkaartjeskever aangevreten hout verder mag vergaan en tot schuilplaats en voedsel van de bosdieren dienst mag doen. Niets gaat verloren.
Halverwege het tallud het bosje in, struikel ik over een braamsliert en terwijl ik met mijn gezicht half in de beaarde kluit loop, terwijl ik wat wortels vasthoud, en Marc de top van het appelboompje, kukel ik voorover met mijn hoofd in de kluit. Mijn handen willen me opvangen en planten zich diep in de bosbodem, waar nog stekelbolletjes liggen van de tamme kastanje erboven. Na een lachsalvo en gegrinnik probeer ik de aarde uit mijn mond en ogen te wrijven met vieze handen en bemerk dat de muis van mijn rechterhand een speldenkussentje is geworden voor de stekeltjes van die rotkastanjebollen. Het voelt als grijpen in een nestje wespen of je vastklampen aan een ronde cactus met hele fijne naaldjes. 24 Uur later zit ik voor de zoveelste keer met een koplampje, pincet en spelden gaatjes te prikken in mijn huid om grip te krijgen op de extreem kleine venijnige stekeltjes. De huid sluit zich heel snel en zo verdwijnen de naaldjes, die met enige druk een stekend gevoel geven. "Dan heb ik wat te doen......"
Tijdens deze marktochtend lukt het me wel om twee winkeliers zover te krijgen dat ze als een reclame drie decoraties willen plaatsen. De bloemiste heeft wel oren naar de grote guirlande, om buiten aan de pui te hangen. Nu maar hopen dat het niet gaat gieten, want de lampjes erin verwerkt zijn voor binnen.
En natuurlijk nog steeds geen pakketje met lint, dus plan B gaat in werking; improviseren en me richten op wat stukken zonder breed lint. Jammer, maar het is niet anders.
Nu zaak om te reorganiseren en te schuiven met kastjes en spullen, om de kast op zijn plek te zetten, die nu midden in de kamer staat. Ondertussen genieten we stiekem van de zon die het bij ons beter doet dan boven op de plateau's in de koude wind.

Dolfijntjes

Vorige week kreeg ik een doorgestuurde mail over de jaarlijkse slachting van Long Finned Pilot Whales (dolfijnen) in Denemarken met natuurlijk enige tekst en uitleg en de gruwelijke foto's van een rode zee met lijken en stervende dolfijnen.
Ik stuur de mail gelijk door na het tekenen van de petitie. Zonder na te denken krijgen ook niet-Nederlanders deze mail die in het Nederlands is opgemaakt.
Zodoende ook weer vragen van hen waar deze petitie over gaat. Zo goed en kwaad vertaal ik de nederlandse tekst. Ook per mail krijg ik twee reacties, één hele pittige, een direkte die de spijker op z'n kop slaat dat het zielig is voor de dolfijnen, maar nog erger dat de mens tot deze daden in staat is, lezend als mens, ziend als mens, denkende mensen die we zijn.
Het blijft me zo bezig houden, dat ik eens ga googlen op de dolfijnenslachtingen in Denemarken.
Fictie of feit?
Ik vind een website die iets objectiever is en de echte waarheid wat beter benaderd. Voor alle mensen die die petitie en ander dierenleed aan het hart gaat; de volgende link is in het engels, maar neem toch even de tijd de tekst te lezen.
http://www.truthorfiction.com/rumors/w/whale-killing-denmark.htm
Ik praat niets goed, ik ben het er ook niet mee eens hoe ze de dieren slachten, ik vind het nog steeds te absurd voor woorden, maar dit is geen uitzondering wat die mannen daar doen. Het is eerder een regel dat er wereldwijd door de mensen zo met de schepping wordt omgegaan, in het klein en in het groot.
Ik wil graag iedereen aansporen verder te kijken dan ons email-programma alleen.
En ook wij zijn hetzelfde soort mens als die mannen die daar in de zee de dolfijnen doodmaken.

feitjes:
-Deze dolfijnen zoeken warmere wateren op tegen de winter omdat hun voedsel (vissen) daar verblijft gedurende de wintermaanden. Dit doen ze al millennia en na de vestiging van Vikingen op de Faroe-eilanden, was het gedaan met de natuurlijke gang van zaken zonder inmenging van mensen.
-Deze soort walvis is een kuddedier en er leven ongeveer 750000 exemplaren in de noord Atlantische Oceaan.
-Ze staan onderaan de lijst met bedreigde zee-zoogdieren.
-Sinds de komst van de Vikingen, omstreeks 800-900 jaar, worden deze dieren rond de Faroe eilanden al gevangen en gebruikt voor hun vlees, het vet (olie) en nog veel meer. De natuurlijke producten die op wat geisoleerde eilanden nodig zijn om te (over)leven worden nog steeds naar waarde geschat.
-Op Ijsland staat er in de luxere restaurants dan ook zeehond en walvis op het menu!
-De jaarlijkse dolfijnenjacht op de Faroe-eilanden is niet voorbehouden aan jonge mannen alleen als een overgangsrite naar volwassenheid. Iedereen mag deelnemen.

Vragen;
-Is een zoogdier (dolfijn) meer waard dan een zalm (vis)? En wie bepaald dat?
-Is een koe minder waard dan een dolfijn? En wie bepaald dat?
-Hoe worden wilde zalmen gedood voor ze op ons toastje terecht komen tijdens de feestdagen? (Of in vol ornaat op ons bord, gerookt en al?)
-Wat doen we met gezonde dieren als er ergens een epidemie woedt, die alleen woedt daar waar die dieren hutje-mutje om hun vlees gestalt worden in erbarmelijke omstandigheden?
-Waarom zijn er geen koeienhuiden te krijgen voor kleding, isolatie, stoffering en dergelijke?
-Waarom gaan we prat op het dragen van schoeisel (en tassen) van 'echt leder'?
-Waarom is er rond de feestdagen zo'n grote vraag naar exclusieve dierlijke liflafjes?
-Waarom wordt de consument daarin serieus genomen, en is dus alles te krijgen? (geen vraag = geen aanbod)
-Kopen we ons schuldgevoel af door veel te betalen voor deze liflafjes, omdat we diep vanbinnen heus wel weten dat we net zo goed deel hebben aan dergelijke slachtpartijen en voorafgaand erbarmelijk lijden van de dieren?
-Hoe zouden wij leven zonder supermarkten in de buurt, zonder grote winkels waar de schappen altijd vol liggen en je een kilo rundergehakt kunt kopen voor 5.99?
-Hebben we ook zo'n scherp oordeel als we op een koud, onherbergzaam eiland wonen, waar alle luxe aangevoerd moet worden, wat het twee keer duurder maakt terwijl de locale economie draait op de aanwezigheid van natuurlijke zaken die alles hebben dat de mens werkelijk nodig heeft?
-Is internet op de Faroe Eilanden ook zo'n goedkoop gemeengoed met minimaal 8Mb per seconde?
-Waarom kiezen mensen voor gemak en comfort? Is de vraag er eerder als het aanbod, of andersom?
-Wie bepaald dit 'stelsel' van vraag & aanbod?