de eerste tekenen

De eerste tekenen van breken, lang slapen, besluiteloosheid in kleine dingen. Fel in de grote zaken, beslissing nemen, hoppetee!
Zoveel nieuwe mensen, net ontmoet of die verdieping verder.
Taalles, steeds en overal.
Muziek, wespennest waar ik vol in grijp en niet geprikt word...
Mijn trouwdag die niet onopgemerkt voorbij ging zoals de 5 jaren daarvoor, het hakt erin, geen foto geplaatst, ging me net te ver... (Het kan dus wel, grenzen ervaren op een weblog die ik elders niet heb.)
Ik laat even alles vallen.
Informeer Nadine waar ik zit met mezelf, ze komt langs, ze is lief voor me.
Ik ben creatief met een 'niet storen bordje' dat ik schilder met een heel fijn penseeltje, ook op dit paneeltje schrijf ik, tekst en schilder ik blaadjes, takjes, stipjes, freubel en denk na...
(Over de Liefde, mezelf en hem...)
De eerste tekenen, dat ik geen tijd maak om te schrijven, hakketak wat kernwoorden.
Ut moet er toch uit.
Sooty die mijn slaapkamer uit rent en wel met zo'n vaart dat ze vergeet dat er een trapgat is en geen trap. Poesje flikkert dus zo naar beneden via de halogeenlamp op het bureau tussen de snoeren. DQ en Merlin kijken haar verwonderd na op het randje van de kleine overloop met de krakende planken, hilarisch. Sooty snelt de trap al weer op alsof er niets gebeurd is, de acrobate!
(Dezelfde acrobate die zich zo prettig voelt na het inbreken in mijn slaapkamer vanochtend vroeg, dat ze op mijn kussen net boven mijn hoofd een flinke plas gaat zitten doen. Ik heb nog nooit zo hard een poes 'geduwd'... Geloof me, ik schaam me er bijna voor hoe ik reageer als ik vieze warme kattezeik via mijn slaap mijn wang voel verwarmen!!!!!!!!!!)
Cros wordt 'un chat sauvage', niks aan te doen. Hij wordt er wel mooier van, nog mooier, één bonk spieren, erg groot en helemaal thuis in het bos, mijn Franse Boskat, ben er bijna trots op om een gedomestiseerde kat zo uit te kunnen zetten in het wild, het staat hem goed. Brokjes eten doet ie nog altijd thuis en in me kruipen als we samen zijn ook, maar meneer de Boskat kan erg onverwacht uithalen en bijten, dan wordt het hem even te veel, of zoiets.
De eerste tekenen van angst, omdat hij vanaf half september al thuis zou kunnen zijn. Ben ik daar klaar voor? Misschien en toch bang van niet.
Tijd om me even af te sluiten?
Een beetje dan, alleen wat kernzinnen en woorden, laat de klok maar door tikken, de tijd klinkt verzachtend.