Er zijn zo van die momenten, in stilte in de natuur, dat we ons beseffen wat vrede is. Een ander moet op tijd op het werk zijn, presteren, veel en meer. Wij leggen onszelf hetzelfde op, maar in een wereld die de onze is. Ook letterlijk, maar meer figuurlijk bedoeld. We werken hard voor eenvoudige doelen. Een nieuwe deur, of die ketel boven het vuur om groente te wecken. Een gevonden bootje dat eerst gemaakt moet worden, desnoods met lege melkflessen om purschuim te besparen, we hebben behoefte aan vis en hengels en haakjes (ahum....) en we weten hoe de rookbak werkt. Al boen ik me uren een ongeluk om de bak weer schoon te krijgen. Vis is er in overvloed. Fruit en kruiden, hout en licht, bronwater en een verkoelende sterrenhemel.
De vrede is hier alom vertegenwoordigd. Totdat we eruit moeten. Een brief posten, boodschappen doen, naar de dokter of ons gezicht in het dorpje laten zien. Dan is het gedaan met de vrede. Er moet van alles; gordel om, motorrijders accepteren, geld pinnen (de dokter houdt niet zo van ruilhandel). Overal weer asfalt, herrie, electriciteitsleidingen, doodgereden vogels en padden. En dan, zo'n middag aan het water, met de jagende ijsvogeltjes, de vlinders en libellen, een genietende hond die eindelijk zwemmen kan, 2 poezen die spelend zich vermaken in de schaduw van de grote eik, die vrede om ons heen, in ons, voelend voor elkaar. Soms weet ik het zeker; De hemel is op aarde, hier en nu!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten