opluchting

Gisteren krijgen we eind van de middag de mail met het goede nieuws: Mijn vader heeft weer een normale hartslag na twee narcoses. De eerste om te kijken of er bloedpropjes in de vaten zaten en de tweëede om met een stootje extra het hart even te laten weten dat het ook wel wat minder kan, wat beter is. Zijn hart begreep deze boodschappen zeer goed en het tikt weer als vanouds!! Pak van mijn hart!
Door deze opluchting kan ik ook de teleurstelling beter aan dat de linten nog steeds niet bezorgd zijn. Ook mijn lief zijn voorkeur om regelmatig in een coconnetje te duiken en het daarbij horende geploeter en gefoeter.
Het is een droge warme dag waarin we in T-shirt buiten kunnen werken en het blijft raar, die enorme contrasten. De zon voelt ook warm aan en de was kan bij wijze van spreken naar buiten. Omdat ik echt niet verder kan zonder de brede linten, ga ik maar aan het huishouden en maak een portfolio van de gemaakte stukken.
Ik kan drie winkeliers vragen een stuk in hun winkel te zetten als reclame.
Mijn poging daartoe faalt vandaag; Ik kom niet uit mijn woorden en de eerste winkelier die ik benader snapt niets van mijn hakkelende verzoek. In de schemer rij ik maar naar huis, ik herkans donderdag wel en zorg voor een betere voorbereiding. Maar soms willen m'n hersens zich even niet op 'Frans' zetten en laat het dan ook even los.

Werken in de wolken

Wij leven weer in een dikke wolk, (heerlijk droom ik verder in deze kleine natte wereld)
Het regent of het miezert of het giet, (De sneeuw is zonder zon ook verdwenen)
De fabriek draait op volle toeren, (De schuur staat inmiddels barstensvol)
Cros vangt nog steeds muizen terwijl hij zich laat doorweken, (natte katten zijn zo aandoenlijk)
En 'men' weet nog steeds niet wat mijn vader nu precies scheelt..... (Ik blijf cynisme houden over het vertrouwen dat we menen te moeten hebben in deze wetenschap, terwijl ze na 4 volle dagen nog niets weten.)

De grote guirlande van vorig jaar knap ik op. Hij krijgt weer 50 lampjes, is 2 meter lang en wordt mooier als vorige kerst. Ik geniet erg van het in de schuur werken aan de decoratie's, mijn gedachten hebben de vrije loop, Cros en Aai komen af en toe een rondje doen. Castel gapt weer houtjes en dennenappels weg of slaapt opgekruld op het dennegroen in een hoekje. De regen tikt op het zeil waarmee de helft van het dak bedekt is en het vriest niet meer in de schuur. Alle decoraties staan op de nieuwe muur onder het zeil, aan ieder vrij haakje of uitsteeksel. Ik ben ongeveer op de helft. Als de linten binnen zijn, kan ik alle kransen afmaken, ook de tafellopers krijgen dan wat meer body.

presentatie

Pap is in goede handen volgens eigen zeggen!
Dat geeft mij de rust verder te werken:

Zelfportret

Vandaag is het weer een witte wereld waarin we opstaan. Het is koud, maar niet krakend en zien nog even de zon als we op pad zijn om mos te oogsten.
Mos oogsten gaat zo; Je neemt een echte Ikea-tas, zo grote blauwe voor dözen en pâckên, trekt laarzen aan en neemt het steilste paadje dat je kent richting wat ondergesneeuwde ruines. Aldaar na diverse bijna-valpartijen, stuiten we op de vierkanten stenen die met een ydillisch laagje sneeuw zijn bedekt. Met blote handen wroeten we onder de sneeuw naar de randen van de plakken mos. De tas is al snel gevuld met hele mooie plakken en het werkt fantastisch. Alleen krijg ik hele koude vingers van het dunne ijzerdraad in en door de nog met wat sneeuw bedekte plakken. Snel wat foto's van de drie stukken die nu af zijn. Als ik zo doorwerk heb ik prachtige dingen om mee voor de dag te komen...
Eind van de middag ben ik dus door en door verkleumd.
De plaat met gaten in de kachel is weer twee keer gemodificeerd vandaag, maar zonder succes. We zaten dus in een 14 graden vanavond, buiten is het flink aan het vriezen.... Morgen beter, want dan herstellen we de kachel zoals die was. Zo'n oud model hoort bij het leven van toen, niks geen dubbele beglazing, isolatie en hoog-rendements ketels, gewoon winter-leven en hard werken. Het past ons wel, we zijn gezond, jong en hebben bomen.
M'n lief kan zoveel dingen doen, dat hij even van gekkigheid niet weet wat hij wil gaan doen. Dus gaat hij starten met zijn tekencursus die hij op internet besteld heeft. Een dik boek en een schets-werkboek liggen al een paar dagen op tafel.
Hij ontwerpt al lang 3D op de computer, maar loopt vaak vast omdat hij niet tekenen kan, gewoon met papier en potlood. Dus de tijd was rijp voor een beetje scholing.
De allereerste opdracht in het werkboek is het tekenen van een zelfportret als referentie voor later in de cursus. Zijn eigen hand moet ook getekend worden en een mensenfiguur uit het hoofd, zonder voorbeeld.
Terwijl ik met een vriendin aan de lijn zit komt hij me grijnzend het portret laten zien. Ik schiet heel erg in de lach, hij ook.
"Of dit op de weblog komt?" Ik; "Als je dat wilt".

's Avonds belt m'n mams, m'n vader is opgenomen in het ziekenhuis in verband met hart-ritme stoornissen. Wat er precies loos is weten ze nog niet, maar daar zit ik dan in Frankrijk...... Echt even slikken. Ik stuur hem gauw een uitgebreid sms-je... En wacht de dag van morgen af.

Ook hier komen die twee over de vloer.

Over twee weken is ons droge hout op. Vers hout brandt niet, ook niet in een hete kachel, dat smeult en rookt en geeft geen warmte. Dus zijn we meerdere keren per dag in ons hoofd bezig hoe we het rendement kunnen verhogen. Tochtgordijnen hangen al voor de deuren, de luiken zijn dicht op 1 raam na, want de katten willen ook in en uit kunnen lopen. Gaatjes in de muren zijn met cement gedicht en we bezuinigen op het in- en uitlopen. Als het droog is werken we zoveel mogelijk buiten en ook dat scheelt hout. Voor dit winterseizoen heeft Marc al een rond plaatje net voor de schoorsteen in de ketel gemonteerd om de vlammen niet direct in de schoorsteen te laten. Maar de enorme trek, een ketel die in een mum leeg is en een 60+er zegt al dat het ding hout vreet alsof het een hongerwolf is. Dus bomen we verder. Ik wil graag nog een half rond plaatje achterin zien met een luchtsleuf onderin en wat gaten erboven, zodat er een achterkamertje ontstaat waar geen vlammen kunnen komen. Dus knutselt marc gisteren een plaatje rond, uit een gevonden verkeersbord, plat staal lijkt ideaal. We testen deze nieuwe constructie, maar de kachel wordt niet warmer dan 40 graden zonder gaten. Ook gaat de kachel snel helemaal uit met de zwartgeblakerde blokken hout er nog in. Vandaag boort m'n lief er dus wat gaten in van een 1.5 tot 2 cm. Maar nog is de trek te gering en gaat de kachel snel uit zonder goede verbranding van het hout. Dus boort hij er weer een aantal bij en de derde test verloopt al een stuk beter, de temperatuur blijft hangen op 50 graden en het hout brandt goed door. Morgen gaat hij wat gaten met elkaar verbinden door de tussenruimte weg te slijpen. Deze modificatie zorgt voor een rendabeler gebruik van het hout en ons stookgedrag. Want 2 kub per week is niet leuk meer, als het eens een tijdje doorvriest.
Iemand nog meer ideëen om ons oude houtgestookte CV-systeem op te waarderen?? (dubbelglas en een klep in de schoorsteen van de schouw binnen ligt al in het verschiet zodra we daar de middelen voor hebben)
Eind van de middag lopen we samen nog even het stalpad af, Marc heeft weer twee bomen geveld en in mootjes gehakt, ik maak er maar moten van, zo groot hij ze altijd maakt! We bekijken de bomen op de helling tussen het pad en de moestuin. Er staan een flink aantal grote bomen, tamme kastanjes, die goed branden en veel warmte geven, maar ze doen dit al knetterend en het is eerder op als eik. En het moet hier drie jaartjes drogen. Maar in de toekomst hoeven we geen gebrek aan hout te hebben.

Ik krijg per email een afwijzing op mijn inschrijving tot autoentepreneur. Dit omdat hoveniersactiviteiten niet uitgevoerd mogen worden in deze bedrijfsvorm. Het valt niet in één van al die categoriën. Niet getreurd, ik vraag tijdens de kerstmarkt aan een kennis die tassen en bijpassende sieraden maakt, hoe de verkoop van zelfgemaakte non-food-artikelen dan wel heet en schrijf me nogmaals in. Het 'permis' om op de kerstmarkt te staan heb ik al binnen en was meer een formaliteit. Een volhouder kan ik zijn!

Ik begon deze ochtend vroeg met eens wat kippengaas karkassen te bekleden met de prachtige zachte platte naaldtakken en eind van de middag heb ik een guirlande af, 6 kransen en een 'modern' bouwsel. Ik heb oud hooi ontdekt in de stal dat ook decoratief is en een heel goede vulling voor het opvullen van holtes om de vormen stevigheid te geven. Ik werk flink door en heb het niet koud in de schuur, ondanks dat het halfe dak aan de noordkant weg is en afgedekt met zeil. Ik heb me flink vergist in de hoeveelheden, zeker als ik nog wat 'demo's' in drie winkels wil leggen, wat me is aangeboden. Die kans wil ik eigenlijk wel gebruiken, wat inhoud dat ik drie extra mooie representatieve stukken moet maken.
Ik denk ook steeds aan de donateurs van kerstversieringen die ik kreeg. Dames, bedankt!! Want zonder jullie aanvullingen had ik wel heel veel moeten investeren, wat nu een beetje lastig is zo in het begin.
Vorige week donderdag bestel ik via de webshop http://www.kralenenzoo.nl tientallen meters lint, breed en smaller, goud, zilver, rood en mosgroen, satijnen lint is hier bijna onvindbaar en duur. Op rollen van 25 meter heb ik nu relatief een koopje. Maar met smart wacht ik op de postbode. Vol verwachting klopt mijn hart, voor de linten! Als dit pakket bij een lokale distributeur terecht komt, zie ik de ouderwetse bui al hangen. Die kunnen niet met de vrachtwagen bij huis komen, dus sturen ze de pakketten altijd maar retour afzender. We hebben al tweemaal met ze gebeld om hen duidelijk te maken dat we recht hebben op bezorging, desnoods in het café of bij de marie, zodat we het daar op kunnen halen. Maar terugbellen.... ho maar.
Tijdens ons middagmaal wordt er op de deur geklopt met de zware klopper. We schrikken ons altijd rot van het geluid, omdat er zelden iemand staat als we binnen zitten....Maar geen doos met linten van de webshop. Helaas, die spanning blijft er nog even in.
Het was een witte piet met de naam Philippe, die ons een doos kwam bezorgen.... Geen lintjes van Kralen&Zoo, maar een heus pakket van Sinterklaas. Geweldig; chocolade Piet & Sint, letters van hetzelfde spul, 2 M-en, hoe kan het ook anders. 'This makes you...-kaarsjes' (zie post met zelfde naam), nog wat kerstversieringen voor de decoraties, een nieuw koplampje, die verslijten we hier door de hoge functionaliteit van die dingen, en een flinke zak strooigoed-pepernoten die te lekker zijn om ongeopend te laten. Marc schrijft gelijk een mooi gedichtje aan Sinterklaas en zet het op de mail. Zo lief dat die oude goede man aan ons denkt.
De kaart die Sint erbij deed is prachtig -zie afbeelding bovenaan deze post- en de tekst erop hartverwarmend.

Up & down

Goede dagen wisselen zich af met mindere dagen, hoe herkenbaar, zul je misschien denken.
Dinsdag sta ik bijtijds op en heb al vuur gemaakt, koffie gezet en een muziekje aan voordat Marc boven is. Het is weer een koude natte dag met (natte)sneeuw en voordat ik niet meer naar boven kan in verband met wat versleten banden, pak ik de auto voor de boodschapjes en die ene vuilniszak in de week, of twee.
Ik geniet van het langzaam en voorzichtig sturen in de natte sneeuw die boven gewone sneeuw is. Difflock aan en uit, in z'n twee of even in z'n drie, stuur ik de auto langzaam naar het stadje.
Eerst ga ik naar het OT (Office du tourisme) om te informeren naar een kraampje op de kerstmarkt. Ik tref daar een ontzettend leuke meid die me in een half uur zo uitgebreid helpt, dat ik daarna zelfverzekerd buiten sta met een plaats op de markt en absolute duidelijkheid over hoe dat allemaal in z'n werk gaat. Ik krijg namen van winkels waar ik als reclame een decoratie mag achterlaten, ze belt de organisator op en doet voor mij het woord. Een kraampje is gratis, ik krijg alle vrijheid om me bij het frans-chinese thema aan te sluiten of niet en zelfs de nodige informatie om me ook in onze gemeente aan te melden voor een kraampje tijdens de kerstmarkt daar. Ook bevestigd ze me dat een inschrijving als autoentepreneur maanden kan duren en ze genoegen nemen met mijn kopie van de inschrijving als zodanig. Ik doe mijn boodschapjes en extra als voorraad voor de voorspelde sneeuw en rij nog even langs de grutter in ons dorp om 'even' een kraampje te regelen.
Ik geniet van het witte landschap.
Na de middaghap ga ik gewapend met touw, snoei- en takken-schaar naar een naaldbos aan de overkant van de rivier om takken te knippen voor de decoraties. Castel gaat natuurlijk mee, die kan haar lol op in de met veel sporen belopen sneeuw en rent zich een bult door de bossen, terwijl ze een oogje op de auto houdt. Ik heb me goed gekleed en de kwakken sneeuw die van de naaldtakken afvallen doorweken mijn kleppet, maar mij niet. Het is een zware klus; eerst de bosrand doorwaden. Een 40 cm sneeuw bedekt de randen van braam, brem, stenen en takken en ik kan niet zien waar ik loop. Ik bos de takken op en sjouw ze naar de auto. Steeds als ik de wagen verplaats, zie ik Castel uit de bossen komen en kijkt ze naar me of ik haar vergeet of niet. We hebben het leuk samen. Ik rij nog door naar een dorp verderop waar ik wat hulststruiken weet te staan. Tis triest met het aantal besjes dit jaar en volgens de oude buurbaas van H belooft dit een strenge winter te worden. (Dus een hele mooie en geen kwakkelwinter :-)
Tegen de schemering kom ik moe thuis, neem een hete douche en eten we een bammetje.

's Nachts word ik een paar keer wakker, klaarwakker. Ik heb dorst, krijg hoofdpijn, moet weer een plas en jaag ik Pipo van m'n bed, zijn oortje reageert niet op de cortison en het witte teddybeertje stinkt als een bunzing. Cros pest Aai en dat veroorzaakt flink wat kabaal.
De wekker zet ik om 8 uur uit, mijn hoofd wordt geteisterd door een rubberen hamertje, ik wil blijven liggen, maar slapen lukt niet meer.
Zodra ik me aankleed word ik ook nog misselijk??
Na twee slokken koffie in de schouw, zet ik de mok op tafel en probeer m'n mail te lezen, maar de hoofdpijn en misselijkheid jagen me terug m'n bed in. De kou trouwens ook, m'n lief heeft de kachel wel aangestoken, maar het duurt een paar uur voor de huiskamer ook echt wat graadjes warmer is. Wat een malaise. Met kleren aan duik ik m'n bed weer in en de hoofdpijn blijft.
Tussen de middag haalt Marc me eruit voor een bammetje. Verse koffie en een pijnstiller houden me uit bed. Ik werk de rest van de middag aan een opdracht in Secondlife en dat gaat me goed af, zodat ik het vanavond aflever en een heel blije klant heb en nog wat complimenten krijg van anderen over mijn vooruitgang. Ik leg de dobbelstenen klaar voor een ouderwets potje yathzee. Ik ben al vergeten wie er gewonnen heeft, maar samen even een spelletje doen naast de schouw, doet ons altijd goed en geeft energie. We kijken ter uitzondering twee Star-Trek afleveringen met frites en kipnuggets. We maken dus eigenlijk een feestje van deze down-dag. Een flinke pot thee drinken we gulzig leeg en ik blijk weer energie voor tien te hebben.
Wel is mijn ritme weg door het lange slapen van deze ochtend, maar ik zal het wel nodig gehad hebben.
Het is fijn dat mijn lijf en ik dat zelf kunnen bepalen.
Wat zal de dag van morgen brengen??

Beste Anoniem

Soms krijg ik reacties van mensen waar ik mee in gesprek zou willen. Meestal om heel verschillende redenen.
Anoniem reageerde op deze post: http://opennaarfrankrijk.blogspot.com/2010/11/geloof-hoop-liefde.html
Maar Anoniem kan ik niet reageren, ik besluit hem/haar een brief te sturen;

Hoi beste Anoniem,
Zoals altijd was ik blij met je reactie. Het zet me altijd aan het denken en jou reactie net even meer als normaal. Wat me trof, is dat je direct terug zou keren naar Nederland als je kon. En als ik je reactie goed begrijp, is dat omdat je wat dingen mist in je nieuwe 'thuis'land, zoals; het knusse, de vriendschappen en het even bij elkaar aanwippen. Dat 'knusse' en 'gezellige' -een woord wat niet te vertalen valt- mis ik niet zo, moet ik je zeggen. Vaak vond ik mijn eigen huisje het fijnst om te zijn en dan vooral als ik het net had opgeruimd, schoongemaakt en klaar was met mijn werk en het moeten van die dag. Dat ervaar ik hier hetzelfde als in Nederland. Nee, anders gezegd; dit stenen cottage, dit oude wijnboerderijtje, is als een sprookjeshuisje zo knus en kan in een oogwenk heel erg kneuterig, warm en gezellig zijn. In het begrip 'vriendschappen' heb ik me danig vergist. Ik heb niet eens zo'n hoge pet op van het woord, het staat en valt voor mij veelal met verwachtingen die je van elkaar hebt en die zorgen eigenlijk altijd voor teleurstellingen. Vriendschappen zijn meer contacten, die sociale omgang met je medemens die zo onontbeerlijk zijn om jezelf mens te voelen. Ik heb na twee jaar Frankrijk geen vrienden nodig, wel contacten, ieder met zijn eigen invulling, op z'n eigen manier. Elkaar nodig hebben zoals hier tot uiting komt, vind ik mooi, bijzonder, eerlijk en vrij van verwachtingen. Het is duidelijk, waarvoor je elkaar nodig hebt. Dus de regionale manier van met elkaar omgaan bevalt me eigenlijk beter als het zo even aan kunnen lopen bij dees of gene in Nederland, gek genoeg....
Je schreef ook dat we hier te gast zijn. Van gasten verwacht ik dat ze weer gaan. Ik ga niet, dus ben ik niet echt 'te gast'. Ik voel me ook niet ongewenst. Dat men zich niet lijkt te interesseren voor vreemdelingen, wil niet zeggen dat ze ons wegkijken, of dat ik hen in de knusse Nederlander wil veranderen. Ik blijf erbij dat Fransen anders zijn, maar niet minder of meer. Ik voel ook niet hetzelfde van de mensen hier. Dat ik minder zou zijn en of niet meetel, omdat ik geen Fransaise ben. Ik ben voor velen hier niet van belang, omdat ik geen bijdrage lever aan hun leven. (Dat geldt andersom ook voor de vreemdelingen in Nederland. Die marokkaanse bovenbuuf waar je niets mee deelt en die je gedag zegt in het trappenhuis, zonder echt interesse te tonen, want je hebt in je drukke bestaan geen interesse voor iemand die zo anders is, terwijl je ook niet in aanraking komt met haar cultuur. tenzij je een gedeelde interesse hebt....) Nog geen bijdrage lever moet ik zeggen.
En nu even de uitzonderingen; Als ik een Concours d'Escargots organiseer en er sta in de regen met m'n slijmerige teams in fromage blanc bakjes, als ik op de rommelmarkt franse rommel verkoop en een mooi dingetje weggeef aan de feestcommissie voor de tombola, als ik een lachsalvo ontketen op de markt omdat ik als in mime Sarkozy een kusje geef, als ik het bospad vrijhoud van omgevallen bomen, als ik de gemeente bel omdat er een boom op een telefoonkabel hangt, als ik kerstdecoratie's verkoop op de kerstmarkten en meefeest tijdens het cider-kastanje feestje in het kasteeldorpje en zelfgebakken koekjes meeneem die allemaal opgaan.
Zoals je suggereert dat het niet verbeterd mettertijd, nee zeg, ik wil geen verbetering. Laat men hier alsjeblieft zo blijven als ze zijn. Hier houdt men in stand, waar de halve wereld zo gek op is; het franse typische authentieke platteland, geweldig!
We leren onszelf wel heel goed kennen hier, wat we aankunnen en inderdaad; waar onze grenzen liggen. Wij vinden dit een fantastische kans, we zijn alletwee nog steeds heel dankbaar dat we dit hebben kunnen doen, hier zitten en niet meer zo 1-2-3 terug kunnen.
En dit is ons tweeede huis niet, we willen graag van ons tweeede huis in Nederland af. We kunnen er ook niet meer naar terug, al is het nog ons eigendom. We kunnen en willen de levensstandaard die we daar hadden niet meer behouden. We zouden meer dan 40 uur per week heel hard moeten werken om het in stand te houden. Terwijl we elke dag weer beseffen dat het eigenlijk decadent was zoals we konden leven in Nederland. Waardoor we door de luxe voorbij gingen aan de essentie in ons leven, die voor ons verder gaat dan het gemak van vloerverwarming, een supermarkt dichtbij en die vriend waar we altijd welkom zijn, maar wel iets verwachtte.
Anoniem, je schrijft over blijvend levensgeluk. Ik weet, het is nogal subjectief, maar blijvend levensgeluk klinkt als een contaminatie. Levensgeluk is voor mij geluk dat je leven lang duurt, blijvend. De meeste mensen zullen ernaar streven, het zoeken in hoeken en gaten, in vriendschappen, een knus huis, gezelligheid, goed te eten, geen (financiele- gezondheids-) problemen en vaak ook vooral comfort ervaren. Maar neem maar van me aan; ik heb nog nooit zoveel geluksmomenten beleeft in de korte tijd dat ik hier woon, leef en ben. Tussen alle moeilijkheden door, in de meest rotte momenten hier, de tegenslagen, liggen die geluksmomentjes voor het grijpen. Juist hier, zien we ze! En dat blijft me verbazen. Ook jouw reactie geeft me een geluksmoment, terwijl we juist in een heel moeilijke periode zitten. Dus wederom; bedankt daarvoor!
Dus beste Anoniem; ik vergeet het absoluut niet! Levensgeluk is niet afhankelijk van het land waar je leeft, de omstandigheden, taal of cultuur. Levensgeluk vinden we niet in de externe dingen, buiten onszelf, maar vinden wij in onszelf en dat merken we hier bijna iedere dag meer dan in ons oude vertrouwde Nederland. Daar is ons alles al bekend, weten we van de hoed en de rand. Juist daar gingen we voorbij aan ons geluk, het geluk van een dak boven ons hoofd hebben. Het geluk van de tijd hebben voor onszelf, elkaar, de omgeving en de mensen hier, die midden op de weg stoppen en het achteropkomend verkeer gewoon laten wachten tot het praatje is gemaakt en de groet is uitgewisseld. Het geluk van eigen brood in de vrieskist als je door sneeuw het bospad niet afkunt, het geluk van noten kunnen rapen of een vriendelijk gebaar van de cassière in de supermarkt en de hulp van de postbode die met gevaar voor eigen leven dat modderpad afrijdt om je pakketjes te bezorgen.
En tot slot, beste Anoniem, "als je alleen achterblijft".... Ik wist niet zo goed wat ik daarmee aanmoest. Alleen achterblijven interpreteer ik als m'n partner verliezen aan ziekte, ongeval of een gekozen scheiding. In dat geval, ik sluit niets uit, heb ik me gerealiseerd dat ik talloze mogelijkheden heb en voor geen goud terug wil naar het compacte, gemaakte en wat mislukte Nederland. Ik zal volgend jaar in het sociale systeem terecht komen, doordat ik als autoentepreneur gestart ben. Ik ken inmiddels een x aantal mensen die me zullen helpen en dat durf ik met zekerheid te stellen. Het is, hoe zal ik dat zeggen, een overlevingsdrang die in ieder mens aanwezig is. Je zoekt de mensen op die je nodig hebt. Na twee jaar kan ik me gelukkig prijzen met veel contacten die allemaal iets toe te voegen hebben als ik alleen kom te staan. Ik voel me natuurlijk verloren als het gebeurd, ook in Nederland en wederom kan ik uit ervaring spreken. Maar die ervaring leerde me, dat Nederland niet het beste land is om 'alleen te staan'. Door een zo gering aantal mensen hier, dat het isolement bevestigd, heb ik ook geleerd, gezien en ervaren, dat de mensen hier weten dat men elkaar nodig heeft.
Prachtig, si non??
Anoniem, bedankt dat je me hebt stil laten staan bij de essentie waarom ik nu hier ben en de omstandigheden die me leren dat het goed is zoals het nu is; moeilijk, koud en vanochtend te ziek om op te staan.
Dat je me duidelijk maakte dat ik de mensen niet wil veranderen, dat ik me niet verloren waan als ik alleen ben, want ik heb altijd mezelf nog. En blijkbaar kan ik meer dan ik ooit dacht toen ik nog in Nederland (alleen) was. Je doet me realiseren dat het goed was Nederland te verlaten. En dat ik trots ben een Nederlandse te zijn. met een franse mentaliteit had ik het in een ander departement in Frankrijk niet gered, ook in Nederland niet trouwens. Deze plek haalt het beste in me naar boven, ook het zwakste en minst mooie, wat weer voor een balans gaat zorgen.
Ik hoop dat je de kans grijpt om naar Nederland terug te keren, dat je je kans zult creëeren en je levensgeluk zult vinden als die missie voltooid is.
Ik wens je alle goeds, op welke bodem dan ook.
10