Sofrologie

De dag begon slecht, alhoewel ik er lekker vroeg uit was en zoals gebruikelijk na het eten geven aan het beestenspul met koffie wat mails beantwoord en op facebook bekijk waar anderen zich mee bezig houden. Ik krijg van een vriend een leuk berichtje en de vraag of ik weet waar Marc ongeveer uithangt en hoe hij het heeft. Nu weet ik dat niet precies, boven de noordpool cirkel zijn de Mc.Donalds met wifi nogal dun gezaaid  natuurlijk. -En bellen is te duur.- Ik geef hem Marc's weblogadres met de achterliggende gedachte dat als men dan wil weten hoe het hem vergaat, dat ze zich er zelf in mogen verdiepen. Om dat adres zo even plak-klaar te hebben moet ik toch echt die weblog eerst openen... Pats en boem, misschien kent u de situatie wel; je wordt tot op het bot geraakt, en dan heb ik het niet over ontroering met kippenvel. Nee, glashard de frustratie die gepaard gaat met een soort van machteloze woede, niet te uiten, trillende klamme koude handen en de rest van de dag een hoge mate van frustratie waarbij alles mis gaat. Ik krijg niet eens een gaatje geboord in de WC-muur om er een leitje op te hangen om gasten te herinneren aan het feit dat toiletpapier niet doorgespoeld mag worden. Ook ga ik twee keer onderuit in de moestuin (dit gebeurd zelden tot nooit), stoot ik mijn hoofd (laat ik niet in detail treden aan welke trede van de trap), kom ik naar gaste S niet uit mijn woorden en weer het gebrek aan concentratie-vermogen.
Terwijl S het purschuim afsmeert met cement tot de twee ramen eindelijk echt vast lijken te zitten aan het huis, ga ik een start maken aan de enorme klus; uitbaggeren van de schuur. Er ligt een dun kleedje van  hagelslag, lijkt het, vleermuizenpoep. Met het zaagsel is het er een enorme bende dat tussen de vloerplanken door ook op begane grond terecht komt. Ik weet dat het goed schoonmaken van de schuur eigenlijk 'dweilen met de kraan open' betekent, maar toch moet hier wat orde komen, nu valt er niet te werken.
Maar het mag allemaal weinig baten; het ontbijt, de goede maaltijd tussen de middag, de afleiding en het aangenaam samen zijn met S.
Het einde van de dag is begonnen, de zon is al weg achter de bergrug en ik besluit toch naar sofrologie te gaan om actief van deze stemming af te komen die gevoed blijft worden door gedachten en me blokkeert.
Ik ben te vroeg en kruip weg op een bankje in de grote ruime hal waar ik weer alleraardigst door Daniel begroet wordt, hij geeft de 'sofro'. Een andere man, een heuse babbelaar, lijkt ook op Daniel te wachten en zo zijn we dus maar samen tijdens de normaal druk bezochte sessies van deze '70's badmeester', want zo ziet Daniel er echt uit, op en top inclusief een zwembroek uit de 70-er jaren. Niet tijdens de sofro, dan is een simpel shirt en sportbroek voldoende, en ik kom typisch gestrest en gefrustreerd nog altijd met klamme handen en natte oksels in mijn sjiekste sportpak net onder de douche vandaan na een start te hebben gemaakt met het uitmesten van de schuur. (Het stof kleeft vast nog achterin neus en oren.)
Het voor mij nieuwe onbekende gezicht van de babbelaar dwingt me uit m'n stemming te stappen. Naar Daniel toe kan ik mijn echte gezicht laten zien, maar dit wil ik niet bij onbekenden. Sofrologie is een behandelmethode die zeer effectief is, nog sterker is het effect 1 op 1, maar gezien we samen zijn tijdens de komende sessie draag ik zorg voor de gesloten en wat gereserveerde houding. Maar Daniel trapt er niet in, ik behoor tot de familie van het centrum, locals met de neuzen dezelfde richting uit, vertrouwd en echt. Daniel neemt positie in bij het grote whiteboard en de flap-over van gerecycled papier met de eerste 20 vellen vol gekrabbeld met mindfullness schema's en oefeningen, spiralen en kernwoorden. Hij ziet het aan me, dat ik juist op zo'n moeilijk moment me bloot geef voor een sofro-sessie en vak-idioot als hij is duikt hij er bovenop door me te vragen waarom ik juist nu daar sta. Ik voel me echt spier-naakt, eerlijk gezegd; heerlijk!! Dit zijn cadeaus aan mezelf, de volle professionele onverdeelde aandacht. Maar goed, nu het volgende; zie je maar eens uit te drukken op dit diepe complexe niveau in het Frans!!! Mijn hemel.
Maar oh wat is dit een warm bad, kernwoorden zijn genoeg, ook de kleine wat stuntelige zinnetjes die ik nog weet te bouwen van mijn laatste restjes energie, na het gevecht van vandaag, moe in mijn bovenkamer. Die paar zinnetjes en woorden worden gelijk kernachtig gevisualiseerd op het whiteboard en de flapover die dus in een kwartier volledig zijn vol gestift. Gerelateerd aan al die krabbels, lijnen, cirkels en getallen krijg ik een enorme berg aan complimenten te verwerken wat het koude zweet doet transformeren in een warm wat verlegen gevoel met enige trots dat mijn moed me hier bracht en dat dit me gegeven word. Een aanvulling op de gratis zorgverzekering in de vorm van ZZP-er zijn en een Carte Vitale hebben is dit abonnement op het mini-wellness centrum wat zo liefdevol en vakkundig gerund wordt door Daniel en Patricia, een goede investering in het integreren en mijn gezondheid. Van het volle uur gaan er 35 minuten op aan de theoretische voorbereidingen. De babbelaar mag wel even, maar wordt, ook weer vakkundig, de mond gesnoerd zonder dat hij het in de gaten heeft. Daniel's voorbereiding heeft al effect na een paar minuten als ik merk dat ik me nog steeds concentreren kan op het Frans. Het is en blijft geen kattenpis om zulke sessie's in het Frans te moeten kunnen volgen, het effect wat sofrologie moet hebben is zo op mijn lijf geschreven -en zeker nu- dat mijn hele wezen er voor open staat. De intentie is goed waardoor succes verzekerd. Dit geeft een hoop rust en de daadwerkelijke sofrologie is eigenlijk heel simpel. Ik kan hem thuis herhalen voor mezelf, maar dat is niet eens nodig. Ik voel pijn in mijn nek opkomen tegen het einde van de sessie, voor het voelen van stresspijn in mijn spieren is weer ruimte. Dat klinkt misschien gek, maar verkrampte spieren kunnen ingekapseld worden, zo hard zijn dat je het je niet meer gewaar kunt worden. Nu voel ik dat tenminste weer. Vreemd genoeg ben ik daar dankbaar voor, die pijn in nek en schouders niet meer kunnen voelen is niet prettig, ik weet dan hoever 'ik heen ben', wil dan even terug naar mijn kern. Jezelf weer terug in je kern zetten klinkt misschien vaag, maar het alleen de balans zien te vinden, rechtop te kunnen blijven staan en zo de juiste beslissingen te kunnen nemen, is goud op dit moment.
Mensen als Daniel en Patricia mogen me in de kern bijsturen, zulke mensen heb ik nodig aan de zijlijn, me aanmoedigend en steunend op een vlak dat ik niet verlang van vrienden of zomaar kennissen, locals. Ik rijd dus letterlijk verlicht naar huis waar ik gaste S aantref op het achterterras met een wijntje en een boek, in alle stilte waar zij net zo van geniet als ik. Ik heb aandacht en rust, ben alle frustratie even kwijt en kan alleen maar glimlachen als ze vraagt hoe het was tijdens de 'sofro...l...'.