wat de boer niet kent

Het oprichten van de assocciation-ter-behoud-van-het-cultuurhistorisch-erfgoed zelf heeft weinig omhanden. Het is standaard werk, meer administratie als dat er wat gebeurt. De inschrijvingsformulieren komen per post en met een contributie van 10 euro per jaar hadden ze dat beter anders kunnen doen.

Op dat formulier ontwaar ik het woord 'obligations' wat ons vrijelijk verplicht onze handtekening niet te zetten. Naast het feit dat ons huis officieel bij een ander gehucht hoort en wij een kilometer of 6 verderop wonen, brengt het ons als lid snel in de problemen. We zouden bijvoorbeeld niet meer de vrijheid hebben onze daken te renoveren met de middelen die we hebben. Dat moet dan volgens de oude traditie wat onbetaalbaar is. Ook dient ons leventje dan te moeten gehoorzamen. Bouwregels gestoeld op het behoud van historisch erfgoed zijn nuttig voor het toerisme, die paar maanden per jaar, maar leveren de boeren niks op. Ons ook niet trouwens, enkel extra kosten, vertraging in verband met wachten op vergunningen en andere toestemming tot het opknappen van ons boerderijtje. Die extra verenigingen met zijn statuten zijn een belemmering om te leven zoals we willen. En we blijken de enigen niet.

Dat systeem, van regeltjes, clubjes en wetten, belastingen en verzekeringen, de controle erop, is hier nauwelijks aanwezig. Wat er zichtbaar is van datzelfde systeem is de armoede van de bevolking. De boeren werken zo ze leven, maar 1 kalfje teveel betekent onbetaalbare rekeningen van de overheid, een berg verplichtingen waaraan niet voldaan kan worden.

In armoede leven is men hier gewend. Ter compensatie doet men hier zijn eigen ding op eigen manier. Al eeuwen.

Er is hier weinig vertier, dus jagen en vissen de mannen. Ook op terrein waar ze niet welkom zijn. Dit doet men al zo lang en daar verandert een nieuwbakken vreemdeling niets aan. Tenzij je een hoog hekwerk plaatst om 14 hectare steil ontoegankelijk bosterrein om dan direct uitgekotst te worden door elke local die je tegen komt. En nodig hebt.

Men doet veelvuldig aan ruilhandel. Verboden bij wet, maar ook daar heeft men lak aan. Vertier is ook het scheuren door de bossen op 'moto's', quads en 4x4. Iedere winter maakt men nieuwe paadjes, ik blijf verdwalen en zie zo hoe de oude wijnterrassen met hun kunstige muren van droog gestapelde stenen verwoest worden. Geen haan die ernaar kraait, kom niet aan die laatste restjes vermeack ende plezier.

De boer vreet niet wat ie niet kent.

Dat is niet alleen onwil en/of gebrek aan kennis en ontwikkeling. Dat is inzicht dat de vooruitgang geen vooruitgang is. Voor hen op lange termijn al helemaal niet, alleen meer regressie, zeker in de vrijheid van de mensen en hun bestaanszekerheid. Getuige de zelfmoorden onder de kleinschalige boeren die dat befaamde platteland wel in stand houden. Getuige het nog altijd leeglopen van de Aveyron.

Dat asfalt dat hier nu inmiddels al wat decennia ligt heeft hen niet gebracht dat hen toegezegd is. Dat bracht voor hen geen vooruitgang, geen leven boven dat bestaansminimum met 2 vakanties per jaar en een auto die probleemloos afstanden af kan leggen die verder reiken dan de andere kant van de brug.

Die goede weg waardoor dit gebied ontsloten zou zijn bracht toeristen en eigenaren van buitenhuizen. Die eisen goede winkels, op de markt vlekloze kasgroenten uit Nederland in plaats van de modderige groenten van de ruilhandel, een dokterspraktijk in ieder dorp, een hotel en een restaurant.

Die boeren op dat platteland hebben eeuwenlang geïsoleerd geleefd. Ver van Parijs, aan de andere kant van de brug is al een andere wereld. 'Trouw er geen vrouw, ze is een vreemde die raar spreekt.' Konden hun eigen boontjes prima doppen, hoefden niet te luisteren naar de stadse regels. Maar het komt dichterbij, dat systeem dat knabbelt aan de vrijheid, de mensen hier dingen ontzegt die ze al eeuwen op dezelfde manier doen.

Ook dat is cultuurhistorisch erfgoed. Wil je dat beschermen, dan moet je zo weinig mogelijk ingrijpen, moderniseren, willen 'verbeteren'.

Die vooruitgang is geen vooruitgang. Niet voor hier in ieder geval, niet voor het zo geliefde platteland van Frankrijk.

En laat de weerstand tegen dat geknibbel-aan-de-vrijheid nu veel groter zijn dan menigeen 'niet d'ici' kan bedenken. En wat kan een associatie van misschien 35 leden a 10€ per jaar nu doen aan het opknappen, renoveren en in stand houden van een dorp-met-kasteel? Postzegels kopen voor het opsturen van de notulen van de jaarvergadering?

Dat asfalt op het bospad. Dat strakke weggetje waar je met 65 per uur overheen kan? Die vooruitgang die de eigenaar van de buurezels zolang wenste. Ach, het heeft ervoor gezorgd dat vuurbuiksalamanders en masse worden platgereden en naast een al evenzo platte pad terechtkomen, voer voor de slangen. Oh nee, even vergeten dat ook slangen geen zonnebad meer gegund is, want auto's rijden te hard waardoor de slang niet snel genoeg het hazenpad kan nemen.

Het wordt het opeens wel erg druk langs het pad waardoor wij geen wild meer spotten tijdens wandelingen.

Ook de Rode Wouw lijkt zijn vaste broedgebied verlaten te hebben, geen begroeting tijdens een rustige midi, zo statig die twee paren cirkelend boven ons huisje.

Het bracht ons de TeLe-controleurs. Om te checken of we de belasting niet oplichten door geen kijk- en luistergeld te betalen en toch een kijkbuis te verafgoden.

Het bracht ons controle of we wel voldoen aan de juiste bedrijfsvoering. Want ik wilde zo nodig een basisverzekering en door het aangeven dat we geen TV hebben gingen we het belastingsysteem in.

Nu is het nog wachten op de overheid die ons gaat verplichten een septic-tank aan te leggen. Wat hier bijna alleen mogelijk is per helikopter of we moeten de berg onder het huis afgraven. Met dynamiet of zo?  Het is ronduit belachelijk. We hebben nauwelijks afval, en wat er uit de buis van het huis het ravijn ingaat is zo organisch als maar kan. Maar jaarlijks gaat de afvalbelasting met 8% omhoog. Dit zonder tekst en uitleg van le Conseil.

Staat er verrek op een zaterdagmiddag een delegatie op het terrein met een woest blaffende Castel. De burgemeester en zijn hulpje plus de conseiller municipal die er voor de vorm en wet bij moet zijn en zich dood schaamt. Roger, de kromme kleine maar oersterke rasechte Gaulois-met-Snor met maar 7,5 vingers is toch echt één van onze beste vrienden geworden en moet nu machteloos toezien hoe een oude gewoonte voor de geïsoleerde bewoners wordt gedwarsboomd door een heethoofd die 'anoniem' is gaan klagen bij de burgemeester. -Met oude gewoonte bedoel ik dat er van zulke dingen nooit een punt zijn gemaakt. Want we sluiten heel af en toe een klein stukje bospad, ter hoogte van ons huis-met-brievenbus, af met een makkelijke manier om het hek te openen voor die ene wandelaar of paddenstoelenzoeker. Een paar uur, 1 keer per week. Om de ezels de bermen kort te laten grazen. Scheelt brandstof voor de bosmaaier, scheelt de gemeente wat werk en onkosten, is leuk voor wandelaars, voor de ezels, voor ons.-

Een onverlaat niet-van-hier weet dat het niet mag, van de wet. Negeert het geplastificeerde bordje aan het draadhek waarop staat het svp te sluiten met een telefoonnummer ter informatie. We zijn bijna altijd thuis en mogen onze ezels gaan zoeken, omdat het hek open gezet wordt. De delegatie is door die onverlaat op ons pad gestuurd om ons met het vingertje erop te wijzen dat de 'weg' openbaar is en ik maar hooi moet gaan kopen (of zelf maaien ergens en ophalen).

Dat is zoiets als verplicht worden je brandhout te kopen terwijl je 14 hectare bos in eigendom hebt. Of waterschapsbelasting terwijl je een bron hebt die je zelf moet onderhouden, op eigen risico uiteraard. Vreest niet, 'waterschapsbelasting' bestaat in dit deel van Frankrijk niet.

Nee, die journalist die hier geboren is, jong vertrok om journalist te worden, vrouw vond, kindertjes kreeg en op zijn 45e opeens de kans hier een grootschalig project te wensen, heeft het mis. De journalist die door iedereen zo ongeveer genegeerd wordt is de grootste blaaskaak ooit die letterlijk met de voet tussen de deur zijn doel probeert te bereiken. Zich hier 2x 'aan liet waaien' op een zondagmiddag en bleef hangen met zijn directe vragen tot een uur of tien in de avond. Die ons zo op een wat gênante manier van ons werk afhield, die perziken die op siroop moeten en het dak van de stal. Het was een dagje droog.... Meneer de journalist die zijn missie zo serieus neemt dat hij niet inziet dat hij niet van hier is en de vrijheid van de zo arme bewoners af zal nemen als hij zijn plan gestalte weet te geven met zijn E-Toerisme en zijn associatie ter behoud van het cultuurhistorisch erfgoed van iets waar hij niets van lijkt te begrijpen. Want woont in Parijs, heeft hier een huis geërfd, weet niets van hoe een pompoen groeien moet, of het onvrijwillig slachten van een kalf te veel.

De Kluizenaar was er (toevallig) al die twee keren bij. Zwijgzaam als altijd zag ik de ogen af en toe priemen, de borstelige wenkbrauwen omhoog trekken en de woeste baard bewegen... 

Nee, meneer de onderzoeksjournalist. 'Wij' willen die vooruitgang niet. Wij wensen geen Mac.Do of treinstation en brede wegen. Geen glasfiber en 3G, maar betaalbaar boeren, het recht en de vrijheid zelf te beslissen en eigen verantwoordelijkheid te nemen voor wat we doen. Dit vast en zeker ook vanuit de mensen d'ici die niet tot 7 keer toe zich op de borst kloppen dat ze niet alleen Frans van geboorte zijn, maar ook d'ici. Rare kwast!

'Wij' willen de rust terug. Om te ruilen zonder straf, te poepen in het bos en te leven zoals de natuur dat van ons vraagt. Dat samenspel heeft vrijheid nodig. De innerlijke vrijheid je bestaan te kiezen. Ik snap eindelijk waarom de boer niet vreet wat hij niet kent.