Voorstelrondje

Donderdag grapte ik tegen Godfather Felix (vult de oven als dorpsoudste) dat ik binnenkort wel met Sarko op bezoek zou komen. We gaan te laat weg van huis, het zal een bloedverziekend hete dag worden, maar Meteo heeft nooit gelijk, dus het zal wel loslopen. Fout!

Sarko en Castel vinden het prachtig. De hond is te druk voor woorden en heeft er al een kilometer opzitten voor we van het terrein af zijn. Sarko wordt er onzeker van, maar is moedig en ons enthousiasme werkt aanstekelijk. Ezels zijn gevoelig voor vriendelijke overredingskracht. Hij reageert ook erg leuk op Marc, als mannen onder elkaar, rustiger en anders ondeugend. Volgzaam is hij ook en dat scheelt enorm op een wandeltocht van een ruime 10 kilometer. Vanja is op een werkvakantie en begint onze vrijheid te ervaren. We vragen van workawayers een minimaal verblijf van twee weken. Uit ervaring kunnen we spreken dat je hier niet in een werkritme kan komen in een korte tijd. Dit levert vrije plaatjes op.

Een kort beeldverhaal;

Iets na negenen vertrekken we richting het geliefde kasteeldorpje, dat rommelig met een aangeplakt gehucht als een lintdorp over een steile heuvelrug ligt, met als kern het kasteel dat lang een ruine was en nu langzaam hersteld wordt. Voor mij zijn dit één van de allermooiste verborgen oud-Aveyronnais dorpjes in Frankrijk, cicades op de koop toe. Dat mij ook het gevoel geeft dat ik in de Ardeche zou kunnen wonen, mijn kinder-vakantie-belevingen van jaren achtereen in dit land. Ze hebben me dan toch teruggestuurd naar de totaalbeleving van toen.

Vanja is een 23 april stier en legt ook graag alles vast op een memory-card. Wederom vanuit haar blikveld. Bewerking tot zwart-wit is mijn schuld.

Bij aankomst is de eerste vriend, Roger le conseiller municipal, juist op weg de kerk  te openen voor de dag. De twintigtal permanente inwoners, toch al aardig op leeftijd, proberen het dorpje te onderhouden. Ook al het schilderwerk in de kerk is opgeknapt afgelopen jaren, tot op de beelden en eenvoudige plafondschilderingen aan toe. Roger's grijns en lach had niet groter kunnen zijn bij het zien van M&M in het gezelschap van Sarko. Alles kent iedereen, dus ook Marcel en zijn ezels. Nogmaals; Sarko vindt het nog steeds allemaal d'accord et coole en de boeren, met wie we toch nog een enorme kloof ervaren, beginnen te geloven dat ze ons wel serieus kunnen nemen. Vier en een half jaar verder, mens gebleven en meegegroeid. 

   

Vanja heeft nog huiswerk van haar docente Frans meegekregen; Leer een lokaal folklorelied. Ze vergeet het al die weken te vragen, te zeggen. En ze wist dat we weinig het terrein afgaan, dus tja... Tijd voor een zondag-beleving; bijna vergeten achterland van Zuid-Frankrijk, socializen voor ons, Sarko mag zich even voor gaan stellen aan mensen die hetzelfde liefdevolle gevoel hebben voor hulpvaardige beesten. (Triest dat men toch nog een vooroordeel heeft hoe de Fransen met beesten omgaan. Ik zie hier toch wat anders? Mijn perspectief zal wel wat aan het verfransen zijn.)
Georgette, de 83 jarige vrouw van de net 1 jaar oudere Felix, a French first lady, laten we wel wezen! Ze staat buiten op haar hofje en heft haar hoofd bij het horen van de hoeven. Als ze dementie zou hebben zou ze juist opgekeken hebben, maar Georgette is een prachtvrouw. Getrouwd met Felix, ijzersterk duo die zonder elkaar ten dode zijn opgeschreven.

Ik zoek met woorden, handen en een stamelend neuriën in het wilde weg naar de melodie van het liedje over het kasteeldorp zelf. Dat wat veel en lang gezongen wordt na 'la grande boeuffe'. En 'ah oui' en Georgette steekt van wal met heldere maar zachte stem om ons daarna in de koele woonkeuken uit te nodigen voor een glas water met siroop. Ik stak pen en papier in de rugtas, dat nu goed van pas komt. Georgette dicteert, ik schrijf het op, we zingen het een paar keer en laten dan de aanstormende droge stofhitte het weer even van ons overnemen.

Sarko stond onderwijl aan een ring kort aan de rots gebonden, om de hoek uit zijn zicht. Alleen dat doet hem inzien dat opzichtig bokken zinloos is. Maar na 10 minuten hoort hij toeristen op de hoge rots die de enige weg door het dorpje bevat, de rots waar hij aan vast staat zonder te kunnen zien wie, wat, waar nadert. Een balk geeft hij precies op het moment dat we de laatste zin zingen. Hij huppelt blij mee, verder het oude lintdorpje door, met aan het doodlopende einde de begraafplaats. 

 Terwijl Vanja het kasteel bezoekt, de miniatuur-tafereeltjes bekijkt in de nisjes in de kasteeltoren, foto's ook voor mij maakt (haar blik op ons leven is me wat waard), lopen wij met Sarko even het erfje op van Philipe en Valerie. Vanja maakt een foto van het tafereel, wat voor de kijker een leuk zoekplaatje oplevert; 1 Vind Sarko, 2 Wat is de dame in het blauw aan het doen, 3 Is Castel er ook? 

Een tijd van komen en gaan, want we hebben een uitnodiging voor de jaarlijkse BBQ bij P&W. Dit jaar gaan we ouderwets & 'gezellig' samen. Na de slopende woestijn-tocht, is het rond en in ons huis een koele oase. We weigeren vooralsnog alle bomen rond al onze gebouwen te kappen. Bomen, hun stuifmeel, afgevallen blad en vruchtjes of bloemblaadjes, takjes en troep, blijken de sleutel te zijn om groen ook groen te houden en daardoor juist meer vruchten te kunnen plukken, dan kap voor haardhout en uitzicht. Sarko en ik liepen de kilometers met meer gemak dan eerder. Marc blijft verrukt van het effect van Sarko op mij. Tussen 6 en half 7 eruit en twee uur de hort op. Hij grapt dat we ook best 10 ezels kunnen nemen.... Felix is hem al voor en kijkt hem meewarig aan met de opmerking dat hij zijn positie nu kwijt is. Marc schiet in een deuk! En geeft de Godfather met een pruillip gelijk.

Castel is nog steeds dolblij bij thuiskomst, het is na midi en erg heet. Toch moet ze koelen, en snel. Dus springt ze verhit in de bronbak en woelt met haar buik door de schone frisse plons. Sarko leidt ik naar de nog schone naast de goot en zijn ingang naar de vrije uitloop. Hoe ezels drinken is ook iets om van te smelten. 

Na de BBQ even bijpraten met Vanja die zondag vierde in het gezelschap van DQ. Die gaat erg graag juist bij gasten liggen, zitten, kopjes geven en zich vreselijk poezelig aanstellen.  Terwijl we de klim van de stal naar huis lopen met in ons kielzog een ezel hoor ik stemmen en niet veel later de enorme bel aan het hek. Een bel die we niet horen als we binnen zijn, de afstand is net te groot. Ik bleef achter en roep impulsief 'entree'.

Even schiet het door me heen dat het op het historische pad vandaag stil is gebleven, maar tijdens ons uitje in het dorp hoorden we ze onrustig scheuren op andere paden die ons directe leven niet kruisen. Tractoren zijn ze gewend, maar veel mensen hebben een hekel aan die opgevoerde cross-motoren. 'Ga boeren, das pas sport' of zoiets. 

Maar het bleek de broer van Nadine met de dochter van Marco. Ze komen even buurten. Het bleek achteraf een amusante klucht die Lief en ik lacherig in het Engels aan Vanja verhalen. We eten en drinken thee, kijken naar de maan en sluiten de dag met elkaar af.