zaterdag 20 juli 2013

De oorlog van Calvé

Meneer Calvé startte zijn oorlog toen bekend werd dat het vergeten wijnboerderijtje in de gorges weer bemand was. Door Nederlanders nog wel!
Meneer Calvé, bijna zijn echte naam, bekleedt al wat jaren de functie van Conseiller Municipal. Dit omdat niemand anders in het kleine gehucht deze taak op zich wilde nemen, meneer Calvé zich op deze wijze een stevige positie aan wil meten en toch wat meer in de pap wil brokkelen, als vreemdeling, want ook hij is niet van hier. Meneer Calvé is de persoon om aan te spreken als er iets niet loopt zoals gewenst, bij onenigheden, misverstanden of die lummel van hiernaast heeft weer verzuimd het hek te maken zodat er wat schapen of ezels de moestuin hebben opgesnoept, bemest en vertrapt. Het gehucht waar hij de scepter zwaait is ons gehucht. Zo ook de helling er recht onder, waar ons huis staat en een deel van het bos op onze naam. 
Er loopt een oeroud paadje geflankeerd door droog gestapelde stenen muurtjes dat ook de naam van ons huis draagt. Eeuwen gebruikt door mensen te voet, ezels en misschien eens een os met boer. Een pad dat hoger op de helling uitkomt op een bosweggetje (dat wèl breed genoeg is en bestemd voor auto's), een prachtig oud paadje dat nogal eens last heeft van geulen die dieper worden uitgespoeld door de regen, een stuk rots dat nou eenmaal rolt, maar net te smal en te schuin voor auto's. Het is onderdeel van een PR. Een 100 meter verderop is er een extra pad aangelegd voor het bereiken van de bron en diens onderhoud. Het zal nooit op het kadaster verschijnen en bestaat officieel ook niet. 
Toch presteerde meneer Calvé het om ons enorm op stang te jagen door er met crossmotoren en quads overheen te rijden. 4x4 uitjes te organiseren (zijn zoon is liefhebber, inclusief klein oorbelletje) en dan juist dat bronpad verder stuk te rijden, wij konden er niet meer op om de bron te onderhouden en sjouwden alles maar omhoog in grote rugzakken. Zo snel we konden hebben we de eigenaar van de grond, waar het pad op ligt en de bron, toestemming gevraagd het bronpad af te zetten met hekken en borden 'verboden voor gemotoriseerde voertuigen'.
Het hek boven aan het bronpad, dat op dezelfde bosweg uitkomt als het historische pad, is vakkundig gesloopt door meneer Calvé en kornuiten. Niet één keer, zo vaak en zo grondig dat het niet meer te herstellen viel. Na die conclusie hebben we het stille conflict maar laten rusten. (Dat wil zeggen, het hek niet meer gerepareerd.) Beneden aan dit pad dat uitkomt op het bospad langs het huis, ligt al jaren een boomstam met prikkeldraad bevestigd aan een rots en aan een paaltje dat hetzelfde bordje op z'n plek houdt als dat we boven hadden geplaatst. In geval van nood kan dit even verplaatst worden, maar Calvé en kornuiten -toch bekend als de plaatselijke Maaskantjes of Tokkies- willen per se met grof cross- en 4x4-geschut op het terrein van eigen gehucht kunnen spelen. 
De aanwezige routes zijn te saai en inmiddels te makkelijk, dus dan maar nieuw cross en scheur terrein maken door (onze) bomen om te zagen en de route te testen. Eerst van boven naar benee waar een vederlichte Suzuki in een scherpe steile bocht toch echt kantelde waardoor de knul-met-oorbel zijn vader moest bellen om hem daar weg te krijgen met de tractor. Dit tijdens de schemering terwijl Marc erbij stond en ernaar keek en volledig genegeerd werd door de plaatselijke conseiller. (Marc wilde hulp aanbieden en het pad dat bronpad en historisch pad met elkaar verbindt openen. Dit hebben we eind vorig jaar met een ketting afgesloten.) 
Niet veel later was de speel-Suzuki weer gemaakt en werd de test uitgevoerd; van benee naar boven. Hé, dat gaat wel, das mooi. En zo ging meneer Calvé aan de slag om met kornuiten weer een leuke zomer-cross-4x4-zondag te organiseren.
Maar wat blijkt, er staat een L200 geparkeerd. Precies voor de opgang die uit rotsen bestaat en breed is, zorgvuldig op tijdstippen dat M&M vermoedelijk niet thuis zijn. Zoals het laag geschoolde mannen past die niet kunnen communiceren en vol testosteron zitten, plaatsen ze een bord onder het door de gemeente geplaatste paneau de signalisation dat zegt 'openbare weg - wegsleepregeling' met een afbeelding eronder van een takelwagen die een auto wegsleept. Het is geen openbare weg, net een wandelpad met hindernissen te noemen.
Die L200 die nu opzettelijk in de weg staat is van ons, dat weet meneer heel erg goed. Ons benaderen om eens met elkaar te kijken naar de mogelijke oplossingen is geen optie meer. Meneer Calvé jatte namelijk onze toch zeldzame oude dakstenen. Werd betrapt door Marc die gelijk naar het dorpje gereden is. En plein publique gedraai en gekronkel zonder een waar woord. In onze mailbox het eigendomsbewijs van het perceel plus ruine met lauzedak. Het hele verhaal ging de ronde doen dankzij mij. Het haalde weinig uit.  Zijn aanbod om de stenen (gedeeltelijk) terug te brengen, als dat bronpad maar open gaat, dit als schuldbekentenis. Het was een nogal loze kreet. Meneer Calvé zien we nooit in levende lijve, behalve op dorpsfeesten waar hij met zijn kliek door iedereen gedoogd wordt, terwijl ze een domme, met bier overgoten macht vormen. Niemand wil mee in deze kinderachtige vermoeiende onzin waar geen tijd voor is tussen hooien en oogsten van het eerste graan door, toch is er altijd dat gevoel van terreur.
Meneer Calvé heeft een slechte naam en een nog slechter imago en de meeste locals vinden het net zo triest als wij, dat hij het zelfs verprutst bij Hollanders die afgelegen en op het randje van de dorpsgrenzen wonen, gewoon hun ding doen en niemand er mee lastig vallen. (2008 en nog eventjes in 2009 waren de paden en het bospad zelf aardig dichtgegroeid, voor onze komst taande meneer dus helemaal niet naar die weggetjes. De gemeente zelf trouwens ook niet. Nu ligt er asfalt, is het strak getrokken met grind en sjeest er werkverkeer overheen.) 
Meneer Calvé wil graag een nieuwe oorlog starten met andere vreemdelingen, 'ook niet van hier'. De eerste duidelijke log hierover is van 10 mei 2009.

Ik liep vanochtend de eerste langere wandeling met Sarko. Dat is een vaak bereden en hier en daar volledig stuk gereden bos. Een kilometer of 10 met een jonge ezel en een hond wandelen in de frisheid van de vroege morgen. Ik ben een avondmens en heb een hekel aan wandelen. Voor het wandelen zelf, zonder doel.
Nu heb ik twee doelen; een inspectierondje lopen en Sarko een plezier doen. Men zegt dat het goed is voor de conditie, dat wil ik best geloven. Ik vind warempel weer tekenen van werk aan het pad van de Petit Randonnée; om takjes, kaal getrokken van het blad, zilverkleurige zakjes. De onverteerbare verpakkingen van Betoptic als het uitroepteken van  de in de gehouden briefing voor de tocht.
Het zal me toch niet verbazen als de in 2010 gestolen werkkettingen bij Calvé in de schuur hangen. We hebben er wel aangifte van gedaan, een speciaal gekleurde punaise op een kaart geprikt met cijfers op een whiteboard ernaast die allemaal flink onder de 50 blijven steken. Misdaadpunaises die niet het gebied eentonig kleuren, dat beeld is een teken van relatieve veiligheid.
We hebben de gestolen vierkante meters lauze-stenen nooit meer terug gezien en de burgemeester spreekt er schande van. Met heel veel initiatieven en volhouden hebben we dan nu eindelijk een afspraak met de burgemeester. De man heeft het nu juist wel heel druk tijdens het toeristenseizoen, maar een stille oorlog in zijn lieflijk rustige en traditionele gemeente, dat ziet de wat sullige burgervader niet zitten.

De oorlog van Calvé. We hopen voor hem een heel eenzame oorlog, met als enige vijand zijn spiegelbeeld. 

Wordt vervolgd.

8 opmerkingen:

  1. boobytraps zijn ook geen oplossing, zou wel eens bedacht worden als poging tot... daar vallen ook kraaiepoten onder. een klacht plaatsen bij t departement? F's zijn erg gevoelig voor hiërachie

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Eerst de burgemeester. We vragen om afsluiting door bijvoorbeeld het steiler af te graven en voor wandelaars een houten trap te plaatsen. Werkt het niet, dan is er een plan B en plan C. Met een stootijzer en het natuurlijke gedrag van groene weelde op rotsige bodem komen we een heel eind.

      Verwijderen
  2. Laat me maar eens zien waar die mongool woont 10 .......

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zou je er wat aan hebben om op zo'n rommelig vies achterlijk boerenerf te stappen tussen de deels los lopende blaffende honden met een nerveuze baas?

      Verwijderen
  3. balen zeg dit... woon je verdorie zo afgelegen als maar kan en dan is er toch weer iemand die je plezier vergriept... hoop dat je wat bereikt bij de burgervader maar ambtelijke molens draaien hier nog trager dan in NL .... sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. we hebben een eindeloos geduld en de meeste mensen aan onze kant.

      Verwijderen
  4. Meer nog dan gelijk krijgen is het de kunst om je levensgeluk door dit soort fratsen niet te laten verpesten. Succes.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. We gaan een heel eind komen. Toch heeft hij nog teveel invloed, nog wel...

      Verwijderen